Εχασε τη μάχη για να κρατηθεί στην ζωή ο διάσημος αρσιβαρίστας, Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, ο οποίος νοσηλευόταν τις τελευταίες εβδομάδες σε κρίσιμη κατάσταση, στο νοσοκομείο «Bakırköy Sadi Konuk» της Κωνσταντινούπολης με ηπατική ανεπάρκεια.
Όπως αναφέρουν τα τουρκικά ΜΜΕ, η υγεία του θρυλικού αθλητή επιδεινώθηκε τα τελευταία 24ωρα, βρισκόταν σε τεχνητό κώμα και τα ξημερώματα ανακοινώθηκε ο θάνατός του, σε ηλικία, μόλις 50 ετών.
Ο γεννημένος στη Βουλγαρία αρσιβαρίστας, γνωστός και ως «Ηρακλής τσέπης» (λόγω του ύψους του 1.47μ), εκπροσωπώντας την Τουρκία κατέκτησε τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1988, 1992 και 1996) και πέντε χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα.
Ποιος ήταν ο «Ηρακλής τσέπης»
Γεννήθηκε, ως Ναΐμ Σουλειμάνοβ, στο Πτιχάρ στις 23 Ιανουαρίου του 1967. Στους θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1988 έσπασε το ρεκόρ σηκώνοντας 190 κιλά. Το 2000 και το 2004 εξελέγη μέλος της παγκόσμιας ομοσπονδίας άρσης βαρών. Γεννήθηκε στη Βουλγαρία και είχε τούρκικη καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν Τούρκος μετανάστης που δούλευε ως ανθρακωρύχος στη Βουλγαρία.
Ηταν ο πρώτος και μοναδικός αρσιβαρίστας που είχε σηκώσει 2.5 φορές το βάρος του στην κίνηση του αρασέ και ένας εκ των 7 αθλητών που σήκωσαν 3 φορές το βάρος τους στην κίνηση του ζετέ. Ηταν ο μόνος αρσιβαρίστας που έχει σηκώσει 10 επιπλέον κιλά από το τριπλάσιο σωματικό του βάρος. Ο Σουλεϊμάνογλου έκανε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ στην ηλικία των 16 ετών αλλά έχασε την πρώτη του ευκαιρία για επιτυχία στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 εξαιτίας της συμμετοχής της Βουλγαρίας στο σοβιετικό μποϋκοτάζ πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες το ίδιο καλοκαίρι.
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού για τον τελικό του παγκόσμιου κυπέλου στη Μελβούρνη το 1986, ο Σουλεϊμάνοβ επέστρεψε στην Τουρκία και ζήτησε την ιθαγένεια. Επίσης άλλαξε το όνομά του, από το βουλγάρικο Σουλεϊμάνοβ/Σουλεμάνοβ το έκανε στο τούρκικο Σουλεϊμάνογλου.
Με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Σεούλ το 1988 προέκυψε μια διαμάχη σχετικά με το ποια χώρα θα εκπροσωπούσε. Η βουλγαρική κυβέρνηση απαίτησε και έλαβε 1.250 εκατ. δολάρια από την Τουρκία προκειμένου ο Σουλεϊμάνογλου ν’ αλλάξει ομάδα. Ο Σουλεϊμάνογλου δεν απογοήτευσε κανέναν και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Η απόδοσή του ήταν αρκετά υψηλή και έτσι κατάφερε να κερδίσει και μετάλλιο σηκώνοντας περισσότερα κιλά από το βάρος του. Συνταξιοδοτήθηκε στην ηλικία των 22 ετών αφού πρώτα κατέκτησε την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1989.
Ωστόσο, επέστρεψε το 1991 προτού κερδίσει το δεύτερο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Ανάμεσα στις Ολυμπιάδες, ο Σουλεϊμάνογλου συνέχισε να κερδίζει παγκόσμιους τίτλους και να καταγράφει ρεκόρ. Κέρδισε πέντε παγκόσμια πρωταθλήματα (1989, 1991, 1993, 1994 και 1995).
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1996 ήταν το κύκνειο άσμα του και συνταξιοδοτήθηκε οριστικά αφού πρώτα κέρδισε ένα τρίτο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα το 1996. Εκείνος ο αγώνας σημαδεύτηκε από τον ανταγωνισμό μεταξύ του ίδιου και του Βαλέριου Λεωνίδη, με την αρένα να χωρίζεται στους υποστηρικτές του Τούρκου και σε εκείνους του Έλληνα πρωταθλητή.
Ο Σουλεϊμάνογλου κατάφερε να σηκώσει 187,5 κιλά και ο Λεωνίδης απέτυχε να σηκώσει 190 κιλά, ξεσπώντας σε κλάματα και παίρνοντας το ασημένιο μετάλλιο ενώ παρηγορήθηκε από τον Σουλεϊμάνογλου. Ο ανταποκριτής Λιν Τζόουνς είχε διακηρύξει «Μόλις γίνατε μάρτυρες του μεγαλύτερου ανταγωνισμού στην ιστορία της άρσης βαρών», σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Κεν Τζόουνς της εφημερίδας London Independent.
Ο Σουλεϊμάνογλου επέστρεψε ξανά στην άρση βαρών σε μια προσπάθεια να κερδίσει ένα τέταρτο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, αλλά απέτυχε να σηκώσει τα 145 κιλά, που θα ήταν ένα Ολυμπιακό ρεκόρ, και δεν συνέχισε στη διοργάνωση. Το 2000 και το 2004 εξελέγη μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αδελφότητας.
Στις εθνικές εκλογές του 1999 κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος για να εκπροσωπήσει την Μπούρσα στην Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας. Το 2002 ήταν υποψήφιος με το Εθνικιστικό Κόμμα στις δημοτικές εκλογές στον δήμο Κιράτς της Κωνσταντινούπολης και εκπροσώπησε το ίδιο κόμμα στις εθνικές εκλογές το 2006. Σε καμιά από αυτές τις προσπάθειες δεν είχε επιτυχία.
Μετά την αποτυχία του στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ εθίστηκε στο αλκοόλ με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να υποφέρει από ηπατική ανεπάρκεια. Το καλοκαίρι εισήχθη στο νοσοκομείο, προκειμένου να θεραπευτεί, ωστόσο στις αρχές του Σεπτεμβρίου έκανε εκ νέου εισαγωγή στο ίδιο νοσοκομείο, για να περάσει σήμερα στην αιωνιότητα του παγκόσμιου αθλητισμού.
