Με το Ηνωμένο Βασίλειο να ανοίγει τις πόρτες του σε τρία εκατομμύρια κατοίκους του Χονγκ Κονγκ και από την άλλη πλευρά την Κίνα να απειλεί με σοβαρά αντίποινα για όλα όσα αντιλαμβάνεται ως εισβολή στις εσωτερικές της υποθέσεις, η κρίση του Χονγκ Κονγκ μετατρέπεται σε ένα τεστ διπλωματίας που διαδραματίζεται σε ζωντανό χρόνο, στο πλαίσιο ενός κόσμου που το μυαλό του αποσπάται από τα της πανδημίας.
Τι καταδεικνύει, λοιπόν αυτό το δράμα για την αναδυόμενη θέση της Κίνας στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων;
Πρώτα απ ‘όλα, πρόκειται για μια κρίση που ήταν αναπόφευκτη; Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά;
Για πάνω από δύο δεκαετίες, οι περισσότεροι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής γραμμής στη Δύση ήλπιζαν ότι η άνοδος της Κίνας θα άρχιζε να ξετυλίγεται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Λέγεται ότι η Κίνα θα γινόταν ο κύριος «ενδιαφερόμενος» στη διεθνή κοινότητα. Με άλλα λόγια, θα τηρούσε τις διεθνείς συμφωνίες και κανόνες διότι ως μέρος του συστήματος, επωφελήθηκε από την επίδρασή τους όσο και οποιοσδήποτε άλλος.
Ίσως στο πλαίσιο ενός τέτοιου είδους κόσμου πιθανώς να είχε επιβιώσει η συμφωνία που συνήφθη μεταξύ των βρετανικών και κινεζικών κυβερνήσεων για το μέλλον του Χονγκ Κονγκ. Αλλά τα πράγματα δεν αποδείχθηκαν έτσι. Η άνοδος της Κίνας ήταν γρήγορη και μονόπλευρη. Έγινε μια στρατιωτική υπερδύναμη, που έκανε μέχρι και τις ισχυρές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σε αρκετές περιπτώσεις να παλεύουν για να την αντιμετωπίσουν.
Γιατί φοβούνται οι άνθρωποι τον νέο νόμο του Χονγκ Κονγκ
Η άνοδος της Κίνας έγινε σε μια εποχή που η Δύση γενικά και οι Ηνωμένες Πολιτείες ειδικότερα είχαν την προσοχή τους στραμμένη σε άλλα καίρια ζητήματα. Υπήρξε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και η κρίση στη Συρία, ενώ η Ευρώπη υφίστατο «κραδασμούς» λόγω του Brexit.
Και φυσικά την ίδια στιγμή υπήρχε και η κυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ, που ήταν μάλλον ασυνεπής στην αποκωδικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της Κίνας. Η άνοδος της Κίνας τα τελευταία πέντε χρόνια συνέπεσε όχι μόνο με μια σχετική πτώση της στάσης της Ουάσιγκτον στο εξωτερικό, αλλά και με μια καθολική πτώση, βυθίζοντας τα συστήματα συμμαχίας της Ουάσιγκτον στην Ασία, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Ενώ τα προβλήματα μεταξύ της Δύσης και της Κίνας αυξήθηκαν σε αριθμό, δεν υπήρχε κάποια γενικευμένη απάντηση που τα είδε ως μέρος ενός μεγαλύτερου «προβλήματος της Κίνας» που απαιτούσε συντονισμένη απάντηση. Αυτή ήταν η χρονική στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης βρισκόταν στα πρόθυρα της κρίσης του Covid-19.
Πράγματι, η κρίση της πανδημίας έδωσε στο Πεκίνο την ευκαιρία να οδηγήσει την κρίση στο Χονγκ Κονγκ στο προσκήνιο. Ένα πάντως είναι σίγουρο: ότι όσο καιρό θα διαρκεί η εν λόγω πανδημία, μια συνέπεια είναι κάτι παραπάνω από απλά ξεκάθαρη.
Η πορεία της πιο δυναμικής πολιτικής του Πεκίνου είναι απίθανο να αλλάξει, εκτός κι αν ασκηθεί πραγματική και συντονισμένη πίεση. Λαμβάνοντας, όμως υπόψη όλο αυτό το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή σχετικά με τη στάση της Κίνας απέναντι στις ελευθερίες του λαού του Χονγκ Κονγκ, είναι δύσκολο να το δούμε να συμβαίνει.
ΟΗΕ: Αόριστες διατάξεις του νέου νόμου περί εθνικής ασφάλειας για το Χονγκ Κονγκ
Η Ύπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εξέφρασε την ανησυχία ότι «οι αόριστες και υπερβολικά ευρείες» διατάξεις του νέου νόμου περί εθνικής ασφάλειας για το Χονγκ Κονγκ που θέσπισε το Πεκίνο μπορεί να οδηγήσουν σε αυθαίρετη ερμηνεία και τη δίωξη ακτιβιστών σε παραβίαση των ελευθεριών της συνάθροισης και της έκφρασης.
»Ο νόμος περί εθνικής ασφάλειας που τέθηκε ήδη σε ισχύ θα τιμωρεί τα εγκλήματα της «ανατρεπτικής, αποσχιστικής και τρομοκρατικής δράσης», καθώς και της «συνωμοσίας με ξένες δυνάμεις» με ποινές έως και ισόβιας κάθειρξης, προμηνύοντας μια περίοδο μεγαλύτερου αυταρχισμού για το Χονγκ Κονγκ.
»Μας έχει θορυβήσει το γεγονός ότι συλλήψεις γίνονται ήδη βάσει του νόμου αυτού με άμεση ισχύ, ενώ δεν υπάρχει πλήρης πληροφόρηση και κατανόηση όσον αφορά το εύρος των εγκλημάτων», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ρούπερτ Κόλβιλ.
Με άλλα λόγια: ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και η κατάσταση απαιτεί λύση εδώ και τώρα.
Άραγε πόσο ακόμη θα χρειαστεί για να έρθει..; Αν έρθει.
Ας ελπίσουμε πως κάπως, κάπου, κάποτε η απάντηση θα είναι «ναι»…
naftemporiki.gr με πληροφορίες από BBC
