Η Γαλλία άντεξε στη διπλή πίεση του εθνικολαϊκισμού (Λεπέν και Μελανσόν) χάρη στις θεσμικές ιδιομορφίες του ημιπροεδρικού συστήματος που αναδεικνύουν τη σημασία της προσωπικότητας των υποψηφίων, σχολιάζει ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος παράλληλα κάνει λόγο για δημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό και φιλοευρωπαϊκό πρόσημο της περίπτωσης Μακρόν.
Σε ανάρτησή του στο Facebook για το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο κ. Βενιζέλος εκτιμά πως η Γαλλία άντεξε σε αυτήν την πίεση γιατί οι κρίσεις που διαπέρασαν τους δυο μεγάλους παραδοσιακούς χώρους (συντηρητικό και σοσιαλιστικό) για λόγους που αφορούσαν πρωτίστως τα πρόσωπα των υποψηφίων τους (απαξίωση και επιμονή Φιγιόν / ανεπάρκεια και αριστερισμός Αμόν), είχαν τη δυνατότητα να βρουν διέξοδο στην επιλογή Μακρόν.
Η αποκαλυπτική άρνηση Μελανσόν να στηρίξει Μακρόν στον δεύτερο γύρο, καθιστά τα μέτωπα απολύτως ευκρινή και μειώνει ακόμη περισσότερο τη σημασία του κλασικού άξονα αριστερά – δεξιά, σημειώνει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και προσθέτει:
Η περίπτωση Μακρόν παύει να είναι έτσι μια συγκυριακή αναβίωση του παραδοσιακού γαλλικού κέντρου σε συνδυασμό με τη δυναμική της «αθωότητας» ενός νέου, σχετικά άφθαρτου υποψηφίου. Αναδεικνύει το δικό της θετικό πρόσημο: δημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό, φιλοευρωπαϊκό. Είναι ο νικητής. Του ευχόμαστε να ασκήσει την εξουσία του με αίσθηση ιστορικής ευθύνης για τη Γαλλία και την Ευρώπη.
Ο κ. Βενιζέλος σημειώνει πάντως πως στο δεύτερο γύρο χρειάζεται προσοχή, παρά τη μεγάλη δημοσκοπική ασφάλεια που προσφέρει η καταγραφή δυνάμεων του πρώτου γύρου και τονίζει ότι το υψηλό επίπεδο συμμετοχής πρέπει να επαναληφθεί στις 7 Μαΐου.
Επισημαίνει ακόμη ότι ακολουθούν σε λίγες εβδομάδες οι βουλευτικές εκλογές που θα ολοκληρώσουν την εικόνα. Σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο, ο ρόλος των κομμάτων του κλασικού φάσματος (αριστερά – δεξιά) λογικά θα είναι αυξημένος χωρίς όμως να μπορεί να ανακόψει τη δυναμική μιας τέτοιας προεδρικής εκλογής.
Και μετά αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα για τη γαλλική κοινωνία που πρέπει να αποφασίσει τι ρόλο θέλει για τον εαυτό της και τη Γαλλία στην Ευρώπη και τον κόσμο, καταλήγει.
