Ήταν Αύγουστος του 1922 όταν τη μακάρια ηρεμία των Αϊβαλιωτών τάραξε μια είδηση: «Έσπασε το ελληνικό μέτωπο»! Ξαφνικά χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους.
Θαρρείς και οι βιγόνιες στις αυλές τους δεν μοσχομύριζαν πια, τα πουλιά δεν τραγουδούσαν κάθε που ο ήλιος έβγαινε πίσω από τους λόφους, ούτε η θάλασσα δρόσιζε με το απαλό της αεράκι κάθε που φυσούσε Λίβας και έφερνε την ευωδία της Ελλάδας.
«Ο στρατός μας οπισθοχωρεί!». Δεν μπορεί, δεν θα το επιτρέψει αυτό ο Θεός. Τόσες θυσίες, τόσο ελληνικό αίμα χύθηκε στα βουνά της Ανατολίας! Δεν ήταν δυνατό. Τώρα αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα θα ξεσπάσουν στον ελληνικό πληθυσμό της Μ. Ασίας.
Από το πρωί έως το βράδυ αυτές οι συζητήσεις ανακυκλωνόταν στα καφενεία, στους δρόμους, στα σπίτια. «Τι φταίμε εμείς για να πληρώσουμε τα σφάλματα των ενόχων και τη διχόνοια;» έλεγαν κάποιοι.
