Τον Ιούνιο του 2006, με απόφαση 7ου Παγκόσμιου Συνεδρίου Θρακών που διεξήχθη στο Διδυμότειχο, η 6η Απριλίου καθιερώθηκε ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού.
Δεκαέξι χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 2022, η απόφαση αυτή επισημοποιήθηκε και από τη Βουλή.
Η 6η Απριλίου του 1914 έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως το «Μαύρο Πάσχα» της Ανατολικής Θράκης –ένα γεγονός λίγο-πολύ αποσιωπημένο σήμερα–, πάντα με την αιματηρή σφραγίδα των Νεότουρκων και των τριών πασάδων.
Η μέρα εκείνη όμως σηματοδοτεί και την απαρχή της Γενοκτονίας των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής, που κορυφώθηκε το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή και την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης.
Ο πλήρης εκτουρκισμός της περιοχής –που μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, το 1913, ανήκε κατά το ήμισυ στους Βούλγαρους– ξεκίνησε με την απέλαση οικογενειών από την επαρχία Aρκαδιουπόλεως και τη Bιζύη, καθώς και από άλλες περιοχές.
Ουσιαστικά, βέβαια, ήδη από το 1906 ο θρακικός ελληνισμός στο βόρειο τμήμα της περιοχής ζούσε σε κλίμα βίας και τρομοκρατίας.
Εκτός από τις σφαγές και τις καταστροφές εκκλησιών και ελληνικών σχολείων, αδιαμφισβήτητη απόδειξη είναι η ολοσχερής καταστροφή της Αγχιάλου και της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Σύμφωνα με το greek-genocide.net, «ο πληθυσμός των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης υπερέβαινε στις αρχές του 20ού αιώνα τον αριθμό των 250.000. Κατά τη Γενοκτονία, πολλοί Έλληνες εξορίστηκαν στην Ελλάδα, ενώ 100.000 μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και μόλις οι μισοί επέστρεψαν».¹
Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε στις 11 Οκτωβρίου 1922 όταν οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης έλαβαν τελεσίγραφο να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους σε διάστημα 15 ημερών.
Διαβάστε περισσότερα στο pontosnews
