Του Θωμά Σιταρά,
Αθηναιογράφου
Προτού γίνουν τα “ντάνσιγκ” και αρχίσει για τα καλά η επιδημία του χορού, λειτουργούσαν τα αποκαλούμενα χοροδιδασκαλεία. Αυτά ήσαν αποκλειστικά για άνδρες!
Μέσα σε κάποιες σάλες –συνήθως παλιά καφενεία που κλείσανε- και με τη συνοδεία, συνήθως, ενός πιάνου –τότε το λέγανε κλειδοκύμβαλο!- ή ακόμη και κάποιου πρωτόγονου οργανέτου, άκομψα ανδρικά ποδάρια μάθαιναν τα βήματα του βαλς, της πόλκας, του σοτίς και της πόλκας μαζούρκας ή μπερδευόντουσαν στις πολύπλοκες καντρίλιες.
Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από καπνούς τσιγάρων. Έβλεπες παντού μουστάκια στριμμένα, γενειάδες και μούσια αλλά φευ πουθενά μια κομψή γυναικεία σιλουέτα! Βλέπετε η γυναικεία χειραφέτηση ήταν ακόμη λουλούδι του θερμοκηπίου!
Έτσι το χοροδιδασκαλείο παρέμενε χώρος απρόσιτος στο γυναικείο φύλο!
Η είσοδος σε αυτό επιτρεπότανε μόνο στη γενειοφόρο ντάμα, διότι το δάπεδο εθεωρείτο πολύ ολισθηρό για την ηθική της εποχής, όχι φυσικά γιατί ήταν αλειμμένο με σαπούνι, αλλά διότι ο χορός εθεωρείτο μέγας διαφθορέας….
Έβλεπες το παράδοξο ζευγάρι που στροβιλιζότανε στο παρκέτο να αποτελείται από τον κύριο Γιάγκο και την χαριτωμένη χορεύτρια δεσποινίδα Σωτήρη! Αν τώρα τα αδέξια πόδια του κυρίου Γιάγκου πατούσαν στο βαλς τον κάλο της δεσποινίδος Σωτήρη ακουγόταν μια κραυγή πόνου και η ¨χορεύτρια¨ συνέχιζε το χορό με πατημένο στιβάλι.* Θέαμα κάθε άλλο παρά συγκινητικό!
Αν γραφόντουσαν τότε στίχοι για το βαλς, όπως τώρα με το ταγκό θα άκουγες σε μελοδραματικό τόνο “ένα βαλς είναι αρκετό για να με ξενυχιάσεις!”…
***
Το πραγματικό όμως μάλε-βράσε γινόταν στο τέλος της χορευτικής βραδιάς με τις απαραίτητες καντρίλιες.
Ο χοροδιδάσκαλος πάντα με ύφος συνταγματάρχη έδινε το πρόσταγμα:
-Αγκαζέ για καντρίλιες!
Οι χορευτές διάλεγαν τότε τα αγκαζέ τους… Ο Χρήστος γινόταν ο καβαλιέρος του Κώστα, και Νίκος η ντάμα του Δημητράκη.
-Τραβερσέ, μπαλανσέ, τουρ.
Η μουσική έπαιζε με πάθος και το πλήθος εκείνο με τα αδέξια ποδάρια ορμούσε σαν αγέλη αγρίων, ποδοπατούσε το πάτωμα και η σκόνη κάλυπτε τα πάντα!
-Σανζέ λε νταμ! βροντοφωνούσε τώρα ο πολεμοχαρής χοροδιδάσκαλος.
Νέα φιγούρα οδηγούσε σε νέα σαλατοποίηση.
-Ντεμί ρον…
Εδώ ο καβαλιέρος δεχότανε και καμιά γροθιά από τα χεράκια της ντάμας του!
-Σκάσε ρε Βασίλη. Αστεία είναι αυτά;
-Προμενάντ. Γκαλόπ!
Εδώ άρχιζε το ιπποδρόμιο. Θυμοειδή άλογα οι καβαλιέροι έσερναν τις ντάμες τους ή και το ανάποδο. Άλλοι έτρεχαν, άλλοι έπεφταν κάτω και η απερίγραπτη καντρίλια τελείωνε με ζωηρά χειροκροτήματα…
-Μπράβο δάσκαλε!…
* Είδος μπότας
