Αγωνία, φόβο και άγχος, και σε κάποιες περιπτώσεις θυμό, είναι τα συναισθήματα που βίωσαν οι διασωθέντες από το τραγικό ναυάγιο της Πύλου, μετανάστες, σύμφωνα με την ψυχολόγο της ΑΜΚΕ ΙΑΣΙΣ, Εύα Φίλου που συμμετείχε σε κλιμάκιο για την ψυχοκοινωνική υποστήριξή τους. Αντίδραση η οποία, όπως αναφέρει είναι «φυσιολογική» μπροστά σε τέτοια γεγονότα.
«Ένιωθαν σαν να ήταν ακόμη εκεί. Δεν ήξεραν που βρίσκονταν. Ήταν σε σοκ και σύγχυση. Αρκετοί ήταν πολύ ταλαιπωρημένοι, δεν είχαν φάει για μέρες» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Φίλου, ενώ υπήρχαν πολλά άτομα που τους έλεγαν ότι είχαν και σωματικά θέματα ότι πονάει το στομάχι τους, ότι δεν είχαν πιει νερό.
«Βρέθηκαν σε μία κατάσταση που την μία μέρα ήταν στο πλοίο και την επόμενη σε έναν χώρο που δεν ήξεραν κανένα από εμάς. Οπότε αυτό ενίσχυε το φόβο και την αγωνία. Αρκετά άτομα είχαν συγγενείς τους οποίους δεν έβρισκαν ή δε βρίσκουν ακόμα άλλοι γνώριζαν ότι έχουν χάσει τους δικούς τους οπότε πέρα από το κομμάτι της διαχείρισης τραύματος είχαμε και το κομμάτι της διαχείρισης πένθους γιατί υπήρχαν άτομα τα οποία ήξεραν ότι έχουν χάσει τους συγγενείς τους και καλούνταν να το διαχειριστούν. Αντιμετωπίσαμε και περιπτώσεις που δεν ήθελαν να αναφερθούν περισσότερο επειδή στεναχωριούνταν πολύ», σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Φίλου και προσθέτει ότι προσπαθούσαν να τους υποστηρίξουν ψυχολογικά όσο μπορούσαν.
«Αγωνία για το τι θα κάνουν από εδώ και πέρα»
Ορισμένοι είχαν αγωνία για το τι θα κάνουν από εδώ και πέρα ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που βίωσαν άγχος και απόγνωση γιατί δεν μπορούσαν να βρουν στο τηλέφωνο τα οικεία τους πρόσωπα, σύμφωνα με την κ. Φίλου. «Εκεί κληθήκαμε να τους στηρίξουμε και έτσι να τους καθησυχάσουμε. Κάποιοι είχαν θλίψη είτε γιατί κάπως είχε έρθει ως επακόλουθο, μετά από την επικοινωνία με τους δικούς τους μαζί με τη συγκίνηση, είτε μπορεί να είχαν χάσει κάποιον δικό τους άνθρωπο στο πλοίο. Θυμάμαι ένα άτομο να μας λέει ότι στεναχωριέται γιατί έχασε τους φίλους του στο πλοίο στο ταξίδι», τονίζει.
«Παρέχουμε την υποστήριξη μέσα από πρώτες βοήθειες ψυχικής υγείας καθώς και συναισθηματική υποστήριξη συναισθηματική στο βαθμό που κάποιος επιθυμεί. Δεν ήθελαν όλοι να μιλήσουν. Γι αυτό εμείς τους δίναμε τον χώρο να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα όποτε αυτοί ήθελαν. Ήμασταν εκεί σε περίπτωση που ήθελαν να μιλήσουν, δεν τους πιέζαμε», επισημαίνει και προσθέτει ότι το βασικό που τους έλεγαν είναι ότι χρειάζεται να δώσουν χώρο και χρόνο στον εαυτό τους γιατί έχουν περάσει κάτι πολύ δύσκολο. «Τους λέμε να δώσουν χώρο και χρόνο στα συναισθήματά τους και ότι είναι δυνατοί που κατάφεραν και έφτασαν ως εδώ. Κάποιες φορές συναντήσαμε και σιωπή, βουβαμάρα. Προσπαθήσαμε και σε αυτές τις περιπτώσεις να δώσουμε χώρο και στη σιωπή ώστε ο καθένας να εκφραστεί όποτε θέλει», λέει η κ. Φίλου και προσθέτει ότι ακόμα και με μικρά πράγματα υποστηρικτικά που έκαναν κατάφερναν να τους προσφέρουν ένα χαμόγελο την επόμενη μέρα.
«Μπορούσαμε να τους προσφέρουμε ένα χαμόγελο την επόμενη μέρα. Και μας ευχαριστούσαν που υπάρχει αυτό το χαμόγελο, ήταν μία πολύ μικρή έκφραση ευγνωμοσύνης. Αυτό το χαμόγελο μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βίωσαν νομίζω ήταν το σημαντικότερο που έτσι αποκόμισα κι εγώ και η ομάδα», σημειώνει.
