«Θα σου σπάσω τα μούτρα» ήταν η απειλή 14χρονου μαθητή Γυμνασίου προς την καθηγήτρια Αγγλικών του σχολείου του, για την παράνομη χρήση του κινητού του στο χώρο του σχολείου. Έσπασε και ένα κάδρο ο, προφανώς εκνευρισμένος, μαθητής, που ένιωσε ότι αδικείται κατάφωρα.
Δεν φταίει ο μαθητής. Οι γονείς του φταίνε που μεγάλωσαν το παιδί σα να είναι ο πρίγκιπας ή η πριγκίπισσα. Αρκετοί γονείς, όχι φυσικά όλοι αλλά σημαντικός αριθμός, μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τελείως λάθος αρχές, παράγοντας, τελικά, προβληματικούς ενήλικες.
Οι γονείς θέλουν να μεγαλώνουν ένα μικρό πρίγκιπα και αρκετοί το πιστεύουν κιόλας, άσχετα από τις δυνατότητες του παιδιού τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν κανέναν να τους χαλάσει το όνειρο. Τα παιδιά τους είναι οι καλύτεροι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, πέρα από κάθε τι που μπορεί να τους χαλάσει το παραμύθι του μικρού πρίγκιπα που μεγαλώνουν.
Έτσι τα παιδιά υιοθετούν συμπεριφορά… πρίγκιπα. Είναι ανώτεροι όλων, δεν οφείλουν σε κανένα σεβασμό, οπότε η απειλή προς την καθηγήτρια είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν θα έπρεπε να παραξενεύεται κανείς. Το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο· άλλος μαθητής, 14 ετών, επίσης γρονθοκόπησε το γυμνασιάρχη του.
Τους πρίγκιπες δεν τους τιμωρούν, συνεπώς οποιαδήποτε τιμωρία είναι παράλογη και, φυσικά, μη αποδεκτή. Κάθε ποινή ακολουθείται από ένα γονιό που αμφισβητεί την ποινή, καταγγέλλει τους εκπαιδευτικούς ότι αδικούν το παιδί του επιτίθεται με μπουκάλια νερό στο Διευθυντή, όπως διαβάζουμε στις ειδήσεις. Είναι οι γονείς που δεν μπορούν να ανεχθούν ότι το παιδί τους έκανε λάθος. Είναι οι γονείς που μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους, αυτοί τα διδάσκουν πώς να φέρονται και να αντιδρούν. Έτσι το έμαθαν το παιδί.
Πρόσφατα ένας εν ενεργεία βουλευτής απείλησε τον καθηγητή του γιου του για τη χαμηλή βαθμολογία του υιού του. Δεν είναι ο πρώτος, δεν είναι ο μόνος πατέρας. Απλά οι άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα και την εξουσία να απειλήσουν· μόνο διαμαρτύρονται. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της έκφρασης δυσαρέσκειας των γονέων απέναντι στους εκπαιδευτικούς για τους βαθμούς των βλασταριών τους. Κανείς δεν ασχολείται με το αν το παιδί είναι καλός μαθητής. Τους νοιάζει μόνο να βάλουν οι εκπαιδευτικοί 20 στο παιδί τους και αν όχι 20 τουλάχιστον 19· μέχρι εκεί. Παρακάτω δεν γίνεται αποδεκτό.
Οι εκπαιδευτικοί μη αντέχοντας την πίεση τόσων πολλών γονιών άρχισαν να βάζουν απλόχερα βαθμούς, με αποτέλεσμα να γίνονται όλοι αριστούχοι. Κάθε χρόνο στη γιορτή για την 28η Οκτωβρίου δίνονται τα βραβεία και τα αριστεία. Ένας στους τρεις μαθητές βραβεύεται. Παράλογο αλλά συμβαίνει.
Πρόκειται για την ίδια λογική του μικρού πρίγκιπα που φυσικά είναι αριστούχος ο πρίγκιπας, διότι πώς γίνεται ένας πρίγκιπας να μην είναι αριστούχος; Δεν γίνεται. Το ερώτημα είναι γιατί αυτά δεν συνέβαιναν σε τέτοια έκταση πριν 30 χρόνια. Γιατί φούντωσε αυτό το πράγμα τα τελευταία χρόνια;
Η απάντηση νομίζω ότι δίνεται από τις αλλαγές που έγιναν στην κοινωνία μας. Καθημερινά, με συνέχεια και συνέπεια βομβαρδιζόμαστε από το πρότυπο του πετυχημένου. Επιτυχημένος είναι αυτός που έχει πολλά χρήματα. Δεν έχει τίποτε άλλο σημασία. Σας θυμίζει λίγο Αμερική; Φυσικά η αμερικάνικη κουλτούρα και γλώσσα έχει κυριαρχήσει σε όλο τον πλανήτη. Δεν θα ενστερνιζόμαστε και τις αξίες της; Υπέρτατη αξία για την Αμερική είναι η επιτυχία που σημαίνει ευτυχία. Φυσικά αυτή η εξίσωση είναι λάθος και αποδεικνύεται καθημερινά από τους χιλιάδες επιτυχημένους που κατακλύζουν τα γραφεία των ψυχιάτρων επειδή δεν είναι ευτυχισμένοι.
Ο πρώτος είναι ο νικητής, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα. Πρόκειται για μία ακόμη αντίληψη που σιγά – σιγά μπήκε στο μυαλό των γονέων. Αυτή η λογική οδηγεί στον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, ακόμη και των παιδιών. Το δικό μου το παιδί είναι το καλύτερο σκέφτονται αρκετοί γονείς, δεν μπορεί να τους χαλάσει την εικόνα ένας κακοπροαίρετος εκπαιδευτικός που του έβαλε 17 και όχι 19. Ο εκπαιδευτικός φταίει και όχι το παιδί. Αυτός θα εισπράξει την μήνιν για τη βαθμολογία του παιδιού. Το παιδί προφανώς και δεν φταίει· απλά το αδίκησαν.
Αρκετοί γονείς, λοιπόν, αποτελούν μία από τις πολλές πληγές της Εκπαίδευσης, αφού με τη συμπεριφορά τους δεν βοηθούν να καλυτερεύσουν τα πράγματα· το αντίθετο με τη συμπεριφορά τους, αρκετές φορές, σαμποτάρουν όποιο καλό πάει να γίνει. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους γονείς, αλλά και το 10% των γονέων είναι αρκετό για να καταστρέψει την προσπάθεια των υπολοίπων. Η προσπάθεια να μείνει το κινητό εκτός σχολείου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει χωρίς καμία τιμωρία, χωρίς δηλαδή αποβολές, όπως προβλέπει ο νόμος. Αν περάσει η αντίληψη της ατιμωρησίας και σ’ αυτό το επίπεδο θα χαθεί το παιγνίδι μέσα σε λίγους μήνες. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξουν τιμωρίες (δεν είναι και πολύ σημαντική η αποβολή μίας ημέρας), για να γίνουν σεβαστοί οι νόμοι.
Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό καλούνται να το διεκπεραιώσουν οι εκπαιδευτικοί που γνωρίζουν την μήνιν μαθητών και γονέων, λες και δεν είναι για το καλό όλων των μαθητών να μείνουν τα κινητά εκτός σχολείων. Εμφανίζονται γονείς στα σχολεία και πετάνε μπουκάλια με νερό στους διευθυντές, όταν διαφωνούν με τις αποφάσεις τους, άλλοι προχωρούν σε καταγγελία των διευθυντών. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην εφαρμοστεί το μέτρο για το κινητό.
Σκοπός του μέτρου είναι να μειωθεί το bulling στα σχολεία. Αυτό θα κάνει καλό σε όλους τους μαθητές, που δεν θα φοβούνται να πάνε στο σχολείο. Το Υπουργείο επέλεξε τη μεσοβέζικη απαγόρευση του κινητού. Το κινητό στην τσάντα θα αποτελεί πάντα θέμα διαπραγμάτευσης μαθητών και εκπαιδευτικών. Η καθαρή λύση είναι αυτό που εφαρμόζεται στις Πανελλαδικές: οι μαθητές αφήνουν το πρωί το κινητό τους σε ένα χώρο και το παίρνουν το μεσημέρι φεύγοντας από το σχολείο. Δυστυχώς η λύση που επιλέχθηκε θα δημιουργεί συνέχεια τριβές και προβλήματα. Ήταν το κινητό στην τσάντα ή δεν ήταν, ήταν στην τσέπη διότι ξεχάστηκε, το κρατούσε στο χέρι για να το απενεργοποιήσει και πάει λέγοντας.
Φυσικά ακόμη και αν απομακρυνθούν τα κινητά από τα σχολεία το πρόβλημα δεν λύνεται. Ακριβώς έξω από το σχολείο θα γίνουν τα παρατράγουδα. Ακόμη δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσουν τα παιδιά όταν δεν θα είναι στο κινητό τους όλο το πρωί. Μήπως όλη την επόμενη μέρα είναι κολλημένα στο κινητό; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, θα φανεί στο άμεσο μέλλον.
Οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι μικροί τους πρίγκιπες δεν θα γίνουν ποτέ βασιλιάδες, διότι η εκπαίδευση που τους δίνουν τους οδηγεί με βεβαιότητα στην αποτυχία. Τελειώνοντας το σχολείο θα αποτύχουν στις Πανελλαδικές και θα καταλάβουν ότι δεν έφταιγε ο κακός εκπαιδευτικός, αλλά το παιδί τους δεν διάβαζε. Εκεί που τα ονόματα είναι καλυμμένα βλέπουμε μαθητές που είχαν 19 να γράφουν κάτω από 10. Όταν θα καταφέρουν να βρουν δουλειά θα απολυθούν γρήγορα, αν πάνε στη δουλειά μ’ αυτά τα μυαλά. Οι αποτυχίες θα διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι την οριστική προσγείωση: το παιδί δεν είναι μετενσάρκωση του Αϊνστάιν· ένα παιδί σαν όλα τα άλλα είναι με τα ταλέντα του και τα ελαττώματά του.
www.stadiodromia.gr
