Γεννήθηκε μέσα σε μία έπαυλη, που έμοιαζε με παλάτι. Η οικογένειά του είχε τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη, ελέγχοντας τις λειτουργίες του κράτους.
Όλα αυτά χάρη σε μία τραπεζική αυτοκρατορία, που έχτισε ο παππούς του, κληρονόμησε ο πατέρας του και τελικά πέρασε στα δικά του χέρια. Αν και επί των ημερών του η αυτοκρατορία αυτή έφτασε στην παρακμή, ο ίδιος έμεινε στην ιστορία ως ένα σεβαστό πρόσωπο, ουμανιστής και προστάτης των Τεχνών.
Το ημερολόγιο έγραφε 1η Ιανουαρίου 1449, όταν γεννήθηκε ο Λορέντσο γιος του Πιέρο και της Λουκρέτσια και εγγονός του Κόζιμο. Στην Ελλάδα τον γνωρίζουμε ως Λαυρέντιο τον Μεγαλοπρεπή, γιο του Πέτρου Α’ και της Λουκρητίας Τορναμπουόνι. Ήταν ηγέτης της Φλωρεντίας από το 1469 ως το θάνατο του, ο τρίτος από τον οίκο των Μεδίκων, την οικογένεια που από τον 15ο ως τον 18ο αιώνα κυριάρχησε στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, διαδραματίζοντας έτισ καθοριστικό ρόλο στην ιταλική και ευρωπαϊκή ιστορία.
Η τραπεζική αυτοκρατορία και η εξουσία
Ο παππούς του, Κόζιμο, κατάφερε, χαρή στην τράπεζα του, να συνδεθεί με πολλούς πολιτικούς της πόλης. Το 1434, μετά από μόλις ένα χρόνο εξορίας στη Βενετία ο Κόζιμο επέστρεψε στη Φλωρεντία και εξόρισε τους Αλμπίτσι. Διατήρησε τη δημοκρατική οργάνωση της πόλης, αλλά τοποθέτησε σε καίρια πόστα ανθρώπους στους οποίους είχε ο ίδιος εμπιστοσύνη και του έδειχναν αφοσίωση.
H Banco dei Medici, υπό τη διοίκηση του Κόζιμο, αλλά και αργότερα του γιου του, Πέτρου, των Μεδίκων επεκτεινόταν συνεχώς και στην ακμή της είχε υποκαταστήματα ανά την Ευρώπη. Μέσω των δανείων της είχε τον έλεγχο κυβερνήσεων, οικονομικών εξελίξεων, της περιουσίας του Πάπα, ακόμη και πολέμων. Τα συμφέροντά της απλώνονταν από τα αγροτικά προϊόντα και την υφαντουργία, έως τις εξορύξεις και τα ακίνητα.
Κληρονομώντας την Banco dei Medici ο Λαυρέντιος ήταν ένας πανίσχυρος τραπεζίτης και πολιτικός. Αλλά ο ίδιος αισθανόταν πάνω από όλα ποιητής και υπήρξε προστάτης των Τεχνών.
Η επίδραση των δασκάλων του
Από μικρός έλαβε σημαντική μόρφωση. Δάσκαλοί του ήταν μεταξύ άλλων οι ουμανιστές Κριστόφορο Λαντίνο και Ιωάννης Αργυρόπουλος, όσον αφορά τη μελέτη του Ομήρου, Μαρσίλιο Φιτσίνο στη νεοπλατωνική φιλοσοφία και Αντόνιο Σκουαρτσαλούπι στον χορό. Από την ηλικία των 12 ετών συνήθιζε να συμμετέχει σε φιλοσοφικές συζητήσεις που γίνονταν στη Βίλα των Μεδίκων στο Καρέτζι.
Χάρη στο δυνατό μυαλό και την προσωπικότητά του ήταν ένας γοητευτικός άνθρωπος, παρόλο που η φύση δεν τον προίκισε με ιδιαίτερα ελκυστική εμφάνιση. Συχνά τον συνέκριναν με τον όμορφο, αλλά όχι εξίσου ικανό, αδελφό του, Τζουλιάνο. Ο φίλος του Νικολό Βαλόρι, είχε γράψει: «Η φύση του φέρθηκε σαν μητριά στην εμφάνιση, αλλά σαν μάνα στην εξυπνάδα». Ήταν ένα πρόσωπο που απέπνεε σεβασμό.
Η εξουσία και η συνωμοσία των Πάτσι
Μετά τον θάνατο του πατέρα του έγινε, μαζί με τον αδελφό του Τζουλιάνο, de facto κυβερνήτης της Φλωρεντίας. Κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του (1469-1478) προσπάθησε να ενδυναμώσει τις φιλικές προς τους Μεδίκους παρατάξεις, και ταυτόχρονα να αφανίσει εξεγέρσεις των υποδουλωμένων στη Φλωρεντία πόλεων, όπως το Πράτο και η Βολτέρρα.
Στην εξωτερική πολιτική, θέλησε να περιορίσει τις εδαφικές φιλοδοξίες του Πάπα Σίξτου Δ΄ στο πνεύμα της συμμαχίας του 1454.
Η εξουσία προκαλεί ωστόσο και φθόνο. Έτσι το πρωί της 26ης Απριλίου 1479, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας της Ανάστασης, δύο άνδρες του Γιάκοπο ντε Πάτσι επιτίθενται στον Λαυρέντιο των Μεδίκων και τον τραυματίζουν. Ένας πλήθος σπεύδει να τον προστατεύσει και τους ακινητοποιεί.
Την ίδια ώρα ο Φραντσέσκο ντε Πάτσι, γιος του Γιάκοπο, και ο συνεργός του, Μπερνάντο Μπαντίνι ντέι Μπαρονκέλι, σκοτώνουν τον αδελφό του, Τζουλάνιο, με 19 μαχαιριές. Το αιματηρό αυτό περιστατικό έμεινε στην ιστορία ως η «συνωμοσία των Πάτσι».
Η Αναγέννηση
Ακολούθησαν δύο χρόνια πολέμου ενάντια στη Φλωρεντία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μεγάλωσε η φήμη του Λορέντσο τόσο μέσα στην πόλη όσο και στο εξωτερικό, λόγω των διπλωματικών του ικανοτήτων. Από τη δεκαετία του 1480 είχε γίνει ρυθμιστής της πολιτικής ζωής σε ολόκληρη την Ιταλία.
Πρωτίστως όμως συνέδεσε το όνομά του με το μεγαλείο της Αναγέννησης στη Φλωρεντία, αφού συναναστρεφόταν με διανοούμενους και καλλιτέχνες όπως ο Φιτσίνο, ο Πίκο ντέλλα Μιράντολα, ο Πολιτσιάνο, ο Μποτιτσέλλι και ο Μιχαήλ Άγγελος.
Όταν πέθανε, το 1492, η τράπεζα των Μεδίκων ήταν ήδη στην παρακμή της, ταλανιζόμενη μεταξύ άλλων από διαφθορά.
Το 1494, οι Μέδικοι εκδιώχθηκαν από την Φλωρεντία ύστερα από εξέγερση που προκλήθηκε από τις υποθέσεις διαφθοράς και τα φλογερά κηρύγματα του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα.
