Ζούμε σε μια τεχνολογική εποχή ή τουλάχιστον έτσι μας λένε. Οι μηχανές υπόσχονται να μεταμορφώσουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής: τα ρομπότ θα εργάζονται στα εργοστάσια, τα αυτόνομα αυτοκίνητα θα κυριαρχούν στους δρόμους και η τεχνητή νοημοσύνη θα ελέγχει τα οπλικά συστήματα. Οι πολιτικοί και οι αναλυτές ανησυχούν για τις συνέπειες τέτοιων προόδων, ανησυχώντας για τη ζημιά που θα προκληθεί σε βιομηχανίες αλλά και τους ανθρώπους. Οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι πρέπει οι κυβερνήσεις να βρουν τρόπους διαχείρισης του κόστους της προόδου.
Αυτές οι συζητήσεις αντιμετωπίζουν σχεδόν πάντα την τεχνολογική αλλαγή ως κάτι το οποίο πρέπει να προσαρμοστεί, σαν να ήταν μια δύναμη της φύσης που εμπλέκεται στις σταθερές συμβάσεις και παραδοχές της σύγχρονης ζωής. Ο ρυθμός αυτής της αλλαγής είναι ασυγκράτητος και όπως φαίνεται οι νέες τεχνολογίες θα ξαναφτιάξουν τις κοινωνίες. Το μόνο που μοιάζει να μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να καταλάβουν πώς να τα βγάλουν πέρα σε αυτή την προοπτική.
Πουθενά αυτή η προοπτική δεν είναι πιο εμφανής όσο στη συζήτηση για την αυτοματοποίηση και τον αντίκτυπό της στις θέσεις εργασίας.
Ένα παντοπωλείο στην αγροτική Γιούτα έχει αναρτήσει, χωρίς προφανή αίσθηση ειρωνείας, μια πινακίδα που δηλώνει την υποστήριξη της εταιρείας στους εργάτες των ΗΠΑ πάνω από ένα μηχάνημα αυτοεξυπηρέτησης, μια συσκευή που χρησιμοποιεί τεχνολογία για να αντικαταστήσει την εργασία ενός υπαλλήλου με την εργασία του πελάτη.
Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πάρα πολλά για να εξηγηθεί πώς η αυτοματοποίηση απειλεί ορισμένους εργαζόμενους με χαμηλή ειδίκευση και τι πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις για να βοηθήσουν: για παράδειγμα, οι χώρες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πρωτοβουλίες επανεκπαίδευσης, να ανανεώσουν τα εκπαιδευτικά συστήματα ή να επενδύσουν σε προγράμματα αναδιανομής. Όπως αναφέρει σε άρθρο του το περιοδικό Foreign Affairs πολλές κυβερνήσεις ελπίζουν ότι οι μηχανές μπορούν να σώσουν τις οικονομίες τους από τις συνέπειες της δημογραφικής παρακμής και της γήρανσης.
Οι τεχνο-αισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλές άλλες πλούσιες χώρες χρειάζονται αυτοματισμό για να αντισταθμίσουν τα διαφαινόμενα κενά στο εργατικό δυναμικό εξαιτίας διαφόρων παραγόντων που σχετίζονται με δημογραφικά αλλά και κοινωνικοοικονομικά ζητήματα. Ευελπιστούν ότι η πρόοδος της τεχνολογίας θα παραμερίσει αυτά τα προβλήματα
Αλλά αυτές οι συζητήσεις και τα επιχειρήματα χάνουν ένα πολύ απλό σημείο, ότι η τεχνολογική αλλαγή δεν είναι φυσική δύναμη αλλά έργο των ανθρώπων. Φυσικά η τεχνολογία έχει βελτιώσει ριζικά τις ανθρώπινες ζωές: κανείς δεν θέλει να ζει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τουαλέτες ή κεντρική θέρμανση. Σε άλλες περιπτώσεις, ωστόσο, οι κοινωνίες χρειάζονται περισσότερο τις νέες πολιτικές και όχι τις νέες τεχνολογίες.
Η αυτοματοποίηση
Ο αυτοματισμός είναι συχνά μια λύση στην αναζήτηση ενός προβλήματος. Είναι μια επιλογή που έχουν κάνει οι άνθρωποι που δεν είναι ούτε αναπόφευκτη και σίγουρα δε είναι απολύτως αναγκαία. Για παράδειγμα, ο κλάδος των μεταφορών στις ΗΠΑ αντιμετωπίζει μια μεγάλη κρίση εξαιτίας της μεγάλης μείωσης των οδηγών φορτηγών μεταφοράς προϊόντων και της μη εισόδου νέων οδηγών στον κλάδο αφού τα κίνητρα που προσφέρονται για αυτή την δουλειά δεν έλκουν πλέον το εργατικό δυναμικό.
Η Αμερικανική Ένωση Φορτηγών έχει υπολογίσει ότι το 2021 υπήρχαν 80.000 λιγότεροι οδηγοί από το σύνολο που χρειαζόταν και ότι, δεδομένης της ηλικίας των σημερινών οδηγών, πάνω από ένα εκατομμύριο νέοι οδηγοί θα πρέπει να προσληφθούν την επόμενη δεκαετία. Για να αντιμετωπίσουν αυτό το έλλειμμα, πολλοί μεγιστάνες της τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένου του ιδρυτή της Amazon, Τζεφ Μπέζος, έχουν επενδύσει στην έρευνα και ανάπτυξη αυτόνομων οχημάτων, τεχνολογία που θα μείωνε τη ζήτηση για οδηγούς.
Για τον Μπέζος μια τέτοια τεχνολογία έχει νόημα για τα εταιρικά οικονομικά. Η Amazon βασίζεται στο χαμηλό κόστος αποστολής για να διατηρήσει τις τιμές της σε χαμηλά επίπεδα. Αλλά δεν έχει ευρύτερο οικονομικό νόημα, επειδή εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα ήταν ευτυχείς να οδηγούν φορτηγά στις Ηνωμένες Πολιτείες, απλώς πρέπει να τους επιτραπεί να εργαστούν στη χώρα. Η αυτοματοποίηση λοιπόν δεν είναι αναπόφευκτη είναι επιλογή.
Δεν υπάρχει παγκόσμια έλλειψη ανθρώπων που θα ήθελαν να είναι οδηγοί φορτηγών μεγάλων αποστάσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο μέσος μισθός για μια τέτοια εργασία είναι 23 δολάρια ανά ώρα. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι οδηγοί φορτηγών κερδίζουν περίπου 4 δολάρια την ώρα. Ωστόσο, οι εταιρείες δεν μπορούν να προσλάβουν εργαζομένους από το εξωτερικό ακόμη και με υψηλότερους μισθούς λόγω των περιορισμών στη μετανάστευση, έτσι οι ηγέτες των επιχειρήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες αναγκάζονται να επιλέγουν μηχανές αντί για ανθρώπους και να εξαλείψουν θέσεις εργασίας μέσω της χρήσης της τεχνολογίας.
Αν λοιπόν οι ΗΠΑ μπορούσαν να πάρουν εργαζομένους από την παγκόσμια δεξαμενή εργατικού δυναμικού η χώρα θα είχε λιγότερα κίνητρα να εξαφανίσει αυτές τις θέσεις εργασίας αντικαθιαστώντας τους ανθρώπους με μηχανές. Το αμείλικτο γεγονός των εθνικών συνόρων οδηγεί τις επιχειρήσεις να επενδύσουν σε τεχνολογία που δεν ανταποκρίνεται στις παγκόσμιες ελλείψεις – και που κανείς δεν χρειάζεται πραγματικά.
Αυτό που ισχύει για την οδήγηση φορτηγών ισχύει και για πολλές άλλες βιομηχανίες στον πλούσιο βιομηχανικό κόσμο που απαιτούν μη επαγγελματίες εργαζομένους σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα εργασίας. Μια έκθεση του 2021 από την εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών Mercer εκτίμησε ότι, μέχρι το 2025, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν έλλειψη περίπου 660.000 οικιακών βοηθών υγείας, τεχνικών εργαστηρίου και βοηθών νοσηλευτών.
Τα εμπόδια στη μετανάστευση ενθαρρύνουν μια τρομερά κακή κατεύθυνση των πόρων. Στις πιο παραγωγικές οικονομίες του κόσμου, το κεφάλαιο και οι ενέργειες των ηγετών επιχειρήσεων (για να μην αναφέρουμε τον χρόνο και τα ταλέντα επιστημόνων και μηχανικών υψηλής μόρφωσης) απορροφώνται στην ανάπτυξη τεχνολογίας που θα ελαχιστοποιήσει τη χρήση ενός από τους πιο άφθονους πόρους στον πλανήτη: την εργασία. Η ακατέργαστη εργατική δύναμη είναι το πιο σημαντικό (και συχνά το μοναδικό) περιουσιακό στοιχείο που διαθέτουν οι άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα σε όλο τον κόσμο. Η ώθηση να φτιάχνουμε μηχανές που εκτελούν ρόλους που θα μπορούσαν εύκολα να εκπληρωθούν από τους ανθρώπους όχι μόνο σπαταλά χρήματα αλλά βοηθάει στο να παραμένουν οι φτωχοί στην ίδια κατάσταση αν δεν την χειροτερεύουν κιόλας.
Βεβαίως, ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες σχετικά με τη διακρατική μετακίνηση οικονομικών μεταναστών είναι θεμιτές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων σχετικά με τη διαχείριση μεγάλων ροών εργατικού δυναμικού του πώς θα επηρεάσει αυτή η κατάσταση τους ντόπιους εργαζόμενους κάθε χώρας και το πώς θα αποφευχθεί η εμφάνιση κοινωνικών εντάσεων. Υπάρχει παράλληλα και το ζήτημα για το πώς οι μετανάστες εργαζόμενοι θα προστατεύονται από την εκμετάλλευση.
Κοιτάζοντας το όλο θέμα από την οπτική γωνία των επιχειρήσεων και βιομηχανιών γίνεται εύκολα κατανοητή η απόφαση να στραφούν στην χρήση της τεχνητής νοημοσύνης για να κινηθεί ένα φορτηγό ή για όποια άλλη εργασία από το ξεκινήσει προσπάθεια να ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια των περιορισμών μετανάστευσης.
Όμως η επιλογή συσκευών αντί των ανθρώπων είναι λάθος. Οδηγεί τον κόσμο να χάσει τα πραγματικά οικονομικά και ανθρωπιστικά οφέλη που θα προέκυπταν αν αφήσουμε τους ανθρώπους να μετακινηθούν εκεί που χρειάζονται αντί να προσπαθούμε να εφεύρουμε μηχανές που μπορούν να υποκαταστήσουν τους ανθρώπους. Η άρνηση να επιτραπεί στους ανθρώπους να περάσουν τα εθνικά σύνορα ως οικονομικοί μετανάστες, ειδικά για να ασχοληθούν με θέσεις εργασίας που απαιτούν βασικές εργατικές δεξιότητες, διαστρεβλώνει μαζικά την τροχιά της τεχνολογικής αλλαγής με τρόπους που οδηγούν μεγάλα πληθυσμιακά και κοινωνικά στρώματα και ιδιαίτερα τους φτωχούς αυτού του κόσμου στο να ζουν σε ολοένα και χειρότερες συνθήκες.
Η άνθηση των μηχανών
Μια δημοφιλής άποψη στη Δύση υποστηρίζει ότι οι κυβερνήσεις των πλούσιων κοινωνιών δεν χρειάζεται να φέρουν περισσότερους εργάτες στις χώρες τους. Αν μη τι άλλο, μπορούν άνετα να δημιουργήσουν εμπόδια καθώς η τεχνολογική πρόοδος καταστρέφει τις λεγόμενες θέσεις εργασίας χαμηλής ειδίκευσης. Αλλά αυτό απλώς δεν ισχύει.
Ορισμένες τεχνολογικές αλλαγές οφείλονται στην πρόοδο στη βασική επιστήμη. Συχνά, οι συζητήσεις για το μέλλον της εργασίας υποθέτουν ότι η πορεία και το πρότυπο της τεχνολογικής αλλαγής είναι ήδη καθορισμένα και ότι οι επιπτώσεις στις θέσεις εργασίας και στους εργαζόμενους είναι απλώς φυσικές συνέπειες της αναπόφευκτης προόδου της επιστήμης.
Όμως οι οικονομολόγοι έχουν αναπτύξει όλο και πιο διαφοροποιημένες αντιλήψεις για το πώς η τεχνολογική αλλαγή έχει αναδιαμορφώσει τις αγορές εργασίας και τους μισθούς και πώς η καινοτομία είναι συνέπεια —όχι απλώς αιτία— του κόστους που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις.
Για δεκαετίες, οι οικονομικές και πολιτικές συζητήσεις για τις αγορές εργασίας και την τεχνολογία είχαν την τάση να επικεντρώνονται στον τρόπο με τον οποίο οι αλλαγές στους μισθούς αντικατοπτρίζουν τις δεξιότητες των εργαζομένων, όπου η «δεξιότητα» αντιμετωπίζεται ως συνώνυμη με τη «γνωστική ικανότητα», με το επίπεδο τυπικής εκπαίδευσης του εργαζομένου ως πρόχειρο πληρεξούσιο για τη γνωστική ικανότητα. Η τυπική ανάλυση ήταν ότι η πρόοδος στην τεχνολογία των πληροφοριών και των επικοινωνιών βοήθησε στην ενίσχυση των εισοδημάτων των εργαζομένων με υψηλή εκπαίδευση και στη μείωση των εισοδημάτων όλων των λιγότερο μορφωμένων, εργαζομένων με χαμηλή ειδίκευση.
Αλλά αυτό δεν συνέβη: παρόλο που οι μισθοί των ατόμων υψηλής ειδίκευσης έχουν αυξηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1979 σε σχέση με εκείνους που ανήκουν στην ευρεία μέση των μισθωτών, οι μισθοί σε παραδοσιακά χαμηλούς μισθούς επαγγέλματα αυξήθηκαν επίσης σε ποσοστιαίες τιμές περισσότερο από εκείνους στο μεσαία—και σε ορισμένες περιόδους όσο και αυτές στην κορυφή.
Έρευνα από ομάδα οικονομολόγων με επικεφαλής τους Ντέβιντ Ότορ, και Ντέιβιντ Ντόρν δείχνει ότι η ζήτηση για διάφορα επαγγέλματα ως απάντηση στην τεχνολογία δεν αλλάζει σε μια απλή γραμμική σχέση με τις δεξιότητες του εργαζομένου, αλλά εξαρτάται από τη φύση των εργασιών που πρέπει να εκτελέσει αυτός ο εργαζόμενος. Οι θέσεις εργασίας σε επαγγέλματα υπηρεσιών, όπως η προετοιμασία φαγητού, η καθαριότητα και η οικιακή εργασία, η συντήρηση, η προσωπική βοήθεια υγείας και η ασφάλεια, περιλαμβάνουν χειρωνακτικές εργασίες που δεν στηρίζονται στη ρουτίνα που απαιτεί μια αυτοματοποιημένη εργασία που μπορεί να γίνει από μια μηχανή.
Πολλές χειρωνακτικές που δεν απαιτούν ρουτίνες είναι πολύ δύσκολο να αυτοματοποιηθούν καθώς απαιτούν την άμεση φυσική παρουσία του εργαζομένου, και έτσι αυτές οι θέσεις εργασίας παραμένουν σε ζήτηση και οι μισθοί τους παρέμειναν εύρωστοι ακόμη και στον απόηχο της τεχνολογικής προόδου. Αναμφίβολα, έχουν συμβεί πραγματικά επαναστατικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επικοινωνούν, αναζητούν πληροφορίες, οργανώνουν και επεξεργάζονται δεδομένα και ψυχαγωγούνται. Αλλά η αντίληψη ότι η ραγδαία τεχνολογική αλλαγή σε ορισμένους τομείς της οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες έχει επιταχύνει τον μετασχηματισμό ολόκληρης της οικονομίας είναι εντελώς άγνωστη.
Στην πραγματικότητα, η αύξηση της οικονομικής παραγωγικότητας στις βιομηχανικές χώρες με το τυπικό μέτρο της αύξησης της «συνολικής παραγωγικότητας των συντελεστών» (που αξιολογεί την παραγωγικότητα διαιρώντας τη συνολική παραγωγή ή την παραγωγή με το κόστος ή τις εισροές της) ήταν σημαντικά πιο αργή τις τελευταίες δεκαετίες από ήταν μεταξύ των αρχών του εικοστού αιώνα και του 1970. Σχεδόν κάθε ανεπτυγμένη χώρα έχει βιώσει μια σημαντική επιβράδυνση στην αύξηση της παραγωγικότητας από το 1980.
Εν τω μεταξύ, η προσφορά εργαζομένων για χειρωνακτικές εργασίες έχει μειωθεί αισθητά στις πλούσιες βιομηχανικές χώρες, χάρη στη δραματική μείωση της γονιμότητας και την αύξηση των επιπέδων εκπαίδευσης.
Ο αριθμός των ανοιχτών θέσεων εργασίας δεν συγχρονίζεται και μάλιστα σε αυξανόμενο ρυθμό με τον αριθμό των εγχώριων υποψηφίων που είναι διαθέσιμοι για να καλύψουν αυτές τις θέσεις εργασίας. O Αμερικανικός Οδηγός Στατιστικών Εργασίας προβλέπει ότι, μεταξύ 2021 και 2031, οι επαγγελματικές κατηγορίες που δεν απαιτούν πτυχίο κολεγίου και για τις οποίες οι υφιστάμενες μέσες αποδοχές είναι μικρότερες από 40.000 $ θα δουν καθαρή αύξηση άνω των πέντε εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας. με βοηθούς υγείας και προσωπικής φροντίδας στο σπίτι να προσθέτουν περίπου 924.000 θέσεις εργασίας και μάγειρες να προσθέτουν 419.000. Όμως, σύμφωνα με τις δημογραφικές προβλέψεις του ΟΗΕ, ο αριθμός των ατόμων ηλικίας μεταξύ 20 και 40 ετών στις Ηνωμένες Πολιτείες (χωρίς να λαμβάνεται υπόψη καμία μετανάστευση) θα μειωθεί κατά περισσότερα από τρία εκατομμύρια την ίδια περίοδο.
Το μεσοπρόθεσμο δημογραφικό μέλλον των ανθρώπων που γεννήθηκαν στον πλούσιο βιομηχανικό κόσμο είναι ήδη ξεκάθαρο: μέχρι τη δεκαετία του 2040, θα υπάρχουν εκατομμύρια πολύ λίγοι γηγενείς εργάτες στις ανεπτυγμένες χώρες διαθέσιμοι για να εκτελέσουν τις χειρωνακτικές εργασίες στην οικονομία.
Η αύξηση ισχύος των υπολογιστών μέσα σε λίγες δεκαετίες κατά περίπου ένα τρισ. φορές τον περασμένο αιώνα άλλαξε ριζικά εκείνα τα επαγγέλματα στα οποία οι άνθρωποι έκαναν καθημερινές και επαναλαμβανόμενες εργασίες. Οι Αφροαμερικανές που έκαναν δυνατή την προσγείωση στο φεγγάρι (και έγιναν διάσημες στην ταινία Hidden Figures) εργάστηκαν για τη NASA ως «υπολογιστές», κάνοντας πολυάριθμους υπολογισμούς που οι μηχανές μπορούν τώρα να κάνουν σε μια στιγμή.
Δεν υπάρχουν πλέον «ανθρώπινοι υπολογιστές», και οι μηχανές που ονομάζονται υπολογιστές είναι απλώς αξιοσημείωτα πιο αποτελεσματικές από τους ανθρώπους στους υπολογιστές. Αλλά για πολλές εργασίες, καμία αύξηση της υπολογιστικής ισχύος δεν θα κάνει τις μηχανές πιο κατάλληλες για την εκτέλεση αυτών των εργασιών. Οι μηχανές δεν είναι καλύτερες στην προσωπική φροντίδα, οι μηχανές δεν είναι καλύτεροι μάγειρες και οι μηχανές δεν θα είναι απαραίτητα καλύτερες από τους ανθρώπους στην οδήγηση φορτηγών.
Εάν τελικά πολλαπλασιαστούν τα αυτόνομα φορτηγά στους αμερικανικούς δρόμους, δεν θα είναι απόδειξη της αδυσώπητης πορείας της επιστημονικής προόδου. Αντίθετα, η χρήση τους θα είναι μια απόδειξη ενός εντελώς άλλου πράγματος: των συνεπειών των φραγμών στην κίνηση της εργασίας που δημιουργούν τεράστια ιδιωτικά οικονομικά κίνητρα που, με τη σειρά τους, οδηγούν ισχυρούς ανθρώπους και εταιρείες να αναλάβουν τεράστιες επενδύσεις σπάνιων ανθρώπινων πόρων στην τεχνολογική καινοτομία- με ευρύτερο αποτέλεσμα την αντικατάσταση των ανθρώπων με μηχανές.
Τελικά, οι εταιρείες επιλέγουν την αυτοματοποίηση επειδή είναι πολύ πιο εύκολο για αυτές από την στιγμή που κυβερνήσεις αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά και πολιτικά εμπόδια που δεν επιτρέπουν την είσοδο ξένων εργατών που θα έκαναν δουλειές που κάνουν οι μηχανές.
Η λύση
Αντί να διοχετεύουν πόρους στην δονκιχωτική επιδίωξη της τεχνολογίας που σκοτώνει τις θέσεις εργασίας, οι χώρες θα πρέπει να επιδιώξουν διεθνή συνεργασία όσον αφορά την κινητικότητα της εργασίας. Τα πιθανά κέρδη για τις χώρες από τις οποίες μεταναστεύουν οι άνθρωποι, οι ίδιοι οι μετανάστες και οι χώρες που υποδέχονται μετανάστες είναι τεράστια. Οι πλούσιες χώρες θα πρέπει να επιτρέψουν σε περισσότερους ανθρώπους να ζουν και να εργάζονται στις χώρες τους όχι από αλτρουισμό αλλά για να υπολογίζουν την αυξανόμενη δημογραφική αναγκαιότητα.
Η λύση είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου μηχανισμού για την κινητικότητα της εργασίας. Θα πρέπει να προσλαμβάνει εργαζομένους δίκαια χωρίς υπερβολικό κόστος και, με βάση αξιόπιστες πληροφορίες και συμβάσεις, να τους τοποθετεί σε θέσεις εργασίας που ταιριάζουν στις ικανότητές τους, να τους προστατεύει από κακοποίηση ενώ λείπουν από τις χώρες καταγωγής τους και, με χρονικά περιορισμένες συμφωνίες κινητικότητας, να τους διευκολύνει. τακτική επιστροφή στο σπίτι. Οι μεγαλύτερες ροές οικονομικών μεταναστών θα απαιτήσουν από μια βιομηχανία να χειριστεί τις βασικές λειτουργίες της πρόσληψης, της κατάρτισης, της τοποθέτησης και της προστασίας των εργαζομένων.
Η βιομηχανία φορτηγών, η βιομηχανία υγειονομικής περίθαλψης και η τουριστική βιομηχανία δεν μπορεί να αναμένει κάποιος ότι μπορούν να διαχειριστούν μόνες τους τη διεθνή κίνηση του εργατικού δυναμικού για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Αντίθετα, το καθήκον της μετακίνησης ανθρώπων πρέπει να αναληφθεί από μια παγκόσμια συνδεδεμένη και δικτυωμένη ομάδα οργανισμών και ατόμων. Φυσικά, ένας τέτοιος κλάδος θα πρέπει να ρυθμίζεται και να παρακολουθείται προσεκτικά, καθώς οι κίνδυνοι κατάχρησης είναι τεράστιοι. Αλλά μια εύρυθμη, ηθική παγκόσμια βιομηχανία που κινεί εργαζομένους μπορεί να είναι μια τεράστια δύναμη για το καλό συνδυάζοντας τους ανθρώπους που θέλουν δουλειά με τις επιχειρήσεις που τους χρειάζονται.
Οι παγκόσμιες ενώσεις συνεργάζονται ήδη με τη βιομηχανία και τις κυβερνήσεις για να παράγουν θετικά αποτελέσματα στην κίνηση ανθρώπων και πραγμάτων.
Αν σταματήσετε την ανάγνωση του άρθρου και ρίξετε μια ματιά στο σαλόνι ή το γραφείο σας θα δείτε πολλά αντικείμενα που μετακινήθηκαν από όλο τον κόσμο ως μέρος των 11 δισεκατομμυρίων τόνων θαλάσσιων εμπορευμάτων που μεταφέρονται κάθε χρόνο. Εννοείται ότι ο υπολογιστής ή το κινητό τηλέφωνο που διαβάζετε αυτό το άρθρο είναι σχεδόν σίγουρα ένα από αυτά τα αντικείμενα.
Τα πολιτικά εμπόδια στέκονται εμπόδιο στην ομαλή διασυνοριακή μετακίνηση των ανθρώπων προς την εργασία. Οι πολιτικοί διστάζουν να δημιουργήσουν τους νόμους, τις πολιτικές και τους κανονισμούς που θα επέτρεπαν την άνθηση των προγραμμάτων κινητικότητας του εργατικού δυναμικού έως ότου αποδειχθεί ότι τέτοια προγράμματα είναι ασφαλή, αποτελεσματικά και ωφέλιμα. Όμως, οι υπάρχουσες μισθολογικές διαφορές μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, καθώς και η αδιαμφισβήτητη ζήτηση για εργάτες, σημαίνει ότι η μετακίνηση των ανθρώπων γίνεται ούτως ή άλλως, αλλά χωρίς νομική κύρωση και με τη συνενοχή των εργοδοτών. Πάντα, μια τέτοια μετακίνηση δεν είναι ασφαλής, οι μετανάστες υφίστανται εκμετάλλευση και κακοποίηση και δεν μπορούν εύκολα να επιστρέφουν στις εστίες τους. Ως αποτέλεσμα, η ίδια η ιδέα της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού είναι αλλοιωμένη.
Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά οι παγίδες της κινητικότητας των εργαζομένων μπορεί να αποδειχθούν ικανοί λόγοι για τη διευκόλυνση αυτής της μετακίνησης μέσω νόμιμων και καλά σχεδιασμένων διαύλων. Τα οφέλη από το να επιτρέπεται στους ανθρώπους να μετακινούνται όπου απαιτείται η εργασία τους είναι τεράστια για όλους τους ενδιαφερόμενους. Οι πλούσιες και δημοκρατικές κοινωνίες πρέπει να σταματήσουν να επιδιώκουν τυφλά τις τεχνολογικές προόδους που κάνουν οικονομία ακριβώς σε ό,τι είναι άφθονο σε όλο τον κόσμο. Οι πλούσιες χώρες έχουν δημιουργήσει ισχυρά κίνητρα για τις επιχειρήσεις και τους καινοτόμους τους να επιλέγουν μηχανές αντί για ανθρώπους. Είναι καιρός να στοιχηματίσουμε σε ένα μέλλον που χτίζεται από και για τους ανθρώπους.
