Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν ήρεμα, αφήνοντας το βάρος της λειτουργίας της οικονομικής μηχανής της χώρας στις νεότερες γενιές, ενώ οι ίδιοι θα απολάμβαναν τα χρόνια των κόπων τους.
Στον πραγματικό κόσμο, οι Boomers γερνούν και τα επόμενα χρόνια, ο πληθυσμός σε ηλικία συνταξιοδότησης θα διογκωθεί στο μέγιστο, θα απομυζήσει τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, θα κατακλύσει τα γηροκομεία και θα αφήσει πίσω του έλλειψη εργατικού δυναμικού.
Ο 71χρονος Λάρι Φινκ, διευθύνων σύμβουλος του κολοσσού της διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων BlackRock, στην ετήσια επιστολή προς τους μετόχους, πρότεινε μία λύση «2 σε 1» για τη διαφαινόμενη κρίση συνταξιοδότησης.
Όπως υποστήριξε, για να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποταμιεύουν περισσότερα χρήματα και να εργάζονται περισσότερο –ακόμα και όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950.
«Τι θα γινόταν αν η κυβέρνηση και ο ιδιωτικός τομέας αντιμετώπιζαν τους άνω των 60 ετών ως εργαζόμενους που έχουν πολλά ακόμη να προσφέρουν, και όχι ως ανθρώπους που πρέπει να συνταξιοδοτηθούν;» αναρωτήθηκε ο Φινκ.
Οι αντιφάσεις του Catch – 22
Αλλά, αντί -αυτός και οι άλλοι διευθύνοντες σύμβουλοι των επιχειρήσεων – να διευκολύνει τους Αμερικανούς να αποταμιεύουν για τη συνταξιοδότηση και να εργάζονται όσο καιρό πρέπει, ο Φινκ προτείνει μία κατάσταση catch – 22 (σσ: παγίδευση σε μια παράδοξη κατάσταση απ’ όπου δεν υπάρχει διαφυγή λόγω της ύπαρξης αντιθετικών μεταξύ τους κανόνων και περιορισμών).
Κατά κάποιο τρόπο, η λύση του Φινκ ακούγεται λογική – πολλοί αρτιμελείς, δραστήριοι 70άρηδες είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στην εργασία τους και να συνεισφέρουν στην οικονομία, οπότε γιατί να μην ενθαρρύνουμε περισσότερους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο;
Το πρόβλημα είναι ότι το σχέδιό του παραβλέπει μερικές βασικές πραγματικότητες. Πρώτον, πολλοί ηλικιωμένοι δεν μπορούν να εργαστούν λόγω προβλημάτων υγείας, ή επειδή πρέπει να φροντίσουν κάποιον άλλο- τον επίσης ηλικιωμένο σύντροφό τους, για παράδειγμα.
Απλώς δεν τους θέλουν!
Το δεύτερο είναι ότι όσοι είναι πρόθυμοι και ικανοί να εργαστούν είναι συχνά ανεπιθύμητοι. Παρά τη νομική απαγόρευση της διάκρισης σε βάρος ατόμων άνω των 40 ετών στον χώρο εργασίας, εξακολουθεί να είναι συνηθισμένη.
«Ηλικιωμένοι» ετών 40
Το 2023, μια έρευνα της Society for Human Resources Management διαπίστωσε ότι το 30% των εργαζομένων-πολύ συχνά γυναίκες- αισθάνθηκαν ότι υπήρξαν θύματα ηλικιακών διακρίσεων σε κάποια στιγμή της καριέρας τους.
Και άλλες μελέτες έχουν εντοπίσει μοτίβα αποκλεισμού. Μια έρευνα του 2024 σε 1.000 διευθυντές προσλήψεων που διεξήχθη από το ResumeBuilder.com, έναν ιστότοπο που βοηθά στην συγγραφή βιογραφικών, διαπίστωσε ότι περισσότεροι από το ένα τρίτο των ερωτηθέντων παραδέχθηκαν ότι είχαν προκατάληψη έναντι υποψηφίων άνω των 60 ετών και Gen Z. υποψηφίους.
Απέλυαν συστηματικά τους άνω των 40
Αρκετές εταιρείες έχουν πρόσφατα δεχθεί πυρά για έκδηλη ηλικιακή προκατάληψη. Μια έρευνα των ProPublica και Mother Jones του 2018 διαπίστωσε ότι η IBM εφάρμοζε από το 2013 έως το 2018 πρόγραμμα για την απόλυση εργαζομένων άνω των 40 ετών και την αντικατάστασή τους με εργαζόμενους κάτω των 40 ετών. Η Επιτροπή Ίσων Ευκαιριών Απασχόλησης διαπίστωσε ότι υπήρξε “εύλογη αιτία” να θεωρείται ότι η IBM έκανε διακρίσεις εις βάρος ορισμένων εργαζομένων με βάση την ηλικία τους. Η υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πρόστιμα
Το 2023, η φαρμακευτική εταιρεία Lilly διατάχθηκε από την EEOC να πληρώσει πρόστιμο 2,4 εκατομμυρίων δολαρίων για ένα πρόγραμμα που λειτούργησε μεταξύ 2017 και 2021 για την προσέλκυση εργαζομένων ” early career ” στις πωλήσεις, το οποίο έδινε κίνητρα στους διευθυντές να προσλαμβάνουν άτομα κάτω των 40 ετών.
Την ίδια χρονιά, η Scripps Medical Clinic στο Σαν Ντιέγκο διατάχθηκε να καταβάλει 6,9 εκατομμύρια δολάρια επειδή όρισε ως υποχρεωτική ηλικία συνταξιοδότησης για τους γιατρούς τα 70 έτη, ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον ή τις ικανότητες των γιατρών.
Το πρόβλημα με την πρόταση του Φινκ είναι ότι απλώς δεν είναι ρεαλιστική. Ζητά από τους ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη συνταξιοδοτηθεί να εργαστούν περισσότερο και να εξοικονομήσουν ακόμη περισσότερα χρήματα, χωρίς να καταργήσουν τα εμπόδια.
Δεν μπορούν να τα έχουν όλα
Για τον Φινκ και άλλους στην κατηγορία των διευθυντικών στελεχών, το δίλημμα είναι το εξής, όπως αναφέρει το Bussines Insider:
Μπορούν:
-είτε να πληρώνουν τους εργαζόμενους καλύτερα και να τους αφήνουν να εργάζονται περισσότερο, ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για τη συνταξιοδότηση,
-είτε να πληρώνουν περισσότερους φόρους ώστε η κυβέρνηση να παρέχει καλύτερες συνταξιοδοτικές παροχές που θα επιτρέπουν στους ανθρώπους να σταματήσουν να εργάζονται όταν χρειαστεί.
Δεν μπορούν να τα έχουν και τα δύο. Αν αγνοήσουν το πρόβλημα και δεν κάνουν τίποτα, θα αφήσουν τον μέσο άνθρωπο να ζήσει τα «χρυσά» χρόνια του σε κακή οικονομική κατάσταση – πυροδοτώντας μια οικονομική καταστροφή για όλους.
naftemporiki.gr
