Ο γερμανικός Tύπος περιγράφει σήμερα τον «σεισμό» που επέφερε στο γαλλικό πολιτικό κατεστημένο ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ουδέποτε έχει εκλεγεί σε δημόσιο αξίωμα, και το κίνημά του En Marche, που αυτές τις μέρες κλείνει μόλις ένα χρόνο από την ίδρυσή του.
Το Spiegel στη διαδικτυακή του έκδοση επισημαίνει ότι η Γαλλία ψήφισε όπως ποτέ άλλοτε μέχρι τώρα. «Για πρώτη φορά στην ιστορία της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας συνέβη κάτι που ήταν αδιανόητο, αλλά που προδιαγραφόταν όλο και περισσότερο κάθε εβδομάδα που περνούσε» παρατηρεί ο σχολιαστής.
«Από τον πρώτο γύρο καταψηφίστηκαν τα δύο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα… αλλά όσοι πιστεύουν ότι ο δεύτερος γύρος θα είναι περίπατος, πρέπει να προσέξουν. Η Μαρίν Λεπέν, που εμφανιζόταν ως φαβορί για τον πρώτο γύρο, αύξησε τη δύναμή της κατά σχεδόν 5 ποσοστιαίες μονάδες. Έκανε το παν για να συμβεί αυτό, έκανε το κόμμα της πιο επαγγελματικό, το μετέτρεψε σε μεγάλη πολιτική δύναμη με ενεργό ρόλο σε ολόκληρη τη Γαλλία».
«Επιβλήθηκε ως outsider»
Η εφημερίδα Die Welt, επίσης στη διαδικτυακή της έκδοση, αναζητεί τους λόγους επιτυχίας του Μακρόν. «Μπόρεσε να βγει πρώτος όχι γιατί εμφάνισε μια πειστική συνταγή ως αντίδοτο στα προβλήματα της Γαλλίας, αλλά επειδή αυτός ο υποδειγματικός μαθητής του παλαιού ελιτίστικου καθεστώτος κατάφερε να επιβληθεί ως outsider, ως επαναστάτης, ως φορέας ελπίδας, ως κάποιος που ξεκίνησε από χαμηλά» σημειώνει ο αρθρογράφος. «Ο Μακρόν πέτυχε με μια μέθοδο που χάρισε επιτυχία και στον Ομπάμα. Με τον ενθουσιασμό που μετέδωσε, με τη δύναμη της αλλαγής που μπόρεσε να ενεργοποιήσει».
Ο Γερμανός σχολιαστής στέκεται επίσης και στις μελλοντικές ευθύνες του Μακρόν. «Ένας πρόεδρος Μακρόν θα πρέπει να ανακαλύψει εκ νέου το αξίωμα… Στον προεκλογικό αγώνα εμφανίστηκε ως επαναστάτης, αν όμως μετά την εκλογή του στην προεδρία γλιστρούσε στον ρόλο του εθνοπατέρα, θα έχανε. Θα πρέπει παράλληλα να “συμμαζέψει” κατά μία έννοια το αξίωμα του προέδρου. Και θα πρέπει επίσης να ξεκινήσει μια διαφανή πολιτική, μια πολιτική που θα έχει καταλάβει το μήνυμα που έστειλε το 89% των δυσαρεστημένων από το πολιτικό σύστημα Γάλλων. Ένα τιτάνειο έργο, που αισθάνεται ικανός να φέρει σε πέρας, αλλά που δεν θα έπρεπε να ζηλέψει κανείς».
