«Είμαι 36 χρονών και πρώτη φορά κατεβαίνω σε διαδήλωση»: Η Μυρτώ στριμωγμένη- όπως όλοι μας- σαν σαρδέλα- στο βαγόνι του μετρό , «καθ’οδόν» για το Σύνταγμα- τη μεγάλη συγκέντρωση, δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών.
Η Μυρτώ κρατά στο χέρι της τον γιό της, τον πεντάχρονο Παναγιώτη. Για να ζήσει κι αυτός το «Μέγα Πλήθος και το Μέγα Πάθος»
«Πρώτη φορά μου κατέβηκα σε απεργία, κι ας έπιασα δουλειά πριν ένα μήνα. Δεν ήταν δυνατόν να σιωπήσω», λέει η Μυρτώ. Δεν κρύβει μάλιστα την κομματική της προτίμηση, που ουδεμία σχέση έχει με την αντιπολίτευση. «Θέλουμε δικαιοσύνη, να βρεθούν και να δικαστούν οι υπεύθυνοι για τον θάνατο τόσων παιδιών», λέει.
Φοβάται βέβαια πώς θα γίνονταν επεισόδια. «Τι σημαίνει επεισόδια, όπως στα έργα στην τηλεόραση», λέει γουρλώνοντας τα μάτια του ο πεντάχρονος Παναγιώτης, προκαλώντας φυσικά, χαμόγελα στο βαγόνι του μετρό, που δεν έπεφτε καρφίτσα.
Σταθμός Μοναστηράκι. Το τρένο αρχίζει να αδειάζει , ο κόσμος ξεχύνεται προς τις σκάλες. Οι κουβέντες λίγες. Βιάζονται να βγουν στο φως της πλατείας. Για να διαδηλώσουν.
Στις κυλιόμενες σκάλες, μια αρκετά ηλικιωμένη γυναίκα δυσκολεύεται να ισορροπήσει. Την συγκρατεί μια φίλη της. Αυθόρμητα τη ρωτώ: Με συγχωρείτε , πόσων χρονών είστε»;
«Είμαι 86», μας λέει. «Με λένε Λίντα, είμαι Αυστριακή, αλλά δεν μπορούσα να λείψω .Δικαιοσύνη, δικαίωση για τους νεκρούς μας».
Ναι, τους «νεκρούς μας». Τα 57 παιδιά που σκοτώθηκαν στη φονική σύγκρουση στα Τεμπη, «είναι όλα παιδιά μας. Είναι παιδιά της Ελλάδας, παιδιά της Ευρώπης, που χάθηκαν τόσο άδικα».
→Live όλες οι εξελίξεις – Εικόνα από Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας
Ανθρώπινο ποτάμι
Εδώ και 50 χρόνια κατεβαίνω σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, αλλά αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί. Ενα απίστευτο, ανθρώπινο ποτάμι να έχει κατακλύσει όλους τους δρόμους. Η Ερμού γεμάτη, στη Μητροπόλεως δεν πέφτει καρφίτσα. Όχι από «μπαρουτοκαπνισμένους» διαδηλωτές, αλλά φιλήσυχους, υπομονετικούς ανθρώπους. Που ίσως να βγήκαν πρώτη φορά στους δρόμους για να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώσουν. «Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου, όπως έλεγε στα μέσα του 17ου αιώνα ο Αγγλος ποιητής Τζον Ντράιντεν.
«Δεν πάει άλλο, το ποτήρι ξεχείλισε» ,ακούγεται να λέει η Σοφία, καθώς ανεβαίνει στην Μητροπόλεως. Κρατά στα δυο της χέρια ένα αυτοσχέδιο πλακάτ: «Δεν έχω οξυγόνο», γράφει το πλακάτ με μαύρο μαρκαδορο.
Ο κυρ –Νίκος, περπατάει δίπλα μας, με αργό βήμα. Τα έχει τα χρονάκια του, αλλά το βλέμμα του βγάζει φλόγες: «Παιδί μου, έχω να δω τόσο κόσμο σε διαδήλωση από την εποχή του Ανδρέα» λέει και προσθέτει: «Η Καρυστιανού νίκησε και τον Ανδρέα».
Στη Φιλελλήνων, ο κόσμος πυκνός. Ερχονται συνεχώς όλο και περισσότεροι διαδηλωτές, Προσπαθούν να φτάσουν στο Σύνταγμα. Να ακούσουν τους ομιλητές, να «αγγίξουν» πιο κοντά την «ατμόσφαιρα». Μάταιος κόπος. «Ηρθαμε με τα πόδια από την Καλλιθέα», λέει η κυρά-Λένη. Αγκαζέ με μια φίλη της, παρακαλεί ν` ανοίξει δρόμος. Για να φτάσει στον προορισμό της. «Στο Σύνταγμα, στο Σύνταγμα», φωνάζει.
Και ήρθαν τα …επεισόδια
Αυτούς τους «υπομονετικούς ανθρώπους», φοβήθηκαν οι «γνωστοί άγνωστοι», το παρακράτος δηλαδή. Την Μυρτώ και τον πεντάχρονο Παναγιώτη της, τη Λίντα από την Αυστρία, τη Σοφία, τον κυρ-Νικο ,την κυρά Λένη από την Καλλιθέα,τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ζητούσαν δικαιοσύνη για τα Τέμπη και ίσως να μην είχαν πάει ποτέ σε διαδήλωση.
Και το παρακράτος θέλησε να τους φοβίσει, να τους τρομοκρατήσει. Ώστε να μην σκεφτούν να κατέβουν σε διαδήλωση ,άλλη φορά. Και το παρακράτος όρμησε. Οπλισμένο σαν «αστακός» με καδρόνια και πέτρες. Για να προκαλέσουν «επεισόδια». Στην πράξη και όχι στην τηλεόραση, όπως πίστευε ο πεντάχρονος Παναγιώτης.
