Skip to main content

Γιατί οι παντρεμένες γυναίκες αφήνουν τη βέρα στο σπίτι (δεν είναι αυτό που νομίζεις)

Κάποτε δεν έβγαινε ποτέ από το χέρι - Τώρα η βέρα είναι για συγκεκριμένες μόνο περιστάσεις

Πολλές γυναίκες σήμερα έχουν μια πολύ πιο περιστασιακή σχέση με τα δαχτυλίδια αρραβώνων και τις βέρες τους από τις προηγούμενες γενιές συζύγων, που σπάνια έφευγαν από το σπίτι χωρίς αυτά. Τι έχει αλλάξει;

Παραδοσιακά, τα μονόπετρα των αρραβώνων και οι βέρες γάμου παρουσίαζαν τον κάτοχό τους ως μέλος του «κλαμπ των παντρεμένων» και προσέδιδαν στάτους, ειδικά όταν αυξανόταν το μέγεθος του διαμαντιού, καθώς το εισόδημα της οικογένειάς ανέβαινε. Οι γυναίκες δεν αισθάνονται πια ότι πρέπει να «δηλώσουν» κάτι τέτοιο μέσα από ένα δαχτυλίδι.

Ενδεικτικό το παράδειγμα της Κέιτ Οκενάτεζ Μαχόνι, 44 ετών, που εξηγεί στην WSJ, πως όταν άρχισαν να μιλούν για γάμο με τον σύζυγό της, Πιτ Μαχόνι, του εξήγησε πως δεν θέλει δαχτυλίδι. Εκείνος της έκανε δώρο ένα iPod με τα αγαπημένα τους τραγούδια και μια γκραβούρα στο πίσω μέρος που έγραφε: «Κέιτ, θα με παντρευτείς»;

«Αυτό ήταν το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου», λέει. «Ήταν κάτι πρακτικό, χρήσιμο και τόσο συνδεδεμένο με την ιστορία μας. Το κρατούσα όλη την ώρα»

Αυτές τις μέρες, το αν μια γυναίκα φοράει το μονόπετρο και τη βέρα εξαρτάται συχνά από την καθημερινότητα. Όχι, δεν είναι επειδή αναζητά κάποια δράση εκτός γάμου ή δεν θέλει να γνωρίζει ο κόσμος ότι είναι παντρεμένη. Η τάση εντάθηκε κατά την πανδημία με τα παρατεταμένα προγράμματα εργασίας από το σπίτι. Εάν εργάζεστε από το σπίτι με φούτερ, γιατί να φορέσετε το διαμαντένιο δαχτυλίδι; Ορισμένες γυναίκες που μετακινούνται στο γραφείο με δημόσια συγκοινωνία λένε ότι αφήνουν σπίτι για λόγους ασφαλείας.

Αποφεύγοντας περίεργες ερωτήσεις σε οικογενειακές συγκεντρώσεις

Τα δαχτυλίδια επιστρατεύονται συχνά για κοινωνικές εξόδους και οικογενειακές συγκεντρώσεις όπου η έλλειψη δαχτυλιδιού θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπιθύμητες ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση του γάμου. «Το βλέπω ως ένα υπέροχο δαχτυλίδι με υπέροχες αναμνήσεις, όχι ως ένδειξη της δέσμευσής μας», λέει η Τζάσμιν Φερέλ, 30 ετών, από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, η οποία παντρεύτηκε τον Ιούνιο και φοράει τη βέρα της «όταν το θυμάμαι» και κυρίως όταν επιστρέφει στο πατρικό της, στο Γουισκόνσιν.

«Σίγουρα δεν θέλω οι άνθρωποι να υποθέτουν ότι είμαστε δυστυχισμένοι. Στη Νέα Υόρκη νοιάζομαι λιγότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι». Αφού αρραβωνιάστηκε στο Παρίσι πέρυσι, η Φερέλ έκανε μία ανάρτηση στα social media με ένα κολάζ φωτογραφιών για να μοιραστεί τα νέα με φίλους. Λέει ότι έθαψε τη φωτογραφία που έδειχνε το δαχτυλίδι ανάμεσα σε άλλες φωτογραφίες. Ο σύζυγός της, Κρίστοφερ Μπάεζ, σεφ, δεν φοράει τη βέρα του στη δουλειά επειδή θέλει να την προστατεύσει από φθορές.

Οι ειδικοί του γάμου στο The Knot έχουν επίσης παρατηρήσει την τάση. Η Έσθερ Λι, αρχισυντάκτρια του The Knot, είπε ότι ενώ «είναι πολύ συνηθισμένο για τις γυναίκες να φορούν τα δαχτυλίδια αρραβώνων τους», εκείνες στα 20 και στα 30 τους προβληματίζονται για το πότε είναι κατάλληλο να το φορέσουν αντί να το φοράνε αυτόματα καθημερινά. Οι διοργανωτές γάμου αναφέρουν ότι ορισμένα ζευγάρια αμφισβητούν τις παραδόσεις ως  ξεπερασμένες, συμπεριλαμβανομένου του μονόπετρου των αρραβώνων και της βέρας.

Στον χώρο εργασίας

Όσοι δεν θέλουν καθόλου βέρες λένε ότι προτιμούν να ξοδέψουν τα χρήματα σε κάτι πιο πρακτικό όπως στις ανάγκες του σπιτιού ή σε ένα ταξίδι. Παρόλα αυτά, το να φοράς ένα δαχτυλίδι είναι χρήσιμο σε ορισμένες περιπτώσεις. Πριν ξεκινήσει τη φωτογραφική της επιχείρηση, η Οκενατέζ – Μαχόνι εργαζόταν ως στέλεχος ανθρώπινου δυναμικού και φορούσε μία φθηνή βέρα, που είχε αγοράσει, όταν έκανε μια σημαντική παρουσίαση ή ταξίδευε για επαγγελματικούς λόγους. Είπε ότι οι συνάδελφοι την έπαιρναν έτσι πιο σοβαρά, καθώς φαινόταν αρκετά νέα.

Η 42χρονη Τζέιμι Γκρουτζμαχερ έχει κάνει την αντίθετη προσέγγιση, καθώς δεν φοράει το δαχτυλίδι της στη δουλειά. Ως στέλεχος ανθρώπινου δυναμικού που εμπλέκεται συχνά σε διαπραγματεύσεις για τους μισθούς των εργαζομένων και αλληλεπιδρά συχνά με συναδέλφους όλων των ηλικιών, θέλει να εμφανίζεται «με έναν ουδέτερο τρόπο, με τον οποίο μπορούν να ταυτιστούν. Δεν θέλω να συμπεραίνουν ότι είμαι διαφορετικής [οικονομικής] κατηγορίας ή σε άλλο στάδιο στη ζωή μου», εξηγεί.