Τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιαστεί πλήθος μελετών που επιχειρούν να απαντήσουν στο πότε και το πώς έγιναν οι σκύλοι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου από το ζωικό βασίλειο. Αρχαιολογικά ευρήματα και στοιχεία που εντοπίστηκαν στη Νότιο Αμερική αναδεικνύουν μια νέα άγνωστη μέχρι σήμερα εικόνα για την σχέση των προγόνων μας με τα ζώα.
Δόντια άγριων αλεπούδων έχουν βρεθεί σε αρχαίους χώρους ταφής ανθρώπων σε όλη την Αργεντινή και το Περού υποδηλώνοντας ότι το ζώο είχε κάποιου είδους συμβολική σημασία για τους ανθρώπους εκείνων των εποχών αλλά νέα ευρήματα δείχνουν ότι η σχέση αλεπούδων και ανθρώπων τουλάχιστον στη Νότιο Αμερική δεν ήταν απλά συμβολική.
Τα γεύματα
Εντοπίσθηκε σε ένα ανθρώπινο τάφο στη Παταγονία ο οποίος χρονολογείται το 500 μ.Χ ο σκελετός μιας αλεπούς. Στην περιοχή αυτή έχει διαπιστωθεί ότι ζούσαν κοινότητες κυνηγών τροφοσυλλεκτών και αναλύσεις DNA έδειξαν ότι η αλεπού δειπνούσε με τους κυνηγούς και ήταν μέρος του στενού κύκλου της κοινότητας. Πιθανολογείται ότι η αλεπού ήταν το κατοικίδιο του ανθρώπου με τον οποίο θάφτηκε. Η αλεπού ανήκε στο είδος Dusicyon avus, ήταν μεσαίου μεγέθους και ζύγιζε 10-15 κιλά. Το είδος αυτό εξαφανίστηκε πριν από περίπου 500 χρόνια και πριν κάνουν την εμφάνιση τους εξημερωμένοι σκύλοι στην Παταγονία.
Πριν από δέκα χρόνια είχε εντοπισθεί μέσα σε πολύ παλαιότερο ανθρώπινο τάφο σε άλλη περιοχή της Αργεντινής άλλη μια αλεπού με το εύρημα να μην είχε αξιολογηθεί επαρκώς αλλά η νέα ανακάλυψη ισχυροποιεί την απρόσμενη εικόνα της συντροφικής σχέσης ανθρώπων και αλεπούδων πολύ πριν την εξημέρωση των σκύλων. «Το εύρημα δείχνει το στενό δεσμό με άτομα από την κοινωνία των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Νομίζω ότι ήταν κάτι περισσότερο από συμβολικό πραγματικά πιστεύω ότι ήταν συντροφικότητα» αναφέρει η Οφηλία Λεμπρασέρ από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Naftemporiki.gr
