Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε στις Κάννες τον Κουέντιν Ταραντίνο ο τωρινός διευθυντής της περιβόητης Quinzaine des Cinéastes, και ο Ταραντίνο «μπούκαρε» κυριολεκτικά στην αίθουσα με τον αέρα ενός ροκ σταρ, όπως ακριβώς ροκ σταρ στην εποχή τους ήταν ο Φελίνι, ο Χίτσκοκ… Συνεχίζει δηλαδή μια παράδοση. Αλλά το κάνει με τον δικό του τρόπο. Εννοείται πως ουρλιάζαμε εν χορώ μέσα στο σινεμά, λες και είχε μπει μέσα ο Έλβις Πρίσλεϊ.
Είχαμε ακούσει πως θα μας παρουσιάσει μια παλαιότερη ταινία της επιλογής του, και ειλικρινά όλοι λίγο – πολύ ξέραμε πως αυτή η ταινία δε θα μπορούσε παρά να είναι το «Rolling thunder» του Τζον Φλιν, από την οποία πήρε το όνομα της η ομώνυμη παραγωγός εταιρία του. Μια σκληρή περιπέτεια εκδίκησης, αλλά και μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπέτειες των 70s. Φυσικά, με μπόλικη βία: «Σε άλλους αρέσουν οι κωμωδίες, σε άλλους τα μιούζικαλ, εμένα μου αρέσουν οι βίαιες ταινίες! Τι να κάνουμε; Και φυσικά δεν το παίρνω στα σοβαρά, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν παίρνει την κινηματογραφική βία στις ταινίες μου στα σοβαρά. Σπάμε πλάκα σαν πεντάχρονα εμείς οι σκηνοθέτες – ενίοτε κόβοντας κεφάλια!». Σημειώστε πως ο Ταραντίνο ετοιμάζει την τελευταία του ταινία – και θα είναι στ’ αλήθεια η τελευταία του, καθώς, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, «δεν έχει νόημα να συνεχίζεις να κάνεις σινεμά όταν η εποχή σου σε έχει ξεπεράσει». Τίμιο – αλλά ο Ταραντίνο ήταν ανέκαθεν ένας τίμιος σκηνοθέτης. Οι ταινίες του δεν προσπαθούν να στη φέρουν ποτέ. Κρατώ και μια ατάκα: «Πέρασα την εφηβεία μου υπερασπιζόμενος το σινεμά του Μπράιαν Ντε Πάλμα». Σ’ αγαπώ, Κουέντιν.
Πέραν τούτου, οι προβολές συνεχίστηκαν με τη νέα ταινία της Κατρίν Μπρεγιά «Το τελευταίο καλοκαίρι», ριμέικ ενός Δανέζικου ερωτικού δράματος όπου παντρεμένη 50άρα τα φτιάχνει με τον ανήλικο γιο του ανδρός της από προηγούμενο γάμο. Η Μπρεγιά είναι πολύ προσεκτική στη διασκευή της, και μάλιστα αλλάζει πολλά στη πλοκή σε σχέση με το πρωτότυπο (για την ακρίβεια πετά όλους τους μελοδραματισμούς του), ενώ σκηνοθετικά αποδεικνύει την κλάση της: Ορισμένες σεκάνς είναι στημένες με μεγάλη μαεστρία. Και φυσικά φιλμάρει πολλές ερωτικές σκηνές. Αλλά η ταινία τελειώνει, κι εσύ σκέφτεσαι «Ωραία, και τι μ’ αυτό;». Δεν αρθρώνεται δηλαδή τίποτα το ουσιαστικό. Μένει μια απαιτητική ερμηνεία από την Λεά Ντρικέρ.
Σύντομα έχουμε Κεν Λόουτς και τα βραβεία. Αλλά αυτά θα τα πούμε τη Δευτέρα…
