Είναι γνωστό ότι ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της κλιματικής αλλαγής είναι τα κοράλλια τα οποία είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στις μεταβολές του περιβάλλοντος του και ειδικότερα στα επίπεδα θερμοκρασίας. Η αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων που ακολουθεί αυτή της ατμόσφαιρας εξοντώνει μαζικά τα κοράλλια και τους κοραλλιογενείς υφάλους σε όλο τον πλανήτη.
Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι αποτελούν πολύ σημαντικά οικοσυστήματα κρίσιμα για την υγεία και βιοποικιλότητα των ωκεανών. Τα τελευταία χρόνια η επιστημονική κοινότητα προσπαθεί να βρει λύσεις σε αυτό το πρόβλημα σε διάφορα επίπεδα. Μια αισιόδοξη είδηση έρχεται από μια από τις διαφόρων ειδών ερευνητικές προσπάθειες που γίνονται για την αντιμετώπιση της καταστροφής των κοραλλιών.
Νεαρά κοράλλια που εκτράφηκαν με εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) και φυτεύτηκαν σε υφάλους στις ΗΠΑ, το Μεξικό και την Καραϊβική εξέπληξαν τους επιστήμονες, αφού τα περισσότερα επέζησαν από τον θαλάσσιο καύσωνα ρεκόρ του περασμένου έτους, ενώ τα συμβατικά κοράλλια δυσκολεύτηκαν.
Η μελέτη που έγινε έδειξε ότι το 90% των νεαρών κοραλλιών που δημιουργήθηκαν με εξωσωματική γονιμοποίηση που ρωτήθηκαν παρέμειναν υγιή και πολύχρωμα, κρατώντας τα φύκια που ζουν μέσα τους και τους παρέχουν θρεπτικά συστατικά. Αντίθετα, μόνο περίπου το ένα τέταρτο των ηλικιωμένων κοραλλιών χωρίς εξωσωματική γονιμοποίηση παρέμεινε υγιές.
Οι υπόλοιπες, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων αποικιών που μπορεί να έζησαν για αιώνες, είτε ασθένησαν από τη ζέστη αποβάλλοντας τα φύκια από τους ιστούς τους και παθαίνοντας αποχρωματισμό. Κάποια κοράλλια πέθαναν στον καύσωνα πριν από τη διεξαγωγή της έρευνας.
«Ο καύσωνας ήταν μια φρικτή περίοδος. Αλλά εντυπωσιάστηκα με τα αποτελέσματα της μελέτης» σημειώνει η Δρ. Μάργκαρετ Μίλερ, η διευθύντρια έρευνας στην οργάνωση για τη διατήρηση των υφάλων Secore International, επικεφαλής της μελέτης.
Τα νεαρά κοράλλια εκτράφηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια χρησιμοποιώντας μια έκδοση εξωσωματικής γονιμοποίησης που αναπτύχθηκε από τη Secore. Οι δύτες συνέλεξαν γόνο κοραλλιών, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τη γονιμοποίηση των αυγών στο εργαστήριο. Τα μωρά κοράλλια που προέκυψαν φυτεύτηκαν σε υφάλους σε όλη την Καραϊβική για να σχηματίσουν αποικίες.
Οι προσπάθειες
Οι περισσότερες προσπάθειες αποκατάστασης κοραλλιών έχουν επικεντρωθεί ιστορικά στις αποκαλούμενες τεχνικές κατακερματισμού όπου τα κοράλλια σπάνε σε μικρότερα κομμάτια και μεταφυτεύονται σε μια νέα τοποθεσία. Αντί να παράγει ακριβείς κλώνους, όπως κάνει ο κατακερματισμός, η αναπαραγωγή κοραλλιών με εξωσωματική γονιμοποίηση αύξησε τη γενετική ποικιλότητα, δίνοντάς τους μεγαλύτερη πιθανότητα προσαρμογής στη θερμότητα με την πάροδο του χρόνου. «Η φυσική επιλογή πίσω στο περιβάλλον των υφάλων θα επιλέξει τα καλύτερα» είπε λέει η Μίλερ.
Τα 771 νεαρά κοράλλια της μελέτης – ένα κλάσμα των χιλιάδων που εκτρέφονται κάθε χρόνο από τη Secore και τα συνεργαζόμενα ιδρύματα – ζουν σε αποκατεστημένους υφάλους στα ανοιχτά του Μεξικού, της Δομινικανής Δημοκρατίας, των Παρθένων Νήσων των ΗΠΑ και των ολλανδικών κτήσεων της Καραϊβικής, Μποναίρ και Κουρασάο.
Ερευνητές στον ύφαλο Sombrero στη Δομινικανή Δημοκρατία συνέκριναν νεαρά και μεγάλα κοράλλια elkhorn (Acropora palmata). Ο ύφαλος κάποτε ήταν γεμάτος με μεγάλα διακλαδιζόμενα είδη, αλλά τα περισσότερα πέθαναν κατά τη διάρκεια μιας εστίας ασθένειας λευκής ζώνης τη δεκαετία του 1980. Ο ύφαλος φιλοξενεί τώρα διάσπαρτα παλαιότερα κοράλλια που γλίτωσαν από την ασθένεια και πολλά νεαρά κοράλλια elkhorn που εκτράφηκαν για να αποκαταστήσουν τον ύφαλο.
Όταν η Μαρία Βιλαλπάντο ερευνήτρια στο Δομινικανό Ίδρυμα Θαλάσσιων Μελετών (Fundemar), ερεύνησε τα κοράλλια μετά την κορύφωση της θερμικής καταπόνησης το περασμένο φθινόπωρο, διαπίστωσε ότι τα νεαρά κοράλλια elkhorn ήταν υγιή ενώ τα παλαιότερα κοράλλια elkhorn δεν τα κατάφεραν και ασθένησαν.
Το γιατί τα νεαρά κοράλλια είναι πιο ανθεκτικά στη θερμότητα δεν είναι καλά κατανοητό. Υπάρχουν αρκετές υποθέσεις, αλλά ο Μίλερ υποπτεύεται ότι μπορεί να είναι καλύτερα σε θέση να αποκτήσουν συμβιωτικά φύκια που ανέχονται τη θερμότητα και μπορεί να δοκιμάσουν διάφορους τύπους φυκιών, μερικά από τα οποία χειρίζονται τη θερμότητα καλύτερα από άλλα. «Είναι αρκετά διερευνητικά στα πρώτα στάδια της ζωης τους τελικά εγκαθίστανται σε τύπους συμβιόντων που θα λειτουργήσουν για αυτά» εξηγεί η Μίλερ.
Naftemporiki.gr
