Τα Φιλαράκια είναι χωρίς αμφιβολία η δημοφιλέστερη κωμική σειρά όλων των εποχών μετατρεπόμενη σε ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο τόσο στα δέκα χρόνια που προβαλλόταν όσο και δύο δεκαετίες μετά το τέλος της αφού εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε όλο τον κόσμο όπου παίζεται σε επανάληψη είτε σε ελεύθερης θέασης τηλεοπτικούς σταθμούς είτε στις streaming υπηρεσίες.
Από την στιγμή που έγινε γνωστό ότι έφυγε από τη ζωή ένα από τα… φιλαράκια και μάλιστα εκείνο που λόγω του ρόλου του ως του πιο κωμικού της παρέας ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στις στρατιές των φίλων της σειράς ήταν αναμενόμενο ότι θα πλημμυρίσει το Διαδίκτυο με αποχαιρετισμούς, σχόλια, άρθρα και αναλύσεις κάθε είδους τόσο για τον Μάθιου Πέρι που υποδυόταν τον Τσάντλερ όσο και για την σειρά γενικότερα.
Πράγματι οι αμέτρητοι φίλοι της σειράς θρηνούν την απώλεια του αμερικανοκαναδού ηθοποιού και την εκφράζουν με διαφόρους τρόπους. Ειδικοί προσπαθούν να εξηγήσουν την τάση των ανθρώπων να θρηνούν διάσημα πρόσωπα. Ψυχολόγοι αναφέρουν ότι το πένθος για το θάνατο μιας διασημότητας είναι πιθανό να οφείλεται στην τάση των ανθρώπων να τους απαθανατίζουν μέσα από νοσταλγικές εμπειρίες ζωής και ο θάνατος ενός διάσημου ηθοποιού ή ενός μουσικού με το έργο του ηθοποιού έχει κάποιος συνδεθεί μοιάζει με μια χαμένη ανάμνηση.
Για πολλούς ανθρώπους «Τα Φιλαράκια» αποτέλεσαν όταν προβάλλονταν και πιθανώς συνεχίζουν να αποτελούν μέσα από τις επαναλήψεις ένα μέσο ψυχικής ανάτασης σε δύσκολες στιγμές για αυτούς άρα και η σύνδεση με τη σειρά και τους πρωταγωνιστές της είναι ιδιαίτερα έντονη.
«Οι σχέσεις μας με τις διασημότητες είναι διαφορετικές από τις καθημερινές μας σχέσεις. Ο συναισθηματικός μας δεσμός με ένα άτομο με επιρροή βασίζεται στο τι χρειαζόμαστε να είναι αυτό το άτομο για εμάς κατά τη διάρκεια σημαντικών στιγμών της ζωής μας. Είναι η ιδέα αυτού του ατόμου με το οποίο δεσμευόμαστε, όχι απαραίτητα του ίδιου του ατόμου αφού δεν τον γνωρίσαμε στην πραγματική ζωή. Επειδή δεσμευόμαστε με διασημότητες από απόσταση, έχουμε την τάση να τους απαθανατίζουμε μέσα από νοσταλγικές εμπειρίες ζωής. Όχι μόνο οι διασημότητες ενσωματώνονται σε στιγμές σταθμούς, σε ορόσημα της ζωής μας αλλά πολλές φορές αναπληρώνουν ρόλους ενός μέντορα ή κάποιου ατόμου υποστήριξης που χρειαζόμασταν αλλά μας έλειπε. Στρεφόμαστε σε αυτούς για υποστήριξη και γίνονται μέρος της ζωής μας. Όταν πεθαίνουν, πεθαίνει και ένα μικρό μέρος από εμάς» αναφέρει η καθηγήτρια φιλοσοφίας και ψυχοθεραπεύτρια, Ανέισα Χάνσον.
«Στον πολιτισμό μας, υπάρχει η αντίληψη ότι η φήμη παρέχει τουλάχιστον συμβολική αθανασία. Όταν πεθαίνει μια διασημότητα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο. Οι διασημότητες μπορούν να προσφέρουν στους ανθρώπους μια ταυτότητα, επιτρέποντάς τους να γνωρίσουν άλλους που απολαμβάνουν τον ίδιο ηθοποιό ή μουσικό. Η ταυτότητά μας μπορεί στη συνέχεια να συνδεθεί με τις αγαπημένες μας διασημότητες, οπότε όταν πεθαίνουν, μας οδηγεί στο να θρηνούμε αυτούς και την ταυτότητά μας ως θαυμαστής γιατί πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας μετά το θάνατό τους. Μπορεί ακόμη και να νιώθουμε ότι ένα μέρος μας πέθανε όταν πέθανε, δημιουργώντας πιθανώς ακόμη και μια κρίση ταυτότητας» λέει ο ψυχοθεραπευτής Άνταμ Κένιγκ.
Naftemporiki.gr
