Στην υπαίθρια αγορά του Παρισιού οι φοροεισπράκτορες του βασιλιά πλησιάζουν σε ένα πάγκο με αγροτικά προϊόντα και ζητούν από την ιδιοκτήτριά του να πληρώσει τον φόρο. Εκείνη αρνείται και όταν επιχειρούν να κατασχέσουν το εμπόρευμά της, χτυπάει έναν εξ αυτών φωνάζοντας: «Κάτω οι φόροι!».
Το αγανακτισμένο πλήθος πέφτει πάνω στον αξιωματούχο και τελικά τον δολοφονεί. Είναι η πρώτη πράξη της «Εξέγερσης των Maillotins», όπως έμεινε στην ιστορία.
Ήταν μία «επανάσταση» κατά των νέων φόρων στο κρασί, το αλάτι και άλλα βασικά αγαθά, η οποία και πνίγηκε στο αίμα. 3.000 εξεγερμένοι με σφυριά (maillets – εξ ου και το όνομα) και βαριοπούλες, αφού έκλεισαν τις πύλες της πόλεις, ξεχύθηκαν στους δρόμους της και άρχισαν να κυνηγούν οποιονδήποτε είχε σχέση με την επιβολή και την είσπραξη των φόρων.
Ο στρατός του βασιλιά έδωσε σκληρή απάντηση. Άλλοι σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις και άλλοι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν. Τα θύματα πολλά και από τις δύο πλευρές. Όταν ξέσπασε η εξέγερση το ημερολόγιο έγραφε 1η Μαρτίου 1382.
Ας δούμε, όμως, πώς φτάσαμε εκεί:
Τα χρόνια της ανάπτυξης
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Φιλίππου Β’ (1179–1223), το Παρίσι είδε την εικόνα του να αλλάζει προς το καλύτερο. Όπως διαβάζουμε στη Britannica, οι δρόμοι στρώθηκαν και το τείχος της πόλης διευρύνθηκε. Το 1190, όταν ο Φίλιππος Β’ χρειάστηκε να λείψει σε σταυροφορία για ένα χρόνο, εμπιστεύτηκε τη διοίκηση της πόλης όχι στον προεστό αλλά στις συντεχνίες.
Το 1220 το στέμμα παραχώρησε ένα από τα πολύτιμα δικαιώματά του στους κατοίκους της πόλης – το δικαίωμα να εισπράττουν φόρους για τα εισερχόμενα αγαθά. Οι έμποροι ήταν επίσης υπεύθυνοι για τη διατήρηση δίκαιων βαρών και μέτρων.
Η επίσημη αναγνώριση του Πανεπιστημίου του Παρισιού από τον Βασιλιά το 1200 μΧ ήταν επίσης μια αναγνώριση της φυσικής διαίρεσης του Παρισιού σε τρία μέρη. Στη δεξιά όχθη ήταν οι εμπορικές συνοικίες, στο κέντρο ήταν η πόλη και η αριστερή όχθη περιείχε τα πανεπιστήμια και τις ακαδημαϊκή συνοικία. Ιδρύθηκαν επίσης πολυάριθμα εκπαιδευτικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένης της Σορβόννης (περίπου 1257).
Ο Μαύρος Θάνατος και ο Εκατονταετής Πόλεμος
Τον 14ο αιώνα την ανάπτυξη του Παρισιού ανέκοψε όχι μόνο ο Μαύρος Θάνατος (1348 – 49), δηλαδή η πανδημία της πανώλης, αλλά και ο Εκατονταετής Πόλεμος (1337–1453), όπως και οι εσωτερικές συγκρούσεις που ξέσπασαν από αυτόν.
Ο επόπτης των εμπόρων (θέση αντίστοιχη του δημάρχου τότε) το 1356 ήταν ο Ετιέν Μαρσέλ, ο οποίος ήθελε το Παρίσι τόσο πλούσιο και ελεύθερο όσο οι ανεξάρτητες πόλεις των Κάτω Χωρών. Ο Μαρσέλ έδειξε μεγάλη εκτελεστική ικανότητα. Διακρίθηκε στην υπεράσπιση των μικρών τεχνιτών και των συντεχνιών που αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της πόλης και ως εκπρόσωπος της Τρίτης Τάξης, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις συνελεύσεις των Γενικών Τάξεων.
Το 1357 βρέθηκε επικεφαλής ενός μεταρρυθμιστικού κινήματος και προσπάθησε να εγκαταστήσει μια ελεγχόμενη γαλλική μοναρχία, ερχόμενος σε σύγκρουση με τη βασιλική δύναμη του δελφίνου Καρόλου. Δολοφονήθηκε από τους αστούς του Παρισιού που θεωρούσαν ότι το σχέδιό του δεν σταματούσε στην αντιπολίτευση, αλλά ήθελε να παραδώσει την πόλη στους Άγγλους.
Με τον Εκατονταετή Πόλεμο να μαίνεται, τα προβλήματα για το Παρίσι πολλαπλασιάζονταν. Το ίδιο και οι φόροι. Η οργή για τα φορολογικά βάρη ξεχείλιζε και η εξέγερση δεν άργησε να έρθει. Μετά την καταστολή της η λειτουργία των δημοτικών αρχών πάγωσε επί δεκαετίες.
