Ήταν μία ιδιοφυία των δημοσιονομικών που έθεσε τόσο γερές βάσεις στην αμερικανική οικονομία, ώστε να εξελιχθεί η μεγαλύτερη και ισχυρότερη στον πλανήτη. Αλλά οι πολιτικές του και η προσωπικότητά του συχνά εξόργιζε τόσο τους ομολόγους του όσο και ανωτέρους ή πολιτικούς αντιπάλους.
Ο λόγος για το Αλεξάντερ Χάμιλτον, ο οποίος στις 31 Ιανουαρίου 1795, παραιτήθηκε από τη θέση του πρώτου υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, έχοντας έλθει σε ρήξη με άλλα κυβερνητικά στελέχη. Ο Χάμιλτον υπηρέτησε επί προεδρίας Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο οποίος τον εκτιμούσε απεριόριστα και του έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη, αλλά δεν είχε προβλέψει τις συχνές του συγκρούσεις με άλλα μέλη της κυβέρνησης. Ο Χάμιλτον ακόμη και μετά την παραίτησή του συνέχισε να εκφράζει τις πολιτικές του θέσεις και είχε δημόσιες αντιπαραθέσεις με τον δεύτερο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο πρόεδρο των ΗΠΑ (Τζον Άνταμς, Τόμας Τζέφερσον, Τζέιμς Μάντισον, Τζέιμς Μονρόε).
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Γεννημένος εκτός γάμου στο Τσάρλεσταουν του Νέβις, ο Χάμιλτον έμεινε νωρίς ορφανός, αλλά ανέλαβε την ανατροφή του ένας εύπορος έμπορος. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη, όπου, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήταν πολυγραφότατος. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως αξιωματικός πυροβολικού στην Αμερικανική Επανάσταση, ήταν στο πλευρό του στρατηγού Τζορτζ Ουάσιγκτον και βοήθησε στην εξασφάλιση της αμερικανικής νίκης στην κορυφαία Πολιορκία του Γιορκτάουν.
Από τη δικηγορία στην πρώτη κυβέρνηση των ΗΠΑ
Μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου και ίδρυσε την Τράπεζα της Νέας Υόρκης. Το 1786, ο Χάμιλτον ηγήθηκε της Συνέλευσης της Αννάπολης που αντικατέστησε τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας με το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο βοήθησε να επικυρωθεί.
Ως έμπιστο μέλος του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του προέδρου Ουάσιγκτον, ο Χάμιλτον ανέλαβε το καθοριστικό χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομικών.
Οραματίστηκε μια κεντρική κυβέρνηση με επικεφαλής έναν ενεργητικό πρόεδρο, μια ισχυρή εθνική άμυνα και μια οικονομία στηριζόμενη στη βιομηχανία.
Οι πρωτοβουλίες του στο ΥΠΟΙΚ
Υποστήριξε επιτυχώς ότι οι σιωπηρές εξουσίες του Συντάγματος παρείχαν τη νομική εξουσία για τη χρηματοδότηση του εθνικού χρέους, την ανάληψη των χρεών των πολιτειών και τη δημιουργία της Πρώτης Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία με τη σειρά της χρηματοδοτήθηκε από δασμούς στις εισαγωγές και φόρο στο ουίσκι.
Το 1791, ο Χάμιλτον υπέβαλε στην Βουλή των Αντιπροσώπων την Έκθεση για την Ίδρυση Νομισματοκοπείου. Πρότεινε την κοπή ενός δολαρίου Ηνωμένων Πολιτειών που ζύγιζε σχεδόν όσο το ισπανικό πέσο. Οι υποδιαιρέσεις του θα ήταν με χρήση δεκαδικών ψηφίων, αντί για όγδοα όπως η ισπανική νομισματοκοπία.
Επίσης, έπεισε το Κογκρέσο να ιδρύσει την Υπηρεσία Εσόδων. Οι απόψεις του Χάμιλτον αποτέλεσαν τη βάση για το Ομοσπονδιακό (ή Φεντεραλιστικό) Κόμμα, στο οποίο αντιτάχθηκε ο Τόμας Τζέφερσον. Ο Χάμιλτον και άλλοι Φεντεραλιστές υποστήριξαν την επανάσταση της Αϊτής και ο Χάμιλτον βοήθησε στη σύνταξη του Συντάγματος της Αϊτής.
Μετά την παραίτησή του από τη θέση του Υπουργού Οικονομικών, ο Χάμιλτον επανέλαβε τις νομικές και επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ενώ πρωτοστάτησε στην κατάργηση της δουλείας.
Η κόντρα με τον Μπερ και η μοιραία μονομαχία
Δεν ήταν μόνο οι πρόεδροι που διαδέχθηκαν τον Ουάσινγκτον εκείνοι που ήταν δηλωμένοι «εχθροί» των πολιτικών του. Είχε οξύτατη προσωπική διαμάχη με τον Άαρον Μπερ. Πιθανολογείται ότι αυτή άρχισε από το 1791 όταν ο Μπερ εξελέγη γερουσιαστής έχοντας ως αντίπαλό του τον πεθερό του Χάμιλτον, Φίλιπ Σκάιλερ.
Κορυφώθηκε στις προεδρικές εκλογές του 1800, όταν στο ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος βρίσκονταν οι Τόμας Τζέφερσον και Άαρον Μπερ. Να σημειωθεί ότι ο Χάμιλτον είχε αντιπαλότητα και με τον Τζέφερσον, από τότε που συμμετείχαν και οι δύο στην κυβέρνηση του Ουάσινγκτον. Ωστόσο τον προτιμούσε ως το «μικρότερο κακό» σε σχέση με τον Μπερ. Όταν οι δύο υποψήφιοι ισοψήφισαν κατά την ψηφοφορία των εκλεκτόρων, ο Χάμιλτον ζήτησε από τους φεντεραλιστές εκλέκτορες να ψηφίσουν τον Τζέφερσον προκειμένου να μην εκλεγεί πρόεδρος ο Μπερ.
Ηττημένος στη διαδικασία αυτή ο Μπερ θέλησε να διεκδικήσει τη θέση του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης. Ο Χάμιλτον ξεκίνησε και πάλι εκστρατεία εναντίον του χαρακτηρίζοντάς τον επικίνδυνο. Ξέσπασε έτσι μία ανηλεής κόντρα με τον Μπερ να προσκαλεί τελικά το 1804 τον Χάμιλτον σε μονομαχία – κάτι που δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο για την εποχή.
Ο Μπερ πυροβόλησε τον Χάμιλτον στην περιοχή του υπογάστριου και εκείνος κατέληξε λίγες ώρες αργότερα. Ένας απο΄τους Εθνοπατέρες των ΗΠΑ και από κάθε άποψη εμβληματική φυσιογνωμία στην αμερικανική ιστορία είχε βρει τραγικό θάνατο.
