Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Απομένουν λίγες ημέρες μέχρι τα εγκαίνια της 82ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, που θα σημάνουν και τον νέο «κύκλο» πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία ξεκινά αμέσως μετά την καλοκαιρινή ραστώνη.
Ένας θεσμός που έχει σημαδευτεί, στο πέρασμα της Ιστορίας, από τις γνωστές «αμαρτίες» του παρελθόντος. Εξαγγελίες, υποσχέσεις «κούφιες» και αμέτρητα ΘΑ.
Όσοι πρωθυπουργοί και αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν ανέβει στο βήμα της ΔΕΘ, δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την παράδοση.
Μια παράδοση που θα έπρεπε να είχε τερματιστεί με την είσοδο της χώρας στον φαύλο κύκλο των μνημονίων. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσα έχουν ακουστεί την τελευταία επταετία της κρίσης.
Ούτε ως δικαιολογία θα μπορούσε να ακουστεί ότι «η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος. Ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος», όπως έλεγε και ο Μακιαβέλι.
Πολύ απλά διότι όλοι, μηδενός πολιτικού εξαιρουμένου, γνώριζαν την αναγκαιότητα της εποχής των μνημονίων. Θυσίες πολλές, όσες δεν είχαν γίνει τα τελευταία τριάντα χρόνια στη χώρα.
Ουδείς όμως βρήκε το θάρρος να πει την αλήθεια στους πολίτες. Η κοινωνία όμως γνωρίζει, γιατί βιώνει στο πετσί της το κόστος των μνημονίων.
Ανεργία, φτώχεια, λουκέτα, με μεγάλες ταχύτητες επιστροφή του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων στη δεκαετία του ‘60.
Αυτά μέχρι χθες. Το παρελθόν όλοι το γνωρίζουν, όπως και τα λάθη που έγιναν. Η κοινωνία έχει γνώση των πεπραγμένων όλων.
Τις επόμενες ημέρες έχουμε τα εγκαίνια μιας ακόμη ΔΕΘ. Και το ερώτημα είναι, άραγε αυτή τη φορά θα ξεφύγουν οι πολιτικοί ταγοί από την πεπατημένη; Ή θα ανοίξουν και πάλι ένα, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, «παράθυρο» παροχών;
Θα είναι σίγουρα λάθος να μοιράσουν φρούδες ελπίδες για οποιαδήποτε «αλλαγή», όχι του οικονομικού κλίματος, αφού οι αριθμοί βελτιώνονται, αλλά των επιβαρύνσεων των οικογενειακών προϋπολογισμών. Γιατί ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.
Ακόμη κι αν όλα, καθαρά από τύχη, πάνε καλά και το καλοκαίρι του 2018 ελευθερωθούμε από τον «ζυγό» των δανειστών, η ανηφόρα δεν τελειώνει.
