«Τα παιδιά χρησιμοποιήθηκαν, καθοδηγήθηκαν για να μας καταστρέψουν», είπε ο πατήρ Αντώνιος, απολογούμενος για τις καταγγελίες περί ξυλοδαρμών και τιμωριών σε βάρος παιδιών που φιλοξενούνταν στις δομές της «Κιβωτού του Κόσμου».
Σε μια κατάμεστη δικαστική αίθουσα, ο κατηγορούμενος ιερέας αρνήθηκε με στόμφο την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας που του αποδίδεται στις βαριές σωματικές βλάβες και απειλές κατά των παιδιών, λέγοντας στους δικαστές:
«Οι καταγγελίες για εξαντλητικές εργασίες είναι στη σφαίρα της φαντασίας. Το ίδιο και οι καταγγελίες για τους ξυλοδαρμούς. Εγώ θα μπορούσα να δώσω τέτοιες εντολές; Είχα εγώ πειθήνια όργανα; Όλα αυτά έρχονται κόντρα στις αξίες μου και ως ιερέα και ως άνθρωπο, έρχονται κόντρα και στις αξίες της Κιβωτού», είπε ο κατηγορούμενος και πρόσθεσε:
«Πιστεύω ότι τα παιδιά καθοδηγήθηκαν από κάποιους για να κάνουν αυτές τις καταγγελίες. Εγώ τους συγχωρώ, γιατί τα έχω μεγαλώσει, έχω κουραστεί, έχω κοπιάσει, έχω δώσει το είναι μου, και εγώ και η πρεσβυτέρα, και οι άλλοι άνθρωποι της “Κιβωτού’. Σώσαμε επανειλημμένως τα παιδιά από φυλακές, βοηθήσαμε να σταθούν αυτά τα παιδιά και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον μας για να μας καταστρέψουν, ενώ εμείς λειτουργούσαμε ως κυματοθραύστης».
Με την έναρξη της απολογίας του, ο πατήρ Αντώνιος αναφέρθηκε εκτενώς στο πώς αποφάσισε να δημιουργήσει την «Κιβωτό του Κόσμου». Όπως είπε, το 1998 τοποθετήθηκε στην ενορία αγίου Γεωργίου στην Ακαδημία Πλάτωνος κι εκεί άρχισε να παρατηρεί τα παιδιά της περιοχής.
«Υπήρχαν πάρα πολλά παραβατικά παιδιά που δεν πήγαιναν σχολείο. Ήθελα να κάνω κάτι. Αποφάσισα να δημιουργήσω αθλητικά τμήματα μπάσκετ και ποδοσφαίρου, για να τα εντάξουμε σε έναν χώρο όπως η ενορία. Η πλατεία ήταν το στέκι τους. Αργά τη νύχτα τα έβλεπα να περιφέρονται και κατάλαβα ότι ήταν παιδιά παραμελημένα. Ακόμα και κλοπιμαία μοιράζονταν. Κάτι πρέπει να γίνει, έλεγα. Κατάλαβα ότι πολλά δεν πήγαιναν σχολείο. Γι’ αυτό ονόμασα την οργάνωση Κιβωτό, να βρίσκουν εκεί καταφύγιο. Δεν είχαν το μεσημέρι πού να φάνε ή πού να βρουν έναν χώρο να διαβάζουν. Καταφέραμε να τα γράψουμε στο σχολείο και να έρχονται το μεσημέρι, να τρώνε και να διαβάζουν. Τα παιδιά ήταν πολύ τραυματισμένα. Ήθελα να τους μάθω να συγχωρέσουν κυρίως τους γονείς τους, πολλά ένιωθαν μίσος, σε αυτό στοχεύαμε. Ο ρόλος μου ήταν κυρίως πνευματικός. Ήθελα να αποκτήσουν δεξιότητες.
Τα παιδιά είχαν ένα καταπληκτικό πρόγραμμα, με εκδρομές και ταξίδια. Πάντοτε τα φέρναμε σε επαφή με το θέατρο, τη μουσική, σε επαφή με τη γη και τα ζώα. Όλα τα παιδιά είχαν το ζωάκι τους, τον κηπάκο τους, φύτευαν τα δικά τους φυτά. Το παιδί έτσι μάθαινε να είναι υπεύθυνο», υποστήριξε.
Η απολογία του πατρός Αντωνίου συνεχίζεται.
naftemporiki.gr
