Κοινή πεποίθηση στα ομαδικά αθλήματα είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία για έναν σύλλογο από τα αγωνιστικά κενά που «φωνάζουν». Τι καλύτερο από το να μπαίνει ο Ιούνιος και ένα ολόκληρο «στρατόπεδο» της εκάστοτε ομάδας να στοχεύει ενίσχυση σε μία ή δύο συγκεκριμένες θέσεις;
Γιατί όταν φτιάχνεις ένα παζλ προτιμάς να βλέπεις μια καλοσχηματισμένη εικόνα, έστω κι αν μερικά κομμάτια λείπουν αλλά αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, παρά μια πλήρη αλλά άναρχη εικόνα, που είναι ξεκάθαρο πως προκύπτει από… εργοστασιακό λάθος.
Αν τώρα παρομοιάσουμε τα παζλ με τις ομάδες, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή μάλλον το σύνολο που φορά τις φανέλες και «καπηλεύεται» την ιστορία των «Κόκκινων Διάβολων», αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της τελευταίας περίπτωσης. Εργοστασιακό λάθος ή, αν προτιμάτε, ποδοσφαιρικό έγκλημα.
Το καλοκαίρι ξεκινά σιγά-σιγά για τους Άγγλους και οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ πρέπει να αισθάνονται τυχεροί που το Ηνωμένο Βασίλειο δεν φημίζεται για τις παραλίες του. Γιατί φέτος, δεν υπάρχει καιρός για ξεκούραση και ηλιοθεραπεία στις τάξεις των αποτυχημένων διαχειριστών της ομάδας. Υπάρχει μόνο γκρέμισμα και χτίσιμο.
Ο Ολλανδός «αρχιμάστορας»
Είναι γνωστό εδώ και καιρό πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει επιλέξει τον Έρικ Τεν Χαγκ ως προπονητή και ιδανικά, αναμορφωτή ενόψει της νέας σεζόν.
Με την πρώτη ματιά βλέπουμε πως ο «εκλεκτός» δεν πρόκειται για κάποια χρησιμοποιημένη, ξεφτισμένη φιγούρα αλλά για έναν φιλόδοξο άνθρωπο, κάπως βγαλμένο από τα ποδοσφαιρικά… παραμύθια.
Ο Τεν Χαγκ, Ολλανδός με τα όλα του, λάτρης του 4-3-3 και του «Κροϊφισμού» στο κομμάτι των ακαδημιών, δεν ξεχειλίζει από εμπειρία, όμως ξέρει να λειτουργεί ποδοσφαιρικά. Στα 47 χρόνια του μπήκε στο… Χάρβαρντ του ποδοσφαίρου, την τεράστια του Άγιαξ σχολή και αποφοίτησε με «άριστα 10».
Ντε Λιχτ, Ντε Γιονγκ, Φαν Ντε Μπεκ, Ονάνα, Ντεστ, Μαζραουί, Τίμπερ, Γκράβενμπερχ και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Σε 5 χρόνια τροφοδότησε κατ’ επανάληψη την ευρωπαϊκή ελίτ, αφού πρώτα καρπώθηκε για λογαριασμό του Άγιαξ την ποιότητα των ποδοσφαιριστών, κάνοντας τον κόσμο να μιλά ξανά για τον αθάνατο Αίαντα, σημειώνοντας ιστορικές πορείες στο Τσάμπιονς Λιγκ (με αποκορύφωμα τα 95 πρώτα λεπτά της αναμέτρησης με την Τότεναμ στο Άμστερνταμ) και βάζοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια στα ταμεία της ομάδας.
Με αυτά τα δεδομένα, ο Τεν Χαγκ μοιάζει να αποτελεί μια καλή αρχή. Έναν άξιο ηγέτη, ο οποίος μπορεί να βρεθεί μπροστά από τους ανθρώπους που απαιτεί το πολυμορφικό «Moneyball» ποδόσφαιρο του σήμερα.
Το «Κόκκινο Δάσος»
Όταν ξεκινάς μια προσπάθεια για να χτίσεις, καλό είναι να είσαι βέβαιος πως το έδαφος είναι πρόσφορο. Ειδάλλως, όσο κι αν προσπαθήσεις το αποτέλεσμα θα είναι στην καλύτερη λάθος και στη χειρότερη καταστροφικό.
Το τωρινό έδαφος στο οποίο καλείται ο Έρικ Τεν Χαγκ να «χτίσει» το νέο οικοδόμημα της Γιουνάιτεντ θυμίζει… «Κόκκινο Δάσος»: πρόκειται για την ονομασία που δόθηκε στην έκταση πράσινου κοντά στο Τσερνόμπιλ, που «κοκκίνισε» από το αίμα των πεύκων μετά τη ραδιενεργή έκρηξη.
Ακριβώς όπως φαντάζει αδύνατο το εγχείρημα δημιουργίας έργων στο «Κόκκινο Δάσος», εξίσου αδύνατη είναι η δημιουργία μιας νέας, διαφορετικής ομάδας η οποία θα περιλαμβάνει τους πολλούς «βαλτωμένους» ή ανεπαρκείς για το μέγεθός της ποδοσφαιριστές που έχει στο δυναμικό της και καλοπληρώνει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Πώς θα αλλάξει μια ομάδα τη μοίρα της έχοντας στον κορμό της παίκτες σαν τον Μαγκουάιρ, τον Ράσφορντ, τον Τζόουνς ή τον Λίντελοφ; Παίκτες που αποτελούν «καμένα χαρτιά» και στην πρώτη αποτυχία θα «πυροβοληθούν» ανελέητα. Ποδοσφαιριστές σαν τον Μπισάκα, τον Φρεντ ή τον ΜακΤόμινεϊ, που θεωρούνται από φιλάθλους και κοινή γνώμη;
Οι Πογκμπά, Λίνγκαρντ και Μάτα είδαν ήδη την πόρτα της εξόδου, αφού τα συμβόλαιά τους έληξαν και δεν ανανεώθηκαν. Η δυσκολία όμως, βρίσκεται στους παίκτες με συμβόλαιο. Τους παίκτες που αν θέλει η Γιουνάιτεντ να ξεφορτωθεί, θα αναγκαστεί να πουλήσει. Δεν είναι ότι δεν βρίσκονται αγοραστές. Πάντα θα βρίσκονται. Το πρόβλημα όμως είναι (και) επικοινωνιακό.
Για παράδειγμα, πώς αφήνεις για… ένα κομμάτι ψωμί (τόσο αξίζει), έναν ποδοσφαιριστή για τον οποίον πλήρωσες υπεραξία προ τριετίας; Όπως για παράδειγμα τα 87 εκατομμύρια που δαπανήθηκαν για τον Χάρι Μαγκουάιρ. Όμως, υπάρχει κι άλλος ένας…
Ο Κριστιάνο
«Είναι ένα μηχάνημα. Ένας σούπερ σταρ που αξίζει όσο όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Ένας 37χρονος σε σώμα 20ρη. Στις φλέβες του κυλάνε γκολ». Όλα αυτά είναι αλήθεια. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν και είναι ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Τίποτα από όλα αυτά δεν σημαίνει όμως, ότι θα έπρεπε να είναι ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Προφανώς και ο ίδιος ο Κριστιάνο δεν ήταν το πρόβλημα στην περσινή Γιουνάιτεντ. Σίγουρα όμως δεν ήταν και η λύση. Παίρνοντας τον Ρονάλντο, δεν παίρνεις απλά έναν νέο επιθετικό. Παίρνεις τον Ρονάλντο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τον προηγούμενο Αύγουστο οι άνθρωποι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπήκαν σε έναν άτυπο επικοινωνιακό πόλεμο για τα μάτια του Πορτογάλου. Έναν πόλεμο στον οποίον αυτοί που θα κέρδιζαν την υπογραφή, θα έχαναν την ουσία.
Οι Γκλέιζερς είδαν μια ευκαιρία για εύκολη εξιλέωση. Οικονομική υπέρβαση για έναν θρύλο της Γιουνάιτεντ, που (υποτίθεται ότι) έφτασε μία ανάσα από την μεταγραφή του στο αντίπαλο δέος, τη Μάντσεστερ Σίτι.
Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» έκαναν τον Κριστιάνο Ρονάλντο τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη σε ολόκληρη την Πρέμιερ Λιγκ. Τον 37χρονο Ρονάλντο, που όπως κάθε ύπαρξη σε αυτόν τον κόσμο, δεν κατάφερε να αντιπαλέψει με το χρόνο.
Ο άσος από την Μαδέιρα ασκεί το λιγότερο πρέσινγκ σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον επιθετικό στα 5 κορυφαία πρωταθλήματα. Συμμετέχει στο build up πολύ λιγότερο από ότι επιτάσσει η εποχή και βάζει δύσκολα σε όποιον θέλει να βρει θετικά στην επιστροφή του.
Ναι, τα γκολ του είναι πολύ χρήσιμα. Ο Πορτογάλος είχε ανέκαθεν την τρομερή ικανότητα να δημιουργεί χώρους για σουτ και να εκτελεί περισσότερο από τον καθέναν. Πέρυσι απειλούσε 3,96 φορές ανά 90λεπτο, δηλαδή περισσότερες από κάθε παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ, πέραν του Μοχάμεντ Σαλάχ (με το τεράστιο 4,37). Όμως αυτό δεν αρκεί.
Ο Ρονάλντο δεν επέβαλε στην Γιουνάιτεντ να τον αγοράσει, κάνοντάς τον, τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στην Αγγλία, άρα δεν έχει νόημα να ασκείται αρνητική κριτική στον ίδιο με βάση τα χρήματα που εισπράττει. Στον 37χρονο αξίζει να πούμε απλά συγχαρητήρια, που σε αυτήν την ηλικία συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους πλέον απειλητικούς παίκτες στον κόσμο.
Τα χρήματα τα δίνει η ομάδα και αυτή είναι που πρέπει να δεχτεί την κριτική. Η ομάδα που επέλεξε να «χρυσώσει» και να βασίσει το παιχνίδι της σε έναν παίκτη που έχει δει τα καλά του χρόνια να περνούν και πλέον αρκείται σε έναν περιορισμένο ρόλο στο γήπεδο.
Οι προσθήκες
Προφανώς, υπάρχουν και θέσεις που «φωνάζουν» πως είναι κενές. Στο δεξί άκρο της άμυνας, δεδομένου του ότι ο Μπισάκα θεωρείται κομμένος, αναζητείται παίκτης που θα αφήνει στον πάγκο τον Ντιόγκο Νταλότ, ο οποίος υπολογίζεται και μάλλον παραμένει.
Οι «Διάβολοι» έχουν ανάγκη από έναν οπισθοφύλακα με καλύτερες δημιουργικές αρετές. Κάποιον που θα μπορεί να φέρνει την μπάλα στην περιοχή συχνά με σέντρες, δηλαδή το αντίθετο του Μπισάκα που σέντραρε 1,11 φορές ανά 90λεπτό, σχεδόν 4 φορές λιγότερο από τον Άρνολντ ή τον Ρίσι Τζέιμς.
Κάποιον που θα μπορεί με μεγάλες μπαλιές να δημιουργεί παιχνίδι από πίσω, τροφοδοτώντας εξτρέμ και φορ, σε αντίθεση με τον πρώην παίκτη της Κρίσταλ Πάλας, που κατά μέσο όρο σημειώνει 1,01 μπαλιά 40 μέτρων ανά παιχνίδι, την ώρα που ο δεξιός μπακ της Λίβερπουλ σημειώνει 6,28 (!) και ο Κάιλ Γουόκερ της Μάντσεστερ Σίτι 2,77.
Στον «πυρήνα» της άμυνας είναι ξεκάθαρο πως επιβάλλεται να αλλάξουν όλοι, ίσως εκτός του Ραφαέλ Βαράν, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί επάξια σε μια ολοκληρωμένη και ορθώς δομημένη αμυντική γραμμή. Ο κύκλος των Λίντελοφ και Φιλ Τζόουνς έχει κλείσει φανερά εδώ και καιρό και η συνέχεια της συμπόρευσης με την Γιουνάιτεντ μπορεί να κάνει μονάχα κακό σε όλες τις πλευρές.
Γνωστή επίσης είναι εδώ και χρόνια πια η έλλειψη των Άγγλων στην θέση «6». Ο διακαής πόθος της Μάντσεστερ στα τελευταία μεταγραφικά παράθυρα, Ντέκλαν Ράις, δεν αποκτήθηκε ποτέ, ενώ παίκτες σαν τον Χαϊντάρα και τον Εντιντί απλά πέρασαν από τα ρεπορτάζ.
Ο Μακτόμινεϊ έχει αποδειχθεί ανεπαρκής και την τελευταία σεζόν σημείωσε χαμηλότερους αριθμούς από τον συμπαίκτη του, Φρεντ, τόσο στις δημιουργικές, όσο και στις ανασταλτικές μετρήσεις.
Ένα από τα ονόματα, που μοιάζουν να βρίσκονται στην κορυφή της λίστας του καλοκαιριού, είναι αυτό του Κρίστιαν Έρικσεν. Ο ποιοτικός μεσοεπιθετικός μένει ελεύθερος από την Μπρέντφορντ, σκοπεύει να συνεχίσει στην Αγγλία και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της ομάδας του Μάντσεστερ.
Η Γιουνάιτεντ έχει επαναλάβει πολλάκις τα τελευταία χρόνια το ίδιο λάθος, κρατώντας στο ρόστερ της πολλούς παίκτες με παρόμοια χαρακτηριστικά. Παίκτες που καταλαμβάνουν τα ίδια μέτρα στο γήπεδο και κατέχουν ίδιες αρετές, με αποτέλεσμα να… «κουτουλάνε» όταν βρίσκονται μαζί στον αγωνιστικό χώρο και να δημιουργείται σύγχυση όταν επιλέγεται ο ένας αντί του άλλου.
Πώς ακριβώς γίνεται να χωρέσει ο Έρικσεν στην ίδια ομάδα με τον Μπρούνο Φερνάντες και τον Φαν Ντε Μπεκ, στον οποίον αναμένεται να δώσει ευκαιρίες ο συμπατριώτης του και πρώην προπονητής του στον Άγιαξ;
Το συμπέρασμα και οι στόχοι
Η μοίρα μιας ομάδας δύσκολα αλλάζει εν μία νυκτί. Δεν είναι λογικό να περιμένουμε πως την νέα σεζόν θα δούμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μεταμορφώνεται σε έναν σύλλογο – πρότυπο σύγχρονης λειτουργίας, όσο καλή δουλεία κι αν κάνουν ο Τεν Χαγκ και οι συνεργάτες του.
Στόχος είναι να τεθούν οι πρώτες βάσεις. Να αποχωρήσουν αυτοί που έχουν κλείσει τον κύκλο τους στο Ολντ Τράφορντ και γίνουν λογικές προσθήκες.
Να μην αποκτηθούν παίκτες απλά γιατί βρίσκονται σε… τιμή ευκαιρίας (βλ. Έρικσεν), να μη δοθούν υπέρογκα ποσά, συνοδευόμενα από υπέρογκες προσδοκίες για ποδοσφαιριστές «της μόδας», που προέρχονται από μια σεζόν φόρμας, ούτε να γίνουν προσθήκες βασισμένες σε επικοινωνιακά τρικ κι εμπορική αξία (βλ. Ρονάλντο).
Είναι νωρίς και οι «Κόκκινοι Διάβολοι» ξεκινούν από το μηδέν. Υπάρχει χρόνος και ο Τεν Χαγκ καλείται να αποδείξει πως είναι ο κατάλληλος. Εφόσον του δοθεί η ελευθερία, έχει την ευκαιρία να μην αναλωθεί στα ίδια λάθη και να μείνει στην ιστορία (όπως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι θέλει) ως ο άνθρωπος που έβγαλε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τον «βούρκο». Αλλιώς, θα είναι απλά ένας ακόμη…
