Έχοντας ανοίξει μόνο για 6 μήνες, το Boo.com πουλάει τα εναπομείναντα στοιχεία ενεργητικού έναντι 2 εκατ. δολαρίων και βάζει διαδικτυακό «λουκέτο» για πάντα. Είχε προλάβει να κάψει στο διάστημα αυτό κεφάλαιο ύψους 135 εκατομμυρίων δολαρίων.
Το ημερολόγιο γράφει 17 Μαΐου 2000 όταν ανακοινώνεται ο θάνατος της βρετανικής εκδοχής του «ονείρου της dotcom» και αναλαμβάνει τη ρευστοποίησή του η KPMG.
Οι Σουηδοί «δολοφόνοι» και τα θύματα
«Δολοφόνοι» δεν ήταν άλλοι από τους… δημιουργούς του: Ένας Σουηδός κριτικός λογοτεχνίας, και ένα πρώην μοντέλο της Vogue, που θέλησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στο επιχειρείν με ένα ηλεκτρονικό κατάστημα ένδυσης, το οποίο χαρακτήριζαν «πύλη στον κόσμο του cool».
Ο ξαφνικός θάνατος σήμαινε απώλειες της τάξης των 100 εκατ. δολαρίων για όσους είχαν γοητευτεί από την ιδέα και επένδυσαν σε αυτό, χωρίς να υπολογίσουν ότι έλειπε το σχέδιο και το ικανό management. Δεν ήταν τυχαίοι ή άπειροι επενδυτές.
Μεταξύ όσων μέτρησαν χασούρα από την πρώτη μεγάλη διαδικτυακή κατάρρευση της Βρετανίας ήταν οι επενδυτικές τράπεζες JPMorgan και Goldman Sachs, ο Μπερνάρ Αρνό, επικεφαλής του κολοσσού πολυτελών αγαθών, LVMH και η οικογένεια Μπένετον.
Οι Ernst Malmsten και Kajsa Leander ίδρυσαν το Boo.com ως μία διαδικτυακή τοποθεσία όπου οι cool και chic θα μπορούσαν να αγοράσουν τα ρούχα τους ή να βρουν κουρτίνες και άλλα είδη για το σπίτι που ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία τους.
Από το κλαμπ του Παρισιού στο επιχειρείν του Λονδίνου
Οι δυο τους πήγαιναν μαζί στο νηπιαγωγείο στη Σουηδία και για λίγο στο ίδιο λύκειο, και αποφάσισαν να ασχοληθούν με τις επιχειρήσεις αφού συναντήθηκαν έξω από ένα κλαμπ του Παρισιού στα 20 τους. Έχοντας πουλήσει το πρώτο τους διαδικτυακό εγχείρημα, ένα ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο, στις πρώτες μέρες της έκρηξης του dotcom μετακόμισαν στο Λονδίνο και δημιούργησαν το Boo.com.
Υπολόγισαν ότι η επιχείρηση θα χρειαζόταν περί τα 15 εκατ. δολάρια, 30 άτομα και τρεις μήνες για να ξεκινήσει. Όταν το έκανε στα τέλη του 1999, απασχολούσε 400 άτομα σε οκτώ χώρες, με κεντρικά γραφεία στην οδό Carnaby στο Λονδίνο, και είχε ήδη ξεπεράσει κατά τέσσερις φορές την αρχική αναμενόμενη επένδυση.
Τα προσωπικά έξοδα των ιδρυτών και η δαπανηρή διαφημιστική εκστρατεία…
Όλοι όμως πίστεψαν στο story του. Πριν το Boo.com πραγματοποιήσει έστω και μία πώληση, το περιοδικό Fortune το είχε ανακηρύξει ως μία από τις πιο cool εταιρείες της Ευρώπης.
Αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό είναι πως είχαν ξοδέψει 300.000 δολάρια για τους μισθούς των δύο ιδρυτών, επιπλέον 200.000 δολάρια για το διαμέρισμά τους στο Λονδίνο, 600.000 δολάρια σε μία εταιρεία δημοσίων σχέσεων, 650.000 δολάρια σε εκδηλώσεις προώθησης και 42 εκατομμύρια δολάρια στη διαφημιστική εκστρατεία.
…Που δεν έφερε πελάτες
Όταν ο ιστότοπος τελικά άνοιξε τις πύλες του να δεχθεί το κοινό, παρά το γεγονός ότι είχε διαφημιστεί εντυπωσιακά πολύ, δεν προσέλκυσε τον προσδοκώμενο αριθμό πελατών. Έρευνα της Mori λίγο πριν την κατάρρευση του Boo.com έδειξε ότι μόνο το 13,2% των χρηστών του Διαδικτύου γνώριζαν το όνομα και μεταξύ των μη χρηστών το ποσοστό έπεφτε στο 1,4%.
Στους τελευταίους δύο μήνες της, η εταιρεία έκανε τζίρο 200.000 δολαρίων και είχε 300.000 επισκέπτες κάτι που δεν επαρκούσε για να διατηρήσει μια επιχείρηση με πωλήσεις σε 18 χώρες. Χρειαζόταν 30 εκατομμύρια δολάρια για να συνεχίσει. Ωστόσο, η αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά κλονιζόταν από τη φούσκα του dotcom και οι πόρτες των τραπεζιτών ήταν ερμητικά κλειστές.
Όταν οι δημοσιογράφοι στην τελευταία συνέντευξη Τύπου των ιδρυτών σχολίασαν το πώς ο πολυτελής βίος τους έπαιξε ρόλο στην πτώση, η Leander απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια (ή κυνισμό θα έλεγαν κάποιοι): «Μα, πέταξα μόνο 3 φορές με Concorde και ήταν και οι τρεις σε τιμή προσφοράς».
