Επήεν επήεν ’ς σα παλά τα χρόνα έτον είνας δράκος, ο Μάισσον. Είχε δούλτς και παραήδας πολλούς. Επόν’νεν πολλά κακά κι ο κόσμος όλεν εφοάτον ατόν. Ήνταν εθέλ’νεν εποίν’νεν. Έρθεν ο καιρόν να γυναικίζ’. Έμαθεν πως ο τάδε βασιλέας είχεν ένα κορίτζ’ έμορφον έμορφον, ο ήλεν ας σην ανατολήν.
Ο Μάισσον εθέλεσεν να παίρ’ ατο και έστειλεν είναν τζαζούγαρην ’ς σον ψαλάφεν. Η τζαζούγαρη έξερεν ντο ’κί δι’ ατέν ο βασιλέας, άμα ντο να ευτάη; Ο φόβον σκύλλ’ υιός έν’, επήεν. Έφτασεν ’ς σο παλάτ’ τη βασιλέα. Με τα πολλά παρακαλέματα εσέγκαν ατέν απέσ’. Επήεν ταΐσα εμπροστά ’τ’. Εκάτσεν ’ς σα γόνατα και παρακαλεί ατόν:
«Βασιλέα μ’ πολυχρονισμένε, να ελάς με! Έρθα να ψαλαφώ την θεατέρα σ’ για τον Μάισσον».
«Ντο, λές, είπεν ο βασιλέας, κλέφτεν και φονέαν θα δίγω τον κορίτζι μ’; Να πας χάσαι απαδακέσ’».
Διαβάστε περισσότερα στο pontosnews
