Στις σκοτεινές μέρες της δεκαετίας του 1980, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συνήθιζε να δημοσιεύει μια διαφήμιση στο επίσημο πρόγραμμα αγώνων της με σύνθημα: «Αυτή τη σεζόν εννοούμε δουλειά!».
Τελικά αυτό έγινε μόνιμο αστείο μεταξύ των οπαδών της που έβλεπαν την ομάδα τους να μην μπορεί να ορθοποδήσει, αν και υπήρχε πάντα η πεποίθηση ότι οι «Κόκκινοι Διάβολοι», σε παρακμή μετά την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου τους (1968), θα ανέβαιναν ξανά.
Φυσικά, το έκαναν. Μετά από χρόνια προσπάθειας ο Άλεξ Φέργκιουσον ξύπνησε τη Γιουνάιτεντ από τον λήθαργο κερδίζοντας τον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος ύστερα από 26 χρόνια και καθιερώνοντάς την ως κυρίαρχη δύναμη στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Μετά την αποχώρησή του, το 2013, η οικογένεια Γκλέιζερ άρχισε να κάνει τα πράγματα με τον τρόπο της και η ποδοσφαιρική αυτοκρατορία, που με τόσο κόπο είχε χτίσει ο Φέργκιουσον, αφέθηκε γι΄ άλλη μια φορά να θρυμματιστεί.
Η Γιουνάιτεντ πέρασε πάρα πολλά την περασμένη δεκαετία χωρίς να πάει πουθενά: ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, πολύ περισσότερες κακές μεταγραφές παρά καλές. Ήδη έχουν περάσει 11 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα, ενώ μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουν 12, μετά την κάκιστη φετινή εκκίνηση.
Ο νέος μέτοχος μειοψηφίας, Τζιμ Ράτκλιφ, ήταν καυστικός για την κουλτούρα της μετριότητας που αναπτύχθηκε υπό την ιδιοκτησία της οικογένειας Γκλέιζερ, γι΄ αυτό έφερε ως διευθύνοντα σύμβουλο τον Ομάρ Μπεράντα από τη Σίτι και αθλητικό διευθυντή τον Νταν Άσγουορθ από τη Νιούκαστλ.
Ο Μπεράντα, απευθυνόμενος πρόσφατα στο προσωπικό του συλλόγου, ανέφερε ως στόχο να είναι ξανά πρωταθλητής της Πρέμιερ Λιγκ ως το 2028, την 150ή επέτειο από την ίδρυση της Γιουνάιτεντ.
Όμως, οι πρωταθλητές της Σίτι είναι ένας τρομακτικός αντίπαλος και η Λίβερπουλ, η Άρσεναλ, ακόμη και η Άστον Βίλα και η Τσέλσι με τις μεγάλες δαπάνες τους φαίνονται σε καλύτερη θέση για να αμφισβητήσουν τους «Πολίτες» στο άμεσο μέλλον.
Κοιτάζοντας το ρόστερ υπάρχει κάποιο προφανές ταλέντο, στον Μπρούνο Φερνάντες και σε μερικούς από τους νεότερους παίκτες, όπως ο Λένι Γιόρο, ο Κόμπι Μάινο, ο Αλεχάντρο Γκαρνάτσο και ο Ράσμους Χόιλουντ, αλλά υπό τον Τεν Χαγκ η Γιουνάιτεντ δεν φαινόταν να έχει τον πυρήνα μιας ομάδας που μπορεί να διεκδικήσει τίτλους σύντομα.
Τώρα, ελπίζουν ότι ένας νέος προπονητής θα μπορέσει να «ξεκλειδώσει» κάτι σε αυτούς τους παίκτες με τον ίδιο τρόπο που ο Κλοπ, ο Αρτέτα και ο Έμερι πήραν πολλά περισσότερα από τις ομάδες που παρέλαβαν (Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Άστον Βίλα).
Ωστόσο, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να διασφαλιστεί ότι οποιαδήποτε ανάταση θα διατηρηθεί και πέρα από τον πρώτο ή τον δεύτερο χρόνο, όπως και το να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο που περιήλθε μετά τον Φέργκιουσον.
