Θωμάς Σιταράς,
Αθηναιογράφος- Συγγραφέας,
FB: Σιταράς Θωμάς
Ο πολύκλαυστος και πολυύμνητος τορεαντόρ και εραστής της Κάρμεν Αντόνιο Βάργκας Χερέντια, του οποίου το ισπανικό μοιρολόι μας βασανίζει την ακοή, και μας ερεθίζει τα νεύρα περισσότερο και από τη διεθνή κατάσταση* μας επεφύλασσε μια πολύ άσχημη εκδίκηση!
Ενώ γκρινιάζαμε και αγανακτούσαμε με την αφόρητη εκλαΐκευση του επιταφίου άσματος, το οποίο επί τέλους είναι αρκετά μελωδικό και ευχάριστο, εκδόθηκε, κυκλοφόρησε και λανσαρίστηκε ευρύτατα στα χείλια των Αθηναίων μια φρικώδους σύλληψης παρωδία του καθ΄ήν, όπως ασφαλώς πληροφορηθήκατε επανειλημμένως… “Ο Αντώνης ο βαρκάρης, ο Σερέτης, έπαψε να ζει ρεμπέτης”!
Καιρό είχε, λοιπόν, να πλουτιστεί η ελληνική παραγωγή με τέτοιο μουσικό και στιχουργικό αριστούργημα, που θυμίζει έντονα υπόκοσμο, βαρυποινίτες, λουλά, και μπαγλαμαδάκι, ασικλίκια, σερετιλίκια και ρεμπετιλίκια, ¨χαρμάνια¨ και ¨μαστούρα¨, και ¨τσίκες¨ και ¨ντερβισάδες¨ και γοργόνες ¨αχ και βαχ¨ στο μπράτσο…
Οι νότες τρικλίζουν χασισωμένες πάνω στα σκαλοπάτια του μπουζουκιού και η βραχνή φωνή του μουστακαλή ¨ντιζέρη¨** του λαϊκού κέντρου, που είναι επίσης λίαν ¨σερέτης¨ σαν τον Αντώνη τον Βαρκάρη, εκπέμπει παράδοξα ηχητικά κύματα, επαναστατούντα ζωηρά κατά παντός νόμου αρμονίας, και απαρτίοντα ένα καταπληκτικό συνονθύλευμα ήχως, κάτι μεταξύ βογγητού και παραφωνίας κακού αριστερού ψάλτου…
-¨Ο Αντώνης ο βαρκάρης, ο σερέέέτης¨…***
Αυτό είναι το άσμα! Και το ακούς ανά πάσα στιγμή… Όπου πας και όπου σταθείς!
-Ένα πακέτο τσιγάρα, σε παρακαλώ.
-¨…νης ο βαρκάρης ο σερέέέτης¨… Τι;
-Τσιγάρα.
-…έπαψεεεε να ζείιιι… Μικρό;
-Μεγάλο.
-… ρεμπέέέτης… Ορίστε.
Ο μικρός που σου γυαλίζει τα παπούτσια αυτό μουρμουρίζει. Το γκαρσόνι της ταβέρνας αυτό λέει. Ο εισπράκτορας του τραμ αυτό ψιθυρίζει. Το κατά κανόνα καλλίφωνο ¨κόρο¨ των υπηρετριών της πολυκατοικίας αυτό εκτελεί!
Το αισθάνεσαι μεσημεριάτικα μέσα στα αυτιά σου, να στριγγλίζει φάλτσο, απελπιστικό, ανυπόφορο! Νομίζεις ότι ένα μάτσο βελόνες εισέρχονται από το ακουστικό σου τύμπανο και σου ξεσκίζουν σιγά-σιγά τα νεύρα! Μέγα μαρτύριο! Σπουδαία απειλή της διανοητικής μας ηρεμίας!
Που είσαι, καημένε Αντόνιο Βάργκας Χερέντια, πολιτισμένε άνθρωπε! Ο Θεός να συγχωρέσει τη ψυχή σου εκατό χιλιάδες φορές! Έπρεπε να βγει μπροστά ο Αντώνης ο βαρκάρης, ο Σερέτης για να κάνουμε τη σύγκριση και να καταλάβουμε την υπεροχή σου!…
* βρισκόμαστε στο 1939
** Ο κομφερασιέ εκείνης της εποχής
*** Το τραγούδι τελικά δεν γράφτηκε για κάποιο Πειραιώτη, ζόρικο βαρκάρη, αλλά είναι μια παράφραση του σπανιόλικου τραγουδιού «Antonio Vargas Heredia, el Gitano» το οποίο υπήρξε μεγάλο σουξέ στα τέλη της δεκαετίας του 1930
(Ο χρονογράφος ΕΥ της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ επί τω έργω…)
Αν τώρα σας κίνησαν την περιέργεια τα λόγια του τραγουδιού, ακολουθεί μια πιο ευγενική έκδοση του
Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης έπαψε να ζει ρεμπέτης,
θέλει πλούτη και παλάτια και της Κάρμεν τα δυο μάτια.
Επαράτησε τη βάρκα στο λιμάνι, κάτω στο Πασαλιμάνι
τραγουδάει κι όλο πίνει, ταυρομάχος πάει να γίνει
Μα ο άκαρδος ο ταύρος τον σκοτώνει και στη γη τονε ξαπλώνει
σαν τον βλέπει η Κάρμεν κλαίει πάει κοντά του και του λέει
Αχ Αντώνη μου, βαρκάρη μου σερέτη
τώρα μένω νέτη σκέτη μες στον κόσμο η καημένη
χήρα παραπονεμένη…
Για μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία ακούστε το και από τον Μάρκο Βαμβακάρη στην πιο κάτω διεύθυνση
