Χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο VLT του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου στη Χιλή ερευνητική ομάδα πραγματοποίησε παρατηρήσεις σε ένα λευκό νάνο που βρίσκεται περίπου 63 έτη φωτός από τη Γη. Ένα έτος φωτός είναι η απόσταση που διανύει το φως σε ένα χρόνο, περίπου δέκα τρισεκατομμύρια χλμ.
Άστρα με μάζα έως και οκτώ φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου δεν αυτοκαταστρέφονται σε εκρήξεις σουπερνόβα αλλά όταν καταναλώνουν όλα τα καύσιμα τους (υδρογόνο) η βαρυτική κατάρρευση που προκαλείται σε αυτά τα υποχρεώνει αρχικά να διογκωθούν υπέρμετρα μετατρεπόμενα σε ερυθρούς γίγαντες και στη συνέχεια να συρρικνωθούν σε ένα συμπαγή μεγάλης πυκνότητας πυρήνα που έχει λάβει την ονομασία λευκός νάνος.
Είναι γνωστό ότι οι ερυθροί γίγαντες καθώς διογκώνονται καταπίνουν ή καταστρέφουν τους πλανήτες και όποιο άλλο υλικό βρεθεί στο δρόμο τους.
Οι αστρονόμοι έχουν διαπιστώσει ότι και οι λευκοί νάνοι είναι σε θέση να καταπιούν θραύσματα πλανητών και φεγγαριών καθώς και αστεροειδών.
Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters» οι ερευνητές αναφέρουν ότι εντόπισαν ένα ενδεικτικό σημάδι αυτής της διαδικασίας, μια ουλή στην επιφάνεια του λευκού νάνου που αποτελείται από τα μεταλλικά στοιχεία ενός πλανητικού θραύσματος ή αστεροειδούς που
καταβρόχθισε. Το εύρημα αν επιβεβαιωθεί είναι εξαιρετικά σημαντικό αφού είναι η πρώτη φορά που υπάρχει απευθείας παρατήρηση του συγκεκριμένου
φαινομένου.
Οι ερευνητές εξεπλάγησαν από το εύρημα θεωρώντας ότι τα συντρίμμια του σώματος που κατάπιε ο λευκός νάνος θα είχαν αναμειχθεί με το υπόλοιπο
υλικό στην επιφάνεια του αστρικού πυρήνα. Εκτιμούν ότι το μαγνητικό πεδίο του λευκού νάνου που έλαβε την κωδική ονομασία WD 0816-310 εμπόδισε την ανάμιξη του συσσωρευμένου υλικού στην επιφάνεια.
«Δεν πιστεύαμε ότι το μαγνητικό πεδίο θα μπορούσε να εμποδίσει την ανάμιξη του συσσωρευμένου υλικού στην επιφάνεια του άστρου. Δεν είναι σαφές τι είδους διαστημικό αντικείμενο έχει αφήσει την ουλή αλλά οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι περιελάμβανε σίδηρο, νικέλιο, τιτάνιο, χρώμιο, μαγνήσιο και άλλα στοιχεία. «Αυτό το συγκεκριμένο ‘σνακ’ για το άστρο ήταν τουλάχιστον τόσο ογκώδες όσο ο Vesta, ο δεύτερος μεγαλύτερος αστεροειδής στο ηλιακό μας σύστημα» αναφέρει ο Τζέι Φαρίχι, αστρονόμος του University College του Λονδίνου μέλος της ερευνητικής ομάδας. Ο Vesta είναι ένα βραχώδες αντικείμενο στην κύρια ζώνη αστεροειδών του ηλιακού μας συστήματος με διάμετρο περίπου 530 χλμ.
Naftemporiki.gr
