Ο εξωπλανήτης Kepler-1658b βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα άστρο σε απόσταση 2,600 ετών φωτός από τη Γη. Ήταν ο πρώτος εξωπλανήτης που εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, ο σημαντικότερος μέχρι σήμερα κυνηγός εξωπλανητών που είχαν στη διάθεση τους οι αστρονόμοι. Το τηλεσκόπιο εκτοξεύτηκε το 2009 και λειτούργησε για περίπου μια δεκαετία εντοπίζοντας περισσότερους από 2,5 χιλιάδες εξωπλανήτες ενώ η επεξεργασία δεδομένων που κατέγραψε το τηλεσκόπιο συνεχίζουν να υποδεικνύουν την ύπαρξη και άλλων πλανητών στο γαλαξία μας. Ο Kepler-1658b ήταν ο πρώτος εξωπλανήτης που εντόπισε το Kepler αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια μέχρι η ύπαρξη του να επιβεβαιωθεί με επόμενες παρατηρήσεις και έκτοτε αποτελεί συχνά αντικείμενο μελέτης.
Ανήκει στην κατηγορία πλανητών που οι επιστήμονες αποκαλούν «καυτούς Δίες» επειδή έχουν χαρακτηριστικά (σύσταση, μέγεθος) παρόμοια με αυτά του Δία αλλά βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο με αποτέλεσμα οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται σε αυτούς να είναι εξαιρετικά υψηλές γεγονός που από τη μια πλευρά τους καθιστά αφιλόξενους στην παρουσία της ζωής αλλά από την άλλη πλευρά δημιουργούνται διάφορα φαινόμενα.
Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal Letters» ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ Σμιθσόνιαν στη Μασαχουσέτη παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της δικής τους μελέτης στον Kepler-1658b. Όπως αναφέρουν ο εξωπλανήτης που ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από το άστρο του σε περίπου 90 ώρες ακολουθεί μια τροχιακή κίνηση η οποία θα τον φέρει κάποια στιγμή σε σύγκρουση με το άστρο του τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι φυσικά ολέθρια για αυτόν αφού θα εξαϋλωθεί.
Η ανακάλυψη είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί είναι η πρώτη φορά που κατατίθενται άμεσες αποδείξεις για τροχιακό σπιράλ θανάτου ενός εξωπλανήτη στο μητρικό του άστρο και έτσι αναδεικνύονται στοιχεία για αυτό το κοσμικό φαινόμενο. Επίσης ανάμεσα στα πιθανά σενάρια για το τέλος της Γης όταν ο Ήλιος μπει στη διαδικασία της αυτοκαταστροφής του σε περίπου πέντε δισ. έτη είναι και αυτό της προσέγγισης του πλανήτη μας σε απόσταση αναπνοής με το άστρο μας όταν αυτό βρεθεί στη φάση της διόγκωσης και μετατροπής του σε ερυθρό γίγαντα. Άρα παρατηρώντας τον Kepler-1658b βλέπουμε και το θάνατο του πλανήτη μας.
Naftemporiki.gr
