Μάιος του 1924. Αφήνοντας πίσω τα Λοιμοκαθαρτήρια της Καλαμαριάς 70 οικογένειες από την ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης (τον Άγιο Στέφανο, το Φανάρι, τις Νύμφες, το Αβάσσο, το Τσιφούτ Μπουζάς, κ.ά.), και 36 οικογένειες από τη Μικρά Ασία (το Ικόνιο, το Πέρραν, το Προκόπι, τη Μάκρη κ.ά.) καλούνται να βρουν τον νέο τόπο που θα αποκαλέσουν «σπίτι».
Οι ανταλλάξιμοι –όπως αποκαλούνται όσοι κλήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κατ’ εφαρμογή της ελληνοτουρκικής Σύμβασης της Λοζάνης–, είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στα Κάτω Πατήσια (τη γνωστή γειτονιά της Αθήνας) και το Οίον το Δεκελεικόν κατά τον Όμηρο – σημαίνει δασώδης περιοχή. Τότε βέβαια, 100 χρόνια πριν, ήταν το Μπογιάτι – σήμερα είναι ο Άγιος Στέφανος, η κωμόπολη των περίπου 10.000 κατοίκων που τείνει να γίνει προάστιο της Αθήνας και είναι γνωστή ως κόμβος λόγω του σιδηροδρομικού σταθμού.
Από τη μετονομασία –που παραπέμπει στον Άγιο Στέφανο Κωνσταντινούπολης– γίνεται σαφές ότι η επιτροπή των προσφύγων επέλεξε το δάσος, από την εξοχική περιοχή της Αθήνας. Το μόνο που υπήρχε εκεί ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός «Οίον» που είχε κατασκευαστεί το 1904. Στα 2 χιλιόμετρα ήταν ο οικισμός του (Παλιού) Μπογιατίου, της σημερινής δηλαδή Άνοιξης.
Διαβάστε περισσότερα στο pontosnews.gr
