Είναι γνωστό ότι η ζωή μάχεται πάντα για να επιβιώσει και για να το πετύχει προσπαθεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον που βρίσκεται κάθε φορά. Στις νησιωτικές περιοχές που οι πόροι διατροφής και γενικότερα επιβίωσης είναι πολύ περιορισμένοι παρατηρείται διαχρονικά το φαινόμενο του νανισμού. Οι μεγαλύτερες μορφές ζωής κυρίως μεγάλου μεγέθους ζώα για αν επιβιώσουν εξελίχθηκαν έτσι ώστε να περιορίσουν το μέγεθος τους και άρα να χρειάζονται μικρότερο χώρο διαβίωσης και λιγότερες ποσότητες τροφής.
Αυτό συνέβη και στην Κύπρο στην οποία υπήρχαν μέχρι πριν από μερικές χιλιάδες έτη ένα είδος νάνων ελεφάντων και ένα είδος νάνων ιπποπόταμων. Οι νάνοι ελέφαντες (Palaeoloxodon cypriotes) ζύγιζαν περίπου 500 κιλά και είχαν μέγεθος περίπου 90% μικρότερο από αυτό των ελεφάντων της στεριάς. Οι νάνοι ιπποπόταμοι (Phanourios minor) πιστεύεται ότι διαχωρίστηκαν από το πιο κοινό είδος ιπποπόταμων του πλανήτη πριν από περίπου 1,5 εκατ. έτη. Ζύγιζαν περίπου 130 κιλά όταν ένας συμβατικός αρσενικός ιπποπόταμος φτάνει σε ορισμένες περιπτώσεις σε βάρος τους 4,5 τόνους.
Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Proceedings of the Royal Society B» ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Flinders στην Αυστραλία παρουσιάζουν τα ευρήματα της μελέτης τους σύμφωνα με τα οποία οι παλαιολιθικοί κάτοικοι της Κύπρου εξόντωσαν τα δύο είδη.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι κάτοικοι της Κύπρου πριν ξεκινήσουν να ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία ζούσαν ως κυνηγοί τροφοσυλέκτες και στο χρονικό διάστημα μεταξύ του επτά χιλιάδες π.Χ ως το τρεις χιλιάδες π.Χ οι κυνηγοί κατάφεραν να εξοντώσουν τους νάνους ελέφαντες και νάνους ιπποπόταμους. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι κυνηγοί της Κύπρου χρειάστηκαν περίπου χίλια έτη για να εξοντώσουν όλα τα μέλη των δύο ειδών στο νησί.
«Ο κύριος καθοριστικός παράγοντας κινδύνου εξαφάνισης και για τα δύο είδη ήταν η αναλογία βρώσιμου κρέατος που παρείχαν στους πρώτους ανθρώπους στο νησί. Η έρευνά μας θέτει τα θεμέλια για μια βελτιωμένη κατανόηση του αντίκτυπου που μπορούν να έχουν οι μικροί ανθρώπινοι πληθυσμοί όσον αφορά τη διατάραξη των εγγενών οικοσυστημάτων και την πρόκληση μεγάλων εξαφανίσεων ακόμη και σε μια περίοδο χαμηλής τεχνολογικής ικανότητας» αναφέρει ο καθηγητής Κόρει Μπράντσοου, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Naftemporiki.gr
