Ένα χρόνο μετά από το φονικό δυστύχημα στα Τέμπη, γονείς και συγγενείς των θυμάτων δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πώς 57 παιδιά έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους.
Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της Μάρθης, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «Ήταν το τέλος της ζωής της κόρης μου και το τέλος της δικής μου ψυχής».
«Το ότι ζω και σας μιλάω δεν σημαίνει ότι υπάρχω κιόλας»
Η κ. Καρυστιανού που δίνει μία συνεχή μάχη να τιμωρηθούν οι ένοχοι ως μητέρα αλλά και ως πρόεδρος του Συλλόγου των Συγγενών των Θυμάτων Τεμπών, μιλώντας στον ΑΝΤ1, δήλωσε «Στις 28 Φεβρουαρίου άλλαξε η ζωή μου και το χειρότερο δεν είναι ότι άλλαξε η ζωή μου, είναι ότι τερμάτισε η ζωή ενός πολύ νέου ανθρώπου. Ενός υπέροχου ανθρώπου που είχε τόσα όνειρα, τόσα πολλά όνειρα. Άλλαξαν όλα εκείνη τη μέρα. Ήταν το τέλος της ζωής της κόρης μου και το τέλος της δικής μου ψυχής».
Ενώ ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η δήλωσή της πως «Το ότι ζω και σας μιλάω δεν σημαίνει ότι υπάρχω κιόλας», λέγοντας χαρακτηριστικά πως ο πόνος δυναμώνει, η οργή δυναμώνει, ηρεμία δεν μπορούμε να βρούμε με αυτά που βλέπουμε και ακούμε.
Η κ. Καρυστιανού κατέληξε λέγοντας «Πώς να αισθάνομαι εγώ σαν Ελληνίδα όταν βλέπω ότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία τρέχει πιο γρήγορα από τους δικούς μας, από τη χώρα στην οποία ζω και της έδωσα το παιδί μου».
Σημειώνεται ότι αυτή την ώρα πραγματοποιείται απεργιακή συγκέντρωση έναν χρόνο από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
