Η ευρείας έκτασης ήττα του Ιράν από την Αγγλία (2-6) προκάλεσε εντύπωση, αλλά ουδείς πρέπει να κάνει το λάθος και να εστιάσει στο σκορ: για τους Ιρανούς αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι πάνω από όλα ένα φόρουμ, στο οποίο μοιράζονται τον διακαή πόθο τους για ελευθερία.
Συνολικά, τρεις γραμμές του μετρό επιτρέπουν την εξερεύνηση της Ντόχα: η πράσινη, η κόκκινη και τέλος η πορτοκαλί γραμμή.
Η τελευταία καθιστά δυνατή την πρόσβαση στο στάδιο «Χαλίφα Ιντερνάσιοναλ», όπου το Ιράν ξεκίνησε το Παγκόσμιο Κύπελλό του τη Δευτέρα (21/11), απέναντι στην Αγγλία. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αλλά στην πραγματικότητα οι οπαδοί της «Τιμ Μέλι» (προσωνύμιο της Εθνικής Ιράν) που βρέθηκαν στην εξέδρα δεν έδωσαν μεγάλη σημασία.
Οι ανενημέρωτοι μπορεί να πίστευαν ότι οι Ιρανοί φίλαθλοι βρέθηκαν στο γήπεδο για να βοηθήσουν την ομάδα τους με την ατμόσφαιρα που θα δημιουργούσαν.
Αρκούσε όμως κάποιος να δει κάποιες λεπτομέρειες, όπως το μακιγιάζ στα πρόσωπα σε σχήμα δακρύων στα χρώματα του Ιράν, για να καταλάβει ότι σχεδόν κανείς απ΄ αυτούς δεν είχε πραγματικά το μυαλό του σε αυτή την πρώτη αναμέτρηση των Ιρανών στο Μουντιάλ 2022.
«Σήμερα ο κόσμος μας παρακολουθεί»
O 24χρονος Αλί βρίσκεται στη Ντόχα με την οικογένειά του, αλλά δεν φοράει φανέλα του Σαρντάρ Αζμούν ή του Μεντί Ταρέμι, ούτε έχει ζωγραφισμένο το μάγουλο με τα χρώματα της σημαίας του Ιράν (πράσινο-λευκό-κόκκινο), έχοντας επιλέξει ένα t-shirt των Iron Maiden.
«Ήρθαμε εδώ για να είμαστε οι εκπρόσωποι όσων έμειναν στο Ιράν», ισχυρίζεται. «Για να σας δώσω μια ιδέα για τη βία που κυριαρχεί εκεί, ήμουν σε μια κηδεία πριν από λίγες μέρες. Αυτοί οι άνθρωποι σκότωσαν έναν από τους καλύτερους φίλους μου με ένα όπλο, ακριβώς μπροστά μου!».
Τραγικός και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος για να θυμάσαι ότι πίσω από τα τραγούδια και τις βουβουζέλες, η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Στον προαύλιο χώρο του περιβόλου που φιλοξένησε τον δεύτερο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Σάρα και άλλοι δύο φίλοι ποζάρουν για τους φωτογράφους με μια μεγάλη ιρανική σημαία.
Είναι και αυτή 24 ετών και όπως πολλές άλλες γυναίκες, είναι η πρώτη της φορά σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. «Στο Ιράν, τα γήπεδα απαγορεύονται για τις γυναίκες. Αγωνιζόμαστε για κάτι τέτοιο που είναι βασικό δικαίωμα», λέει.
«Οι άνθρωποι έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους γι΄ αυτόν τον αγώνα και σήμερα ο κόσμος μάς παρακολουθεί: δεν θέλουμε τα μέσα να μας λογοκρίνουν επειδή είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε τον ιρανικό λαό».
Η Σάρα είναι καχύποπτη, όπως και ο Αλί, αλλά έχει βάσιμους λόγους γι΄ αυτό: σύμφωνα με φήμες στο Ιράν, 190 πράκτορες του καθεστώτος του Εμπραχίμ Ραϊσί θα βρίσκονται στο γήπεδο διάσπαρτοι στους οπαδούς.
«Ναι, θα υπάρχουν κυβερνητικοί παράγοντες στο γήπεδο», λέει η Σάρα. «Αλλά θα κάνουμε τα πάντα για να φωνάξουμε πιο δυνατά από αυτούς».
Λίγα μέτρα μακρύτερα, τα αφιερώματα στους μάρτυρες των τελευταίων εβδομάδων διαδέχονται το ένα το άλλο. Με δάκρυα, όπως όταν ένας άντρας φωνάζει «Πες το όνομά της», στη μέση ενός κύκλου και οι υπόλοιποι του απαντούν «Μάσα Αμίνι».
Είναι το όνομα της 22χρονης Ιρανής φοιτήτριας που ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή, προτού συλληφθεί επειδή «φορούσε ακατάλληλα ρούχα» και στη συνέχεια πεθάνει τρεις ημέρες αργότερα, υπό αβέβαιες συνθήκες, πυροδοτώντας μια αυξανόμενη διαμαρτυρία και μαζί την αιματηρή καταστολή των αιτημάτων.
«Δεν μας αφήνουν να κάνουμε τίποτα, ενώ αυτό που θέλουμε είναι ακριβώς να μπορούμε να επιλέξουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε», υποστηρίζει ο Νουσίν.
«Εγώ, για παράδειγμα, είμαι πραγματικός λάτρης του ποδοσφαίρου και η ομάδα μου στο Ιράν είναι η Εστεγκάλ. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, δεν έχω καταφέρει να δω αληθινό ποδόσφαιρο».
Άτολμοι διεθνείς;
Λίγα λεπτά πριν την έναρξη της συνάντησης, ακούγονται μόνο οι οπαδοί της «Τιμ Μέλι». Κάποιοι σφυρίζουν τον δικό τους εθνικό ύμνο, τον οποίο οι παίκτες δεν τραγούδησαν, ή φωνάζουν «Αγγλία, Αγγλία» όταν ο Χάρι Κέιν και οι συμπαίκτες του λυγίζουν το γόνατο στο έδαφος.
Αν και τα δύο γκολ του Μεντί Ταρέμι έχουν μάλλον καλή αποδοχή, εν τούτοις παραμένει μια κάποια δυσπιστία προς την πλειοψηφία των διεθνών, κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το 2-6 αλλά με ζήτημα έλλειψης «θάρρους» και τις αγκαλιές του Ραϊσί πριν η ομάδα πετάξει στη Ντόχα, που προφανώς δεν βοήθησαν.
Εάν κάποιοι ποδοσφαιριστές είναι υπέρ του καθεστώτος, άλλοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα δίλημμα πρώτης τάξης: να μιλήσουν και να πάρουν το ρίσκο να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή τους ίδιους να απειλούνται πολύ, ή να μην πουν τίποτα και να εγκαταλείψουν έναν ολόκληρο λαό;
Φεύγοντας από το γήπεδο, ο 33χρονος Τζίλα έχει την άποψή του για την ερώτηση: «Αν είμαι περήφανος για την ομάδα μου απόψε επειδή δεν τραγούδησαν τον ύμνο; Όχι, δεν φτάνει… Δεν ξεχνάω τι έκαναν πριν έρθουν. Και δεν είμαι ο μόνος σε αυτή την περίπτωση. Οι μόνοι πραγματικοί ήρωες είναι ο Σαρντάρ Αζμούν, ο Αλί Καρίμι και ο Αλί Νταεΐ».
Λίγο αργότερα ωστόσο, στη συνέντευξη Τύπου ο αρχηγός της Εθνικής Ιράν, Εχσάν Χατζισαφί, έκανε ένα μεγάλο βήμα:
«Καταρχάς, θα ήθελα να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου σε όλες τις οικογένειες που υποφέρουν στο Ιράν. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι συνθήκες στη χώρα μας δεν είναι καλές. Ο λαός μας δεν είναι ευχαριστημένος. (…) Ό,τι κάνουμε είναι για αυτούς και πρέπει να αγωνιστούμε και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τον ιρανικό λαό», υπογράμμισε.
naftemporiki.gr
