Skip to main content

Δημιούργηθηκε αιώνιο μέσο αποθήκευσης του ανθρώπινου DNA για κάθε πιθανή μελλοντική χρήση

πηγή φωτό. (University of Southampton) Στη φωτογραφία εικονίζεται ο κρύσταλλος 5D στον οποίο αποθηκεύτηκε το ανθρώπινο DNA.

Πρόκιεται για ένα κρύσταλλο 5D ανθεκτικό σε ακραίες συνθήκες.

Eπιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον ανακοίνωσαν ότι κατάφεραν να αποθηκεύσουν ολόκληρο το ανθρώπινο γονιδίωμα σε έναν κρύσταλλο μνήμης 5D, μια επαναστατική μορφή αποθήκευσης δεδομένων που μπορεί να επιβιώσει για δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ομάδα ελπίζει ότι ο κρύσταλλος θα μπορούσε να προσφέρει ένα σχέδιο για να επαναφέρει την ανθρωπότητα από την εξαφάνιση χιλιάδες, εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, εάν το επιτρέψει η επιστήμη. Η τεχνολογία θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός διαρκούς αρχείου του DNA των απειλούμενων ειδών πανίδας και χλωρίδας που κινδυνεύουν με εξαφάνιση.

Κρύσταλλοι αιωνιότητας

Ο κρύσταλλος 5D μνήμης αναπτύχθηκε από το Ερευνητικό Κέντρο Οπτοηλεκτρονικής του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον (ORC). Σε αντίθεση με άλλες μορφές αποθήκευσης δεδομένων που υποβαθμίζονται με την πάροδο του χρόνου, οι κρύσταλλοι μνήμης 5D μπορούν να αποθηκεύσουν έως και 360 terabyte πληροφοριών χωρίς απώλειεις για δισεκατομμύρια χρόνια, ακόμη και σε υψηλές θερμοκρασίες. Κατέχει ήδη το Ρεκόρ Γκίνες για το πιο ανθεκτικό υλικό αποθήκευσης δεδομένων.

Ο κρύσταλλος είναι ισοδύναμος με τον λιωμένο χαλαζία, ένα από τα πιο ανθεκτικά χημικά και θερμικά υλικά στη Γη. Μπορεί να αντέξει τις υψηλές και χαμηλές ακραίες συνθήκες παγετού, φωτιάς και θερμοκρασίες έως και χίλιους βαθμούς Κελσίου. Ο κρύσταλλος μπορεί επίσης να αντέξει δύναμη άμεσης πρόσκρουσης έως και 10 τόνους ανά τετραγωνικό εκατοστό και παραμένει αμετάβλητος από τη μακρά έκθεση στην κοσμική ακτινοβολία.

Η ομάδα στο Σαουθάμπτον, με επικεφαλής τον καθηγητή Πίτερ Καζάνσκι, χρησιμοποιεί εξαιρετικά γρήγορα λέιζερ για να εγγράψει με ακρίβεια δεδομένα σε νανοδομημένα κενά προσανατολισμένα εντός πυριτίου  με μεγέθη χαρακτηριστικών τόσο μικρά όσο 20 νανόμετρα. Σε αντίθεση με τη σήμανση μόνο στην επιφάνεια ενός κομματιού χαρτιού ή μαγνητικής ταινίας 2D, αυτή η μέθοδος κωδικοποίησης χρησιμοποιεί δύο οπτικές διαστάσεις και τρεις χωρικές συντεταγμένες για να γράψει σε όλο το υλικό εξ ου και το «5D» στο όνομά του.

Naftemporiki.gr