Η Πόλη του Φωτός, στο μακρινό 1662, επί Λουδοβίκου ΙΔ, ήταν μία από τις πολυπληθέστερες περιοχές στον κόσμο. Περισσότεροι από 500.000 κάτοικοι, 22.000 κατοικίες, 500 μεγάλοι δρόμοι, 100 δημόσιες πλατείες και 9 γέφυρες συνέθεταν το σκηνικό στο Παρίσι.
Το δίκτυο των στενών παρισινών δρόμων είχε δημιουργηθεί κατά τον Μεσαίωνα και δεν διευκόλυνε ιδιαίτερα την καθιέρωση ενός δημόσιου συστήματος μεταφορών. Ωστόσο τον Νοέμβριο του 1661 ο Blaise Pascal παρουσίασε στους τοπικούς άρχοντες την ιδέα για τις carrosses à cinq sols. Ήταν άμαξες, που θα πραγματοποιούσαν σταθερά τα ίδια δρομολόγια, σε προκαθορισμένους χρόνους, ώστε να μπορούν οι πολίτες να μετακινηθουν από το ένα στο άλλο σημείο της πόλης.
Το διάταγμα που άναβε το πράσινο φως στο πρώτο σύστημα δημόσιων αστικών συγκοινωνιών, που έχει καταγραφεί στην ιστορία υπεγράφη στις 19 Ιανουαρόιυ 1662. Περίπου δύο μήνες μετά, στις 15 Μαρτίου 1662, το σύστημα τέθηκε σε εφαρμογή, με τις άμαξες να πραγματοποιούν τα πρώτα δρομολόγια.
Ενάντια στις επιθυμίες του Βασιλιά, η Βουλή του Παρισιού απαγόρευσε σε στρατιώτες, άλλους ενστόλους και υπηρέτες να επιβαίνουν στις άμαξες «για να διασφαλιστεί η μεγαλύτερη άνεση και ελευθερία των αστών και των αξιοπρεπών τάξεων». Αυτά τα μέτρα «ασφάλειας», μαζί με άλλα όπως ένα αστυνομικό διάταγμα που απειλούσε με μαστίγωμα και κυρώσεις όσους εμπόδιζαν την καλή λειτουργία της υπηρεσίας, αλλά και το σχετικά υψηλό κόστος της, είχε ως αποτέλεσμα να μην έχει ιδιαίτερη απήχηση.
Η ακριβής μοίρα των carrosses à cinq sols δεν τεκμηριώνεται από καμία σύγχρονη πηγή: Ορισμένοι ιστορικοί υπολογίζουν ότι εξαφανίστηκαν λίγο μετά το 1677 και άλλοι ότι παρέμειναν σε λειτουργία για περίπου 15 χρόνια.
