Χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Gemini South, αστρονόμοι από το NOIRLab του Εθνικού Ιδρύματος Επιστήμης των ΗΠΑ (NSF) κατέγραψαν ένα νεφέλωμα που περιβάλει το νεαρό αστρικό σμήνος NGC 2040 το οποίο και μοιάζει στην εικόνα με ένα ανοικτό (παλλόμενο) τριαντάφυλλο.
Το NGC 2040 βρίσκεται περίπου 160.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη στον αστερισμό της Δοράδος. Επίσης γνωστό ως CAL 60 ή ESO 56-164, το σμήνος βρίσκεται μέσα στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου έναν νάνο γαλαξία δορυφόρο του δικού μας γαλαξία. Το NGC 2040 είναι μια λεγόμενη ένωση OB, μια αστρική ομάδα που συνήθως περιέχει 10-100 αστέρια τύπου Ο και Β.
«Τα αστέρια των φασματικών τύπων Ο και Β έχουν σύντομη ζωή μερικών εκατομμυρίων ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων καίγονται πολύ ζεστά πριν εκραγούν ως σουπερνόβα. Η ενέργεια που απελευθερώνεται από τις εκρήξεις αυτών των ογκωδών αστεριών τροφοδοτεί το σχηματισμό της δομής του NGC 2040, ενώ το υλικό που αποβάλλεται σπόρους της ανάπτυξης της επόμενης γενιάς αστεριών» αναφέρουν οι αστρονόμοι του NOIRLab. Θεωρείται ότι τα περισσότερα αστέρια στον γαλαξία μας γεννήθηκαν σε συσχετισμούς OB παρόμοιους με το NGC 2040.
«Το NGC 2040 είναι μέρος μιας τεράστιας δομής διαστρικού αερίου, γνωστής ως LH 88, η οποία είναι μία από τις μεγαλύτερες ενεργές περιοχές σχηματισμού άστρων στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου», είπαν οι αστρονόμοι. Τα επόμενα εκατομμύρια χρόνια χιλιάδες νέα αστέρια θα γεννηθούν στην περιοχή. Όταν τα άστρα Ο και Β τελειώσουν τη ζωή τους σε εκρήξεις σουπερνόβα, θα εμπλουτίσουν το σμήνος με στοιχεία όπως ο άνθρακας, το οξυγόνο και ο σίδηρος. Μαζί με το άφθονο υδρογόνο του σμήνος, αυτά τα στοιχεία παρέχουν τα απαραίτητα συστατικά για το σχηματισμό νέων άστρων, πλανητών και ίσως ακόμη και ζωής. Τα φωτεινά άστρα που φαίνονται στην εικόνα είναι ευρέως διαχωρισμένα, αλλά οι κινήσεις τους στο Διάστημα είναι παρόμοιες, υποδεικνύοντας ότι έχουν κοινή προέλευση. Οι πολυεπίπεδες νεφελώδεις δομές στο LH 88 είναι τα υπολείμματα των άστρων που έχουν ήδη πεθάνει. Τα ευαίσθητα φύλλα του τριαντάφυλλου σχηματίστηκαν τόσο από τα κρουστικά κύματα των σουπερνόβα όσο και από τους αστρικούς ανέμους των αστεριών Ο και Β» εξηγούν οι ερευνητές.
Naftemporiki.gr
