Απορρίφθηκαν από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) αιτήσεις βουλευτών και πρώην βουλευτών που ζητούσαν να τους καταβληθεί για το διάστημα από 20.2.2008 έως 30.9.2009, αναδρομικά, η διαφορά των αποδοχών τους, με τις αποδοχές προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας.
Ενδεικτικά η αξίωση ενός εκ των βουλευτών που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη, ανερχόταν στο ποσό των 82.691 ευρώ και παράλληλα διεκδικούσε και το ποσό των 7.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη από την παράλειψη του Δημοσίου να αναπροσαρμόσει τη βουλευτική του αποζημίωση για το επίμαχο διάστημα των 20 μηνών.
Διεκδικούσε διαφορές και για προγενέστερο διάστημα, αλλά κρίθηκε ότι η αξίωση του αυτή είχε υποπέσει σε παραγραφή.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ, ο συγκεκριμένος βουλευτής το διάστημα από 1.1.2008 έως 30.9.2009, έλαβε ως βουλευτική αποζημίωση το ποσό των 243.788 ευρώ και ζητουσε να εξισωθεί η βουλευτική του αποζημίωση με το ύψος των αποδοχών του προέδρου ανωτάτου δικαστηρίου η οποία τότε ανερχόταν στο ποσό των 8.964 ευρώ (μαζί με τα επιδόματα).
Τοσο το διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών όσο και το εφετείο έκαναν δεκτή την αγωγή του πρώην βουλευτή, την οποία μετά από προσφυγή του δημοσίου, απέρριψε το ΣτΕ.
Το Δημόσιο υποστήριξε ότι τα Διοικητικά Δικαστήρια εσφαλμένα ερμήνευσαν το Σύνταγμα (άρθρο 63) και έκριναν ότι «επήλθε αυτόματη αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσης στο ύψος των αποδοχών του προέδρου των Ανωτάτων Δικαστηρίων του κράτους» και δεν έλαβε υπόψη του ότι η Ολομέλεια της Βουλής (συνεδρίαση ΡΙΔ΄ της 1.4.2009) αποφάνθηκε, ομόφωνα, «να μην αυξηθεί η βουλευτική αποζημίωση κατ΄ αντιστοιχία με την αύξηση των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών» που έγινε με το νόμο 3691/2008.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι δεν είναι νόμιμη η παραδοχή του Εφετείου ότι έπρεπε να αυξηθούν οι βουλευτικές αποζημιώσεις στο ύψος των αποδοχών του προέδρου Ανωτάτου Δικαστηρίου, μετά την απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής,η οποία μάλιστα ισχύει και για το μέλλον, απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του βουλευτή, ότι συντρέχει περίπτωση παραβάσεως του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και παράλληλα έκριναν ότι δεν προκύπτει αντίθεση του περιορισμού αυτού με τις διατάξεις των άρθρων 4, 26, 63 επ., 81 επ. και 87 επ. του Συντάγματος
