Ο χρόνος, λένε, γιατρεύει τις πληγές. Περνάει και σου επιτρέπει να ξεχνάς και να προχωράς. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Ευτυχώς η ζωή έχει φροντίσει στον κανόνα να υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Ο ποντιακός ελληνισμός ανήκει σε αυτές. Δεν έχει περάσει μέρα από τότε που άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στις 19 Μαΐου 1919, και οι Πόντιοι να έχουν ξεχάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της ιστορικής πατρίδας.
Όσο κι αν οι θύτες προσπάθησαν να μην αφήσουν ίχνη, ανθρώπινα και μη, η αλήθεια δεν στάθηκε δυνατό να θαφτεί. Αργά αλλά σταθερά το φως της θάμπωσε κάθε κατασκευασμένο ψέμα και σήμερα 105 χρόνια μετά, η μόνη που δεν την αναγνωρίζει είναι η Τουρκία, ένα κράτος βουτηγμένο στο χριστιανικό αίμα!
Αμφιβολίες δεν υπάρχουν. Φωτισμένοι επιστήμονες σε όλον τον κόσμον έχουν από δεκαετίες τις απαντήσεις. Ξέρουν τι έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ποιος το σχεδίασε με χειρουργική ακρίβεια, ποιοι βοήθησαν, τι κέρδισαν και πόσο βαθιά φτάνει η αλήθεια.
Η ανθρωπογεωγραφία του Πόντου άλλαξε μέσα σε ελάχιστα χρόνια και ο ελληνικός πολιτισμός δέχθηκε ανηλεή επίθεση με μοναδικό στόχο να εξαφανιστεί. Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς ακολουθώντας τις λευκές πορείες, από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, είτε υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας όπου χάθηκαν γενιές και γενιές Ποντίων ή έμειναν στον Πόντο κρύβοντας ότι είναι Έλληνες και χριστιανοί. Μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.
Διαβάστε περισσότερα στο Pontos News.
Διαβάστε ακόμη:
