Αμερικανική εφημερίδα τον περιέγραψε, ως «το παχουλό αντράκι με το χοντρό μαύρο πούρο». Ανακηρύχθηκε «πατέρας της νίκης» στον πόλεμο κατά των ναζί.
Ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, πρωθυπουργός της Βρετανίας και παμπόνηρος ήρωας της σύγχρονης ιστορίας, υπήρξε βαθιά δημοφιλής σε όλη την Αμερική. Και η δημοτικότητα αυτή έχει διάρκεια. Οι Αμερικανοί ιστορικοί εξακολουθούν να γράφουν βιβλία γι’ αυτόν σχεδόν 80 χρόνια μετά την τελευταία του επίσκεψη στον Λευκό Οίκο.
Ένα από αυτά, έχει τίτλο «Ο κ. Τσόρτσιλ στον Λευκό Οίκο» και συγγραφέας του είναι ο Robert Schmuhl. Το βιβλίο, στο οποίο κάνει αναφορά ο Economist, είναι μια μελέτη πάνω στην έξυπνη χρήση των πολιτικών δεξιοτήτων. Κάτι που ο Ουΐνστον Τσόρτσιλ γνώριζε παρά τις παράδοξες τακτικές του.
Ορισμένα ζητήματα διπλωματικού πρωτοκόλλου είναι δύσκολα. Άλλα δεν είναι. Για παράδειγμα, πρέπει κανείς να συναντήσει έναν αρχηγό κράτους ντυμένο ή γυμνό; Ο Τσόρτσιλ, εκτός από την βρετανική ειρωνία του, συχνά περιφερόταν γυμνός στο δωμάτιό του κατά τις επισκέψεις του στον Λευκό Οίκο, ως προσκεκλημένος δύο Αμερικανών προέδρων.
Ο επικεφαλής τελετάρχης του Λευκού Οίκου, επί Ρούσβελτ, θυμόταν ότι «στο δωμάτιό του, ο κ. Τσόρτσιλ δεν φορούσε καθόλου ρούχα τις περισσότερες φορές».
«Βλέπετε, κύριε Πρόεδρε, δεν έχω τίποτα να κρύψω»
Ο σωματοφύλακας του Τσόρτσιλ ανεφερε πώς ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ χτύπησε την πόρτα της σουίτας του Βρετανού πρωθυπουργού στην πρώτη του επίσκεψη τον Δεκέμβριο του 1941, για να ανακαλύψει ότι «ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν εντελώς γυμνός, με ένα ποτό στο ένα χέρι και ένα πούρο στο άλλο». Ο Ρούσβελτ, φανερά ταραγμένος, προτίμησε να φύγει, αλλά ο Τσόρτσιλ αρνήθηκε: «Βλέπετε, κύριε Πρόεδρε, δεν έχω τίποτα να κρύψω»
Παρατεταμένες οι επισκέψεις στον Λευκό Οίκο
Γεννημένος από αμερικανίδα μητέρα και οπαδός του Ατλαντισμού, (ιδεολογία που υποστηρίζει τις στενές σχέσεις Βόρειας Αμερικής και της Ερώπης πολιτικά , οικονομικά και αμυντικά ζητήματα) ο Τσόρτσιλ φιλοξενήθηκε στον Λευκό Οίκο τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια των τριών θητειών του Ρούσβελτ ( ενώ επισκέφθηκε άλλες τέσσερις φορές το καταφύγιο του Προέδρου των ΗΠΑ, στα βόρεια της Νέας Υόρκης) και μία φορά κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Οι επισκέψεις του ήταν συνήθως παρατεταμένες. Η πρώτη διήρκεσε από τις 22 Δεκεμβρίου 1941 έως τις 14 Ιανουαρίου 1942. Είναι αμφίβολο αν κάποιος ξένος ηγέτης από τότε πέρασε περισσότερο χρόνο ως φιλοξενούμενος στον Λευκό Οίκο.
Ο Τσόρτσιλ, έμεινε σε αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως υπνοδωμάτιο της βασίλισσας. Δεν ήταν ο ευκολότερος επισκέπτης, καθώς είχε περίεργα ωράρια και δούλευε και μιλούσε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η Ελεανόρ Ρούσβελτ, δήλωσε ότι ο σύζυγός της χρειαζόταν «αρκετές ημέρες για να αναπληρώσει τον ύπνο του μετά την αναχώρηση του κ. Τσόρτσιλ».
Ξυπόλητος με το «κοστούμι της σειρήνας»
Κυκλοφορώντας ξυπόλητος στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου και φορώντας το επονομαζόμενο «κοστούμι της σειρήνας» (μια φόρμα που άρχισε να φοράει κατά τη διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών στο Λονδίνο), ο Τσόρτσιλ κέρδισε το θαυμασμό του προσωπικού του Λευκού Οίκου για την τεράστια όρεξή του. Ένας αξιωματικός της Μυστικής Υπηρεσίας δήλωσε ότι «κατανάλωνε μπράντι και ουίσκι τόσο λαίμαργα που μας άφηνε όλους με το στόμα ανοιχτό».
Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ: Δυο διαφορετικοί άνθρωποι
Ο Ρούσβελτ και ο Τσόρτσιλ λειτουργούσαν διαφορετικά: ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν συνετός, συγκρατημένος και διακριτικός, ενώ ο Βρετανός πρωθυπουργός ήταν διαχυτικός, αυταρχικός και πολύ πιο έμπειρος στις στρατιωτικές υποθέσεις.
Παρ’ όλα αυτά, οι συναντήσεις τους ήταν παραγωγικές: Η πρώτη επίσκεψη του Τσόρτσιλ έθεσε τις βάσεις για την ενιαία συμμαχική διοίκηση κατά των Ναζί, η δεύτερη, μετά τη συντριπτική ήττα στο Τομπρούκ, και η τρίτη για την απόβαση στη Νορμανδία.
Η τέταρτη επίσκεψη στον Ρούσβελτ ήταν σύντομη, καθώς διήρκεσε μόλις 32 ώρες. Ο Ρούσβελτ είχε παραγκωνίσει -και τουλάχιστον μία φορά χλεύασε φανερά- τον Τσώρτσιλ σε μια προσπάθεια να έρθει πιο κοντά στον Ιωσήφ Στάλιν.
Η τελευταία επίσκεψη του Τσόρτσιλ, στον Αϊζενχάουερ, έμοιαζε με κηδεία. Είχε αρχίσει να φαίνεται η ηλικία του, ενώ η η ισχυρή Βρετανική Αυτοκρατορία είχε χάσει την αίγλη της.
Παρά τον σεβασμό του Αϊζενχάουερ για τον Τσόρτσιλ, θεωρείτο πλέον άνθρωπος του χθες.
Ωστόσο, ο Τσόρτσιλ εξακολουθούσε να γοητεύει.
Ο Τσόρτσιλ ήξερε πότε να πιέζει και πότε να κολακεύει, πότε να ηγείται και πότε να ακολουθεί (ή τουλάχιστον να δίνει την εντύπωση ότι ακολουθεί), πώς να γοητεύει και πώς να εμπνέει.
Γνώριζε επίσης την αξία της καλής δημοσιότητας: ό,τι κι αν αισθανόταν στην πραγματικότητα για τον Ρούσβελτ και τον Αϊζενχάουερ, του άρεσε να πιστεύει ο κόσμος ότι ήταν πολύ καλοί φίλοι, οπότε αυτή ήταν η ιστορία που διατυμπάνιζε στον Τύπο και στο κοινό.
Αυτό όχι μόνο διατήρησε την υποστήριξη των δυο προέδρων, αλλά εξασφάλιζε ότι ήταν πάντα ενημερωμένος, για όσα συνέβαιναν στο παρασκήνιο της ιστορίας.
naftemporiki.gr
