Την απόλυση ατόμου με κινητή αναπηρία και ψυχολογικά προβλήματα, ύστερα από 8 χρόνια εργασίας στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», καταγγέλλει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων.
Η ΣΕΑΑΝ κάνει λόγο για μία «πρόκληση», επισημαίνοντας ότι στο μεγαλύτερο νοσοκομείο των Βαλκανίων «δεν μπορούν να στηρίξουν έναν συνάδελφο με αυτά τα προβλήματα και να παραμείνει λειτουργικός και χρήσιμος στον εαυτό του και στο νοσοκομείο».
Ακολουθεί όλη η ανακοίνωση:
«Τα παραμύθια της συμπερίληψης, της απασυλοποίησης και της δήθεν ένταξης δεν μπορούν να κρύψουν με τίποτα τον Καιάδα, την περιθωριοποίηση για ανάπηρους και χρόνιους πάσχοντες, πολύ περισσότερο όταν έχουν και σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Το μεγαλύτερο νοσοκομείο των Βαλκανίων με τις τόσες ελλείψεις προσωπικού δεν μπορεί να ενσωματώσει και να εντάξει στην λειτουργία του έναν άνθρωπο με αναπηρία (έχει μείνει και κινητικά ανάπηρος και ύστερα από τροχαίο) που συνάμα έχει και ψυχολογικό πρόβλημα ως συνέπεια του ατυχήματος. Ο ΣΑ είχε προσληφθεί στον Ευαγγελισμό ως βοηθός νοσηλευτή το 2017.
Το 2021 είχε ατύχημα με αποτέλεσμα να του αφήσει σοβαρό κινητικό πρόβλημα και η Διοίκηση και η Διεύθυνση του νοσοκομείου, ενώ πλειοδοτούν τα περί συμπερίληψης, στήριξης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, όλο αυτό το διάστημα άσκησαν πιέσεις με τον τρόπο τους για να τον εξαναγκάσουν σε παραίτηση.
Ενώ ουσιαστικά ο ΣΑ αντιμετώπιζε μια κακοποιητική συμπεριφορά ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, ανάθεση καθηκόντων σε πέρα για πέρα ακατάλληλο χώρο με βάση το πρόβλημά του, πριν λίγες μέρες κοινοποίησαν στον συνάδελφο την απόλυση, ύστερα λέει από εμπιστευτικό έγγραφο της νοσηλευτικής υπηρεσίας. Σαν δεν ντρέπονται! Σήμερα μάλιστα, ενώ είχε κλειστεί ραντεβού με την Διοίκηση και το σωματείο εργαζομένων, η Διοίκηση δεν εμφανίστηκε.
Απαιτούμε εδώ και τώρα να ανακληθεί η απόλυση του συναδέλφου και με τα ανάλογα μέτρα στήριξης να βοηθηθεί ο συνάδελφος, με βάση τις ιδιαιτερότητες των προβλημάτων του, να του ανατεθούν καθήκοντα και να ενταχθεί στην λειτουργία του νοσοκομείου. Αλήθεια μια νοσηλευτική υπηρεσία του μεγαλύτερου νοσοκομείου, ένα νοσοκομείο με τόσο εξειδικευμένους επιστήμονες, βέβαια χωρίς γιατρό εργασίας, δεν μπορούν να στηρίξουν έναν συνάδελφο με αυτά τα προβλήματα και να παραμείνει λειτουργικός και χρήσιμος στον εαυτό του και στο νοσοκομείο.
Είναι πρόκληση γιατί όλοι τους, διευθυντές και διοίκηση ξέρουν τα προβλήματα του συναδέλφου και την έλλειψη υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, προβλήματα που σε συνδυασμό με την ανυπαρξία δημόσιων δομών στήριξης θα καταδικάσουν τον συνάδελφο στο περιθώριο, στον Καιάδα. Εδώ και τώρα να δώσουν λύση γιατί θα έχουν ακέραιη την ευθύνη για ότι συμβεί πρώτα απ’ όλα στον συνάδελφο».
