Skip to main content

Το NBA ενώνει τη φωνή του στην κραυγή πόνου των ΗΠΑ

Πολλοί βγήκαν στους δρόμους και βάδισαν ειρηνικά. Όπως ο Τζέιλεν Μπράουν και ο Μάλκολμ Μπρόγκντον στην Ατλάντα, όπως ο Ενές Καντέρ κι άλλοι παίκτες των Σέλτικς στη Βοστώνη, όπως ο Τομπάιας Χάρις στη Φιλαδέλφεια, οι αδελφοί Μπολ στο Λος Άντζελες, αρκετοί παίκτες των Τίμπεργουλβς στη Μινεάπολις, ο Ουντόνις Χάσλεμ στο Μαϊάμι και πολλοί άλλοι.

Το NBA ενώνει την κραυγή του πόνου μιας πληγωμένης χώρας, η οποία ξαφνικά αντιμετωπίζει δεκαετίες κρυμμένων εντάσεων, οι οποίες έφτασαν στην έκρηξη από την αδιανόητη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ την περασμένη Δευτέρα, στη Μινεάπολη.

Μία μετά την άλλη, οι ανακοινώσεις των ομάδων πλημμυρίζουν το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα σε μια ολοένα και πιο βασανιστική κραυγή πόνου, που ενώνεται σε εκείνο που προέρχεται από τους δρόμους όλης της Αμερικής. 

Πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα, το είπε ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ σε ένα άρθρο του για τους Los Angeles Times: «Ο ρατσισμός στην Αμερική είναι σαν τη σκόνη στον αέρα. Φαίνεται αόρατος, ως τη στιγμή που δεν μπαίνει ο ήλιος. Όταν μπει, όμως, τότε συνειδητοποιείς ότι είναι παντού. Όσο αφήνουμε το φως, θα έχουμε μια ευκαιρία να καθαρίσουμε όπου κι αν πηγαίνει».

Βαρύτατα λόγια, σαν εκείνα που πρόφερε ο Ντοκ Ρίβερς, ο προπονητής των Κλίπερς: «Έχουμε αφήσει πάρα πολλές τραγωδίες να περάσουν μάταια. Αυτό δεν είναι πρόβλημα των Αφροαμερικανών. Αυτό είναι ένα ανθρώπινο πρόβλημα. Η κοινωνία μας πρέπει να συνηθίσει να έχει αυτή τη συνομιλία που δεν θέλει να κάνει και να πράξει το σωστό. Η σιωπή δεν είναι πλέον αποδεκτή».

Βαθιά λόγια, όπως αυτά του Ντουέιν Κέισι, προπονητή των Πίστονς: «Όταν ήμουν 8 χρονών ζούσα στο Κεντάκι και θυμάμαι ακόμα πώς ένιωσα όταν μπήκα σε ένα σχολείο λευκών: ανυπεράσπιστος, σαν να κανείς να μην μπορούσε να με δει, να με ακούσει ή να με καταλάβει. Βλέπω ακόμα και σήμερα πολλούς ανθρώπους να προσπαθούν τα ίδια πράγματα σήμερα: να νιώθουν αβοήθητοι και αόρατοι, να νιώθουν απογοήτευση και θυμό».

Ο Μασάι Ουγίρι, πρόεδρος των Τορόντο Ράπτορς, εξέθεσε τις σκέψεις του σε ένα άρθρο, στην Toronto Globe and Mail. «Η φωνή σας είναι σημαντική, ειδικά αν είστε ηγέτες. Και ειδικά αν είστε λευκοί».

Εκείνοι που δεν βγήκαν στο δρόμο, εμπιστεύτηκαν την οργή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Αν δεν είστε μαζί μας, εμείς δεν είμαστε με όλους εσάς» έγραψε ο Λεμπρόν Τζέιμς στο Instagram, ένα μήνυμα που κυκλοφόρησε εκ νέου από τον Άντονι Ντέιβις, σχεδόν όλους τους Λέικερς και πολλούς παίκτες και πρώην παίκτες του NBA.

Ο Λεμπρόν δεν διαδήλωσε στο Λος Άντζελες, όπου οι διαδηλώσεις μετατράπηκαν σε λεηλασίες που χτυπούν διαδοχικά σε διάφορες περιοχές της πόλης, αλλά συνεχίζει να κάνει τη φωνή του να ακούγεται μέσω των κοινωνικών πλατφορμών του, όπου δείχνει εικόνες ειρηνικών διαδηλώσεων σε όλες τις ΗΠΑ, εκείνες που όπως είπε «τα ΜΜΕ δεν δείχνουν γιατί είναι ενότητα, ειρήνη, ομορφιά και αγάπη».

Ο Στιβ Νας έχει επίσης χρησιμοποιήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: ο Καναδός έβαλε το πρόσωπο του Τζορτζ Φλόιντ ως φωτογραφία προφίλ, αλλά το μήνυμά του είναι ακόμα πιο δυνατό. «Αυτό είναι πρόβλημα των λευκών. Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ισότητα; Ακούγοντας. Διαβάζοντας. Βάζοντας τον εαυτό μας στα παπούτσια των άλλων. Οργανώνοντας. Αλλάζοντας».

Ο Λόνι Γουόκερ, νεαρός ταλαντούχος άσος των Σπερς, επέλεξε έναν άλλο τρόπο να κάνει τη φωνή του να ακουστεί: εντάχθηκε σε μια ομάδα που καθάρισε το κέντρο του Σαν Αντόνιο από τα γκράφιτι και τις ζημιές που άφησαν οι διαδηλώσεις.

Ολόκληρος ο κόσμος του ΝΒΑ, για άλλη μια φορά, προσπαθεί να είναι μέρος της λύσης σε αυτό το πρόβλημα, για το οποίο κανείς δεν μίλησε για χρόνια και το οποίο είναι πάρα πολύ επίκαιρο.

Μια σπίθα είναι αρκετή για να εμπνεύσει την αλλαγή, είναι το μήνυμα ότι αρκετοί παίκτες προσπάθησαν να την κάνουν να φτάσει ως τους «πιστούς» τους. Και πολλοί παίκτες προσπαθούν να είναι, ακριβώς, αυτός ο σπινθήρας.