Η ώρα της κρίσης για την Επαγγελματική Ασφάλιση, έφτασε! Το μίνι Ασφαλιστικό έχει εισαχθεί από την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή. Τυχόν αλλαγές επί του αρχικού κειμένου, θα κρίνουν εν πολλοίς εάν τα ΤΕΑ θα είναι εφεξής βιώσιμα ή όχι. Γιατί, αν παραμείνει ως έχει το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου, τότε μοιάζει αμφίβολη η επιβίωσή τους.
Εξηγούμαστε:
- Φορολόγηση: Ασφαλώς και αποτελεί το μεγάλο αγκάθι. Έστω και αν είναι κλιμακωτή και αντιστρόφως ανάλογη με τα έτη ασφάλισης, φτάνει στο 20% στο ανώτατο επίπεδο. Μόνο που, όπως πολύ ορθά διαπιστώνει μέχρι και η ΓΣΕΕ, σε επιστολή της προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, οι συντελεστές 15-20% για τα πρώτα 15 έτη ασφάλισης, θα πρέπει να προστεθούν στο συντελεστή 22% που ήδη εφαρμόζεται ετησίως και επιβάλλεται επί των όποιων εισοδημάτων επένδυσης. Άρα, το «κοστούμι» που ετοιμάζεται, μοιάζει να είναι πολύ… δυσκολοφόρετο για τον κλάδο και σίγουρα δεν βοηθάει στην περαιτέρω ανάπτυξή του, μάλλον το αντίθετο.
- Ομαδικά Ασφαλιστήρια: Στο νομοσχέδιο επιχειρείται η εξομοίωση των παροχών των ΤΕΑ (εφάπαξ σήμερα και επικούρηση στο μέλλον), με τα ομαδικά ασφαλιστήρια που προσφέρουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Μια εξομοίωση που πραγματοποιείται μέσω της φορολογικής οδού. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στα υπόλοιπα πεδία. Για παράδειγμα το λειτουργικό κόστος των ΤΕΑ, αυξάνεται τόσο πολύ (έως έξι φορές πάνω λένε παράγοντες της αγοράς), που ουσιαστικά θα αποτελεί αντικίνητρο για την επέκτασή τους, σε σχέση με τα ομαδικά ασφαλιστήρια. Η προοπτική δημιουργίας νέων ΤΕΑ, προφανώς και περιορίζεται μέσω αυτής της οδού, ενώ εμμέσως πλην σαφώς στηρίζονται τα ομαδικά ασφαλιστήρια. Άρα, δεν τίθεται θέμα εξομοίωσης, μάλλον προκύπτει θέμα κυριαρχίας και στήριξης του ενός επενδυτικού μοντέλου, σε βάρος του άλλου.
- ΤΕΑ και επικούρηση: Η υποτιθέμενη στήριξη που θα μπορούσαν να δώσουν τα ΤΕΑ, μέσω καταβολής επικουρικής σύνταξης, προφανώς και ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας του εμπνευστή της και στερείται ουσίας. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα ΤΕΑ δεν είναι υποχρεωτικής, αλλά μόνο προαιρετικής αποταμίευσης, για να αντιληφθούμε τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Σε μια χώρα που η έννοια της αποταμίευσης μοιάζει ως το πιο «σύντομο ανέκδοτο», δημιουργούμε νόμο για να ωθήσουμε προς αυτή τη διαδικασία τους πολίτες, με… προαιρετικό τρόπο! Δηλαδή, αν θέλουν.
- ΤΕΑ και ΤΕΚΑ: Άμεσα συνυφασμένο με τα προηγούμενα είναι και το σκέλος της λειτουργίας του ΤΕΚΑ (επικουρικό κεφαλαιοποιητικής ασφάλισης – Δημόσιο) που αφορά όμως μόνο τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Άντε και (πάλι προαιρετικά), όσους είναι έως 35 ετών και επιθυμούν να ενταχθούν σε αυτό, για να βρουν στο μέλλον κάποιας μορφής επικουρική σύνταξη. Οι μεγαλύτεροι, σε ηλικία, εργαζόμενοι, αφενός χάνουν την ευκαιρία του ΤΕΚΑ, αφετέρου θα πρέπει να γνωρίζουν από Κοινωνική Ασφάλιση, για να επιλέξουν κάποιο ΤΕΑ για να ενταχθούν σε αυτό. Αν ο κλάδος τους διαθέτει κάτι τέτοιο. Πάλι προαιρετικά. Α και αφού μπουν σε κάποιο ΤΕΑ, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η παροχή τους θα φορολογηθεί. Υποχρεωτικά, όχι προαιρετικά…
- Ταμεία Αλληλοβοήθειας: Εδώ το… προαιρετικό του πράγματος, θυμίζει λαιμητόμο! Ο νομοθέτης επιλέγει να αφαιρέσει την υποχρεωτικότητα από αυτά τα Ταμεία και σε ένα χρόνο να μετατραπούν σε προαιρετικής ασφάλισης. Άρα, είναι σαν να τους κλείνει το οξυγόνο και να τους οδηγεί σε ασφυξία, αφού μοιάζει αστείο, στη χώρα που έχει ξεχάσει την έννοια της αποταμίευσης, να βρεθούν νέοι ασφαλισμένοι στα ταμεία αυτά (Αγροτικής, Εθνικής Τράπεζας και Φαρμάκου), που θα θελήσουν (πάλι προαιρετικά), να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές για να βρουν ένα αξιοπρεπές εφάπαξ στο τέλος του εργασιακού τους βίου.
Ποτέ δεν είναι αργά, λοιπόν, το υπουργείο Εργασίας να αναθεωρήσει τις όποιες υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις, για έναν κλάδο ασφάλισης που αναπτύσσεται και χρειάζεται στήριξη, όχι… αποκεφαλισμό!
