Το Ράπα Νούι που είναι ευρέως γνωστό ως Νησί του Πάσχα είναι νησί της Πολυνησίας που βρίσκεται στον Ειρηνικό ωκεανό και είναι επαρχία της Χιλής. Έχει έκταση 163,6 τετ. χλμ. και θεωρείται το πλέον απομονωμένο νησί στον κόσμο. Ο γηγενής πληθυσμός αναφέρεται στο νησί ως Ραπανούι. Το όνομα «Νησί του Πάσχα» οφείλεται στον Ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν, ο οποίος έφτασε εκεί το Πάσχα του 1722.
Η ιστορία της ανθρώπινης παρουσίας στο νησί του Πάσχα αρχίζει περίπου το 500 όταν σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία πήγαν εκεί οι πρώτοι άποικοι από νησιά της της Γαλλικής Πολυνησίας. Σύμφωνα με άλλη θεωρία οι πρώτοι άποικοι έφθασαν εδώ από την Ούρου (Uru), που βρίσκεται στα σύνορα της Βολιβίας, του Περού και της Χιλής.
Οι πρώτοι ευρωπαίοι που έφτασαν στο νησί του Πάσχα αντίκρισαν λίγους εξαθλιωμένους κατοίκους να ζουν σε ένα ερημικό περιβάλλον τριγυρισμένοι από εντυπωσιακά γιγάντια αγάλματα, τα Μοάι. Ο τρόπος που κατασκευάστηκαν και κυρίως ο τρόπος που μεταφέρθηκαν σε διάφορα σημεία του νησιού αυτά τα αγάλματα απασχολεί επί δεκαετίες την επιστημονική κοινότητα χωρίς να έχει υπάρξει μια κοινά αποδεκτή εξήγηση. Όμως σχηματίστηκε με βάση τα ευρήματα και τις μελέτες μια κρατούσα θεωρία για το τι συνέβη στον ακμάζων κάποτε τοπικό πληθυσμό και πολιτισμό του νησιού.
Σύμφωνα με αυτή την θεωρία οι κάτοικοι είτε ομαδικά είτε κατά πάσα πιθανότητα χωρισμένοι σε αντίπαλες ομάδες άρχισαν να κατασκευάζουν με μανία Μοάι καταστρέφοντας ολοκληρωτικά το τοπικό περιβάλλον για να τα καταφέρουν με αποτέλεσμα να προκληθεί λιμός που οδήγησε τελικά σε εξόντωση την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Ομάδα αρχαιολόγων από αμερικανικά πανεπιστήμια με τη βοήθεια ενός ανεξάρτητου ερευνητή από την κοινότητα των γηγενών κατοίκων του Νησιού του Πάσχα μελέτησαν μια σειρά από στοιχεία και ευρήματα και κατέληξαν σε μια νέα θεωρία για το πώς συρρικνώθηκε σε σημείο σχεδόν εξαφάνισης ο τοπικός πληθυσμός.
Η εισβολή
Σύμφωνα με τη μελέτη όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι στο νησί του Πάσχα δεν βρήκαν λίγους εξαθλιωμένους κατοίκους αλλά μια καλά οργανωμένη κοινότητα περίπου τριών χιλιάδων ατόμων που είχαν καταφέρει να βρουν εναλλακτικούς τρόπους καλλιέργειας ώστε να μεγιστοποιείται η σοδειά και να έχουν τις απαραίτητες ποσότητες τροφίμων όχι απλά για να επιβιώνουν αλλά για να διατηρούν μια σταθερή από κάθε άποψη κοινωνία.
Η μελέτη αναφέρει ότι οι Ευρωπαίοι που έφτασαν στο νησί αρχικά οι φαλαινοθήρες, στη συνέχεια οι δουλέμποροι που άρπαζαν ντόπιους για να τους πουλήσουν ως σκλάβους και στη συνέχεια οι άποικοι λειτούργησαν σε μικρή κλίμακα όπως ακριβώς οι κονκισταδόρες στην αμερικανική ήπειρο εξοντώνοντας τον τοπικό πληθυσμό τόσο με την αγριότητα που του συμπεριφέρονταν όσο και με τις διάφορες ασθένειες που μετέφεραν στο νησί για τις οποίες οι απομονωμένοι ντόπιοι δεν είχαν αντιστάσεις του ανοσοποιητικού τους συστήματος.
Πρόκειται για μια ανατρεπτική εικόνα στα όσα πιστεύαμε μέχρι σήμερα για τα μυστήρια που καλύπτουν το Νησί του Πάσχα και μένει να αποδειχθεί αν αυτή είναι και η πραγματικότητα την οποία αγνοούσαμε μέχρι σήμερα.
Naftemporiki.gr
