Ο τεράστιος αστεροειδής που σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία χτύπησε στη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια στο τέλος της Κρητιδικής Περιόδου προκάλεσε μια παγκόσμια καταστροφή που καταδίκασε τους δεινόσαυρους και το 80% της ζωής στον πλανήτη ανοίγοντας το δρόμο στη κυριαρχία των θηλαστικών και τελικά την εμφάνιση του ανθρώπου. Μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS» αναφέρει ότι ένας μετεωρίτης κατά πολύ μεγαλύτερος από τον αστεροειδή που εξαφάνισε τους δεινοσαύρους έπεσε στη πρώιμη Γη και λειτούργησε με εντελώς αντίθετο τρόπο βοηθώντας τη ζωή να ευδοκιμήσει στον πλανήτη.
Σύμφωνα με τη μελέτη ένας μετεωρίτης με διάμετρο 37-58 χλμ. δηλαδή μεγαλύτερος κατά 50-200 φορές σε μάζα από τον αστεροειδή που εξαφάνισε τους δεινοσαύρους έπεσε στη Γη πριν από περίπου 3,26 δισ. έτη.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι προφανώς μια τέτοια σύγκρουση προκάλεσε τεραστίων διαστάσεων καταστροφές στον πλανήτη όμως παράλληλα ήταν ωφέλιμη για την εξέλιξη της ζωής που είχε κάνει την εμφάνιση της στον πλανήτη καθώς χρησίμευσε ως μια «γιγάντια βόμβα λιπάσματος για τα βακτήρια και άλλους μονοκύτταρους οργανισμούς που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με τους ερευνητές η πτώση του μετεωρίτη προσέφερε στους μονοκύτταρους οργανισμούς τα βασικά θρεπτικά συστατικά φώσφορο και σίδηρο.
«Η ζωή όχι μόνο ανέκαμψε γρήγορα όταν οι συνθήκες επέστρεψαν στο φυσιολογικό μέσα σε λίγα χρόνια έως δεκαετίες, αλλά στην πραγματικότητα ευδοκίμησε», δήλωσε η Νάντζα Ντράμπον γεωλόγος του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Τι συνέβη
Ο μετεωρίτης ήταν ένας τύπος που ονομάζεται ανθρακούχος χονδρίτης που είναι πλούσιος σε άνθρακα και περιέχει επίσης φώσφορο.
«Η πρόσκρουση πιθανότατα συνέβη στον ωκεανό, προκαλώντας ένα τσουνάμι που σάρωσε όλη την υδρόγειο, σκίζοντας τον πυθμένα της θάλασσας και πλημμύρισε τις ακτές. Τέλος, μεγάλο μέρος της ενέργειας πρόσκρουσης θα μεταφερόταν σε θερμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι η ατμόσφαιρα άρχισε να θερμαίνεται τόσο πολύ ότι το ανώτερο στρώμα των ωκεανών άρχισε να βράζει. Πιθανότατα θα χρειάζονταν μερικά χρόνια έως δεκαετίες για να κατακαθίσει η σκόνη και η ατμόσφαιρα να κρυώσει αρκετά ώστε οι υδρατμοί να επιστρέψουν στον ωκεανό. Τα μικρόβια ανάλογα με το ηλιακό φως και αυτά σε ρηχά νερά θα είχαν αποδεκατιστεί. Αλλά ο μετεωρίτης θα είχε παραδώσει μια μεγάλη ποσότητα φωσφόρου, ένα θρεπτικό συστατικό για τα μικρόβια καθοριστικής σημασίας για τα μόρια που είναι κεντρικά για την αποθήκευση και τη μεταφορά γενετικών πληροφοριών. Το τσουνάμι θα είχε επίσης αναμείξει βαθιά νερά πλούσια σε σίδηρο σε πιο ρηχά νερά, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ιδανικό για πολλούς τύπους μικροβίων, επειδή ο σίδηρος τους παρέχει μια πηγή ενέργειας. Φανταστείτε αυτές τις επιπτώσεις σαν να είναι γιγάντιες βόμβες λιπασμάτων», λέει η Ντράμπον.
Naftemporiki.gr
