Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «The Planetary Science Journal» ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες της NASA παρουσιάζει νέα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, ένα βαρομετρικό υψηλό σύστημα, στην ατμόσφαιρα του Δία που συντηρεί μια αντικυκλωνική θύελλα, τη μεγαλύτερη σε ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα.
Το φαινόμενο παρατηρείται προσεκτικά από το 1830 αλλά όλα τα διαθέσιμα στοιχεία υποδεικνύουν ότι δημιουργήθηκε 100-200 έτη νωρίτερα. Έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες μελέτες για τα χαρακτηριστικά αλλά και τους μηχανισμούς αυτής της κολοσσιαίας καταιγίδας η έκταση της οποίας αυξομειώνεται. Κάποια στιγμή είχε φτάσει σε έκταση τα 40 χιλιάδες χλμ. όμως το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει μειωθεί ο αριθμός αυτών των μικρότερων γειτονικών θυελλών με αποτέλεσμα να μειώνεται και το μέγεθος της Κηλίδας.
Η ερευνητική ομάδα μελέτησε δεδομένα που συνέλεξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από τη Μεγάλη Ερυθρή Κηλίδα τα οποία συλλέχθηκαν σε χρονικό διάστημα 90 ημερών μεταξύ Δεκεμβρίου 2023 και Μαρτίου 2024.
Τα στοιχεία αυτά αποκαλύπτουν ότι ο αντικυκλώνας δεν είναι τόσο σταθερός όσο φαίνεται. Οι συνδυασμένες εικόνες του Hubble επέτρεψαν στους αστρονόμους να δημιουργήσουν ένα χρονικό βίντεο κίνησης (time-lapse) που παρουσιάζει τη συμπεριφορά της κηλίδας.
Η ερευνητική ομάδα έκανε μετρήσεις στο μέγεθος, το σχήμα, τη φωτεινότητα, το χρώμα και τη δίνη της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας σε έναν πλήρη κύκλο ταλάντωσης. Τα δεδομένα αποκαλύπτουν ότι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα δεν είναι τόσο σταθερή όσο φαίνεται. Παρατηρήθηκε να περνάει από μια ταλάντωση στο ελλειπτικό της σχήμα και να «κουνιέται» όπως κουνιέται η ζελατίνη μέσα μέσα ένα μπολ. Η αιτία της ταλάντωσης των είναι άγνωστη.
«Ενώ γνωρίζαμε ότι η κίνησή του ποικίλλει ελαφρώς ως προς το γεωγραφικό του μήκος, δεν περιμέναμε να δούμε το μέγεθος να ταλαντώνεται. Από όσο γνωρίζουμε, δεν έχει εντοπιστεί πριν. Είναι πραγματικά η πρώτη φορά που είχαμε τον σωστό ρυθμό απεικόνισης της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας. Με την υψηλή ανάλυση του Hubble μπορούμε να πούμε ότι η κηλίδα συσφίγγεται την ίδια στιγμή που κινείται είτε η κίνηση είναι ταχύτερη είτε πιο αργή. Αυτό ήταν πολύ απροσδόκητο και προς το παρόν δεν υπάρχουν υδροδυναμικές εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο» αναφέρει η Έιμι Σάιμον του Διαστημικού Κέντρου Πτήσεων Γκοντάρντ της NASA, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Naftemporiki.gr
