Η ΑΕΚ βασίλισσα και πάλι!
Μετά από αρκετά χρόνια, απέκτησε ανάκτορο – παλάτι, την «OPAP ARENA», τον περασμένο Σεπτέμβρη, έφτιαξε μια ΟΜΑΔΑ και πέταξε στα ύψη. Το γήπεδο – κόσμημα έγινε το ορμητήριό της. Με δύναμη, επιβλητικότητα, όμορφο ποδόσφαιρο, άψογη ποδοσφαιρική αγωγή, δεν αφήνει καμία αμφισβήτηση για το ποια είναι η καλύτερη ομάδα, η πιο ελκυστική, η πιο σταθερή, η πιο ποιοτική, η πιο επιθετική.
Η ΑΕΚ, στην καλύτερη συνολικά στιγμή της ιστορίας της, γράφει νέες σελίδες δόξας, κρατάει τη μοίρα της στα χέρια της και ετοιμάζεται για το νταμπλ, για μια καλύτερη πορεία στα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Μετά τα συγκλονιστικά εγκαίνια του γηπέδου, όπου ράγισαν καρδιές, όλοι καταλάβαμε ότι αρχίζει μια νέα εποχή για τον σύλλογο που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη εκφράζοντας τα μύχια του Ελληνισμού.
Η μεταμόρφωση της ΑΕΚ, η ψυχική της ανάταση, η πορεία της οφείλονται -και οφείλουμε να το παραδεχτούμε αυτό όλοι- στον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Στο πείσμα, στην επιμονή του, στην ανθεκτικότητα, στη θυσία της προσωπικής του υγείας (κινδύνεψε η υγεία του), στη διορατικότητα και στην τολμηρή πραγμάτωση του ονείρου του.
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, παιδί της προσφυγιάς, ένα χαμίνι που μεγάλωσε στη Νίκαια, ασχολείται με το ποδόσφαιρο και την ΑΕΚ μισό αιώνα τώρα. Δέχτηκε επιθέσεις ων ουκ έστιν αριθμός και άντεξε. Αποδοκιμάστηκε ακόμη και από τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας, από μερίδα του Τύπου, αλλά απτόητος δικαιώθηκε κατά κράτος.
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης αναβάθμισε το κύρος του ως πρόεδρος. Δεν είχε τα ξεσπάσματα και τις βίαιες ενίοτε συμπεριφορές. Ήταν ήπιος και ανεκτικός στον βαθμό που μπορεί να είναι ανεκτικός ένας Μελισσανίδης.
Τώρα πια η ΑΕΚ ξαναέγινε κάτι περισσότερο από μια ομάδα, κάτι που συγγενεύει με τον θρύλο της καταγωγής της. Υπάρχει η ταύτιση της ΑΕΚ με την Κωνσταντινούπολη, το Βυζάντιο, τη Μικρά Ασία, τον μαρτυρικό Πόντο και αυτά κυκλοφορούν στο αίμα των οπαδών.
Η κιτρινόμαυρη φανέλα ποτίζεται πάντα και με λίγες στάλες από τη δραματική καταγωγή της. Η ΑΕΚ οφείλει στον Μελισσανίδη ότι αυτός έσβησε τη μοιρολατρία που τη διακατείχε και έτσι κέρδισε το πρωτάθλημα.
Ο Μελισσανίδης, αν και συγκεντρωτικός, περιστοιχίστηκε με νέα πρόσωπα, άξια, της απόλυτης εμπιστοσύνης του.
Ήξερε πως έπρεπε να βρει κάτι για να πιαστεί και να οδηγηθεί στο νέο μεγάλο ξεκίνημα.
Για αυτό έδωσε τα πάντα για να γίνει γρήγορα αυτό το γήπεδο, που δεν είναι μόνο γήπεδο πλέον. Είναι μια ε σ τ ί α. Φωλιά των οπαδών. Σπίτι. Ορμητήριον. Ένδοξο αλωνάκι. Ταμπούρι απόρθητο.
Ηγετική και καθοριστική η προσφορά του Μελισσανίδη, όμως αμφιβάλλω αν όλο αυτό το μέγα εγχείρημα θα είχε τόσο αίσιο τέλος αν δεν υπήρχε ο αρχιτέκτων, όχι του γηπέδου αλλά της ομάδας.
Ο Μελισσανίδης κράτησε τον σπουδαίο Αλμέιδα, αφού πρώτα τον μύησε για λίγο την περασμένη σεζόν.
Ο Αλμέιδα έχει νοοτροπία για το ποδόσφαιρο πολύ προχωρημένη. Δεν αγιάζει τα μέσα ο σκοπός. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να προσφέρει δύναμη, ευφυΐα, ψυχαγωγία και αποτέλεσμα. Παίζουμε πάντα για να νικήσουμε και όχι για να ηττηθούμε.
Ο Αλμέιδα έφτιαξε ένα αμάλγαμα με παλιούς και νέους παίκτες όπου ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Ανέδειξε τον πιο χαρισματικό του παίκτη, τον Αραούχο, σε ηγέτη τελείως διαφορετικό. Μεταμόρφωσε τον Λιβάι Γκαρσία από ένα ορμητικό εξτρέμ σε ένα κυριαρχικό σέντερ φορ.
ΤΟΝ Γκατσίνοβιτς, τον Πινέδα, τον Τσούμπερ σε εναλλακτικούς ρόλους με ποικιλία υποχρεώσεων και στόχων. Τον Σιμάνσκι και τον Χατζισαφί σε νεροκουβαλητές. Και την άμυνα, την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, σε μια γραμμή που έδωσε περισσότερα από όσα μπορούσαν να δώσουν οι παίκτες που την αποτελούσαν.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το ξέρουμε όλοι, υπάρχει ένας ψυχρός πόλεμος. Διέπρεψε και σε αυτό ο Μελισσανίδης. Όλοι όμως παραδεχτήκαμε ότι φέτος παρακολουθήσαμε το πιο ενδιαφέρον, το πιο απρόβλεπτο και το πιο όμορφο πρωτάθλημα της εικοσαετίας.
Το ερώτημα πλέον είναι ένα, ο Μελισσανίδης έφτασε την ΑΕΚ στην κορυφή. Θα την κρατήσει εκεί; Ή θα πει το «ΝΥΝ ΑΠΟΛΥΕΙΣ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟ ΣΟΥ ΔΕΣΠOΤΑ».
Πιστεύω περισσότερο στον «Τίγρη» παρά στον Μελισσανίδη. Μυρίζει την ατμόσφαιρα και θα επιζήσει και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Ο «Τίγρης» γνωρίζει καλά ποιος είναι ο ανταγωνιστής του. Είναι και αυτός δυνατός, επιδέξιος, με πολλούς τίτλους…
Ένας είναι. Δεν είναι πολλοί. Και αυτή η διαμάχη έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Αν καταφέρουν να γίνει άμιλλα, τότε θα έχουν προσφέρει τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ίδωμεν.
