Σκηνή πρώτη – στην παιδική χαρά
«Πολύ χαρούμενος είναι, γελάει συνέχεια. Μα πόση ώρα κάνει κούνια; Δεν θα κατέβει καθόλου; Τα ακουστικά γιατί τα φοράει; Πώς σε λένε; Δεν μας μιλάς; Δεν θα μας πεις; Δεν μας κοιτάς; Μα πες κάτι… ».
Τελικά, «λέει»: Βγάζει τα ακουστικά και κλείνει επιδεικτικά τα αυτιά του με τα χέρια του, σε μία ένδειξη δυσφορίας με την επιμονή των αγνώστων.
Σκηνή δεύτερη – στο σούπερ μάρκετ
Από τα ηχεία ακούγεται εκνευριστική μουσική από αυτή με την οποία έχουν επιλέξει να βασανίζουν ορισμένες αλυσίδες τους πελάτες τους. Και η έκρηξη δεν αργεί. Τα επιδόρπια γιαουρτιού βγαίνουν από το καρότσι και εκτοξεύονται σε απόσταση 20 μέτρων. «Πολύ κακομαθημένος είσαι… Γιατί κάνεις έτσι; Θα τα μαζέψεις τώρα;» λέει με ύφος «μαλώματος» ηλικιωμένη κυρία την ώρα που εγώ τον κρατάω σφιχτά – είμαστε και οι δύο οκλαδόν στο πάτωμα – και αρχίζω να μετράω. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που με τη στάμπα από το γιαούρτι επάνω τους, θα πουν: «Μην ανησυχείτε, μην στενοχωριέστε καθολου. Θα τα μαζέψουμε αμέσως, συμβαίνουν αυτά». (Ξέρεις ότι δεν συμβαίνουν συχνά, αλλά πόσο σημαντικό είναι να έχει ο άλλος τη διάθεση να σου το πει).
Σκηνή τρίτη – στο πρώτο lockdown της πανδημίας
Συζήτηση με αστυνομικό που επιτηρεί τα μέτρα του lockdown
-Ξέρετε ότι είναι 12 τα μεσάνυχτα;
– Το ξέρω
-Και τι κάνετε τέτοια ώρα με το παιδί έξω; Με τι μήνυμα έχετε βγει; Και γιατί προσπαθείτε να σκαρφαλώσετε τα κάγκελα της παιδικής χαράς;
– Με νo 6 (βγάζω τον σκύλο μου βόλτα). Θέλει να κάνει κούνιες. Δεν αντέχει άλλο μέσα. Θυμήθηκαν τα κατοικίδια στα SMS, αλλά δεν προέβλεψαν για αυτά τα παιδιά.
– Έχετε δίκαιο, θα σας βοηθήσω εγώ
Σκηνή τέταρτη – στον δρόμο
– Γιατί έχει ξαπλώσει στο πεζοδρόμιο; Δεν μπορούμε να περάσουμε. Τι είναι αυτά;
4- Προσπαθώ να τον πείσω να σηκωθεί. Δεν είναι, ξέρετε, εύκολο.
– Συγγνώμη δεν το κατάλαβα. Θέλετε βοήθεια;
Σκηνή πέμπτη – στο εστιατόριο
– Λεμόνι, λεμόνι, λεμόνι (επαναλαμβανόμενα και δυνατά)
– Θα μας φέρουν τώρα σε λίγο, έχουμε ζητήσει
– Σηκώνεται τρέχοντας, πηγαίνει στο απέναντι τραπέζι και επιστρέφει με… 2 λεμόνια.
– Η άλλη παρέα μας χαμογελά και λέει: «Δεν πειράζει, δεν είμαστε του λεμονιού εμείς»
Δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά. Ο αυτισμός δεν έχει «εξωτερικά χαρακτηριστικά». Είναι η λεγόμενη «αόρατη αναπηρία». Αλλά μπορεί να γίνει και πολύ «ορατός», «να φωνάξει, για να ακουστεί». Το ενθαρρυντικό; Οι άνθρωποι πια καταλαβαίνουν. Και σε καθησυχάζουν. Και σου λένε να μην ανησυχείς. Και είναι εκεί να σε βοηθήσουν.
Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία σήμερα, δεν χρειάζεται να αρχίσουμε τα ηθικοπλαστικά κηρύγματα. Απλά, αν τύχει να βρεθείτε μπροστά σε αντίστοιχη σκηνή, μην διστάσετε να πείτε και εσείς, ενώ θα απλώνετε το χέρι: «Μην ανησυχείτε, αυτά συμβαίνουν».
