Συγκλονιστικές είναι οι καταθέσεις των συγγενών θυμάτων και των πυρόπληκτων της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018. Οι λυγμοί τους πνίγουν όταν περιγράφουν τις τραγικές στιγμές που έζησαν.
«Καταδικάστηκα να έχω τύψεις ότι εγκατέλειψα τη μητέρα μου και να το έχω βάρος σε όλη μου τη ζωή», φώναξε κλαίγοντας η κ. Αγγελική Κωνσταντάκη περιγράφοντας τις προσπάθειες που έκαναν για να γλιτώσουν από τη φωτια.
«Έβαλα τα παιδιά και τη μητέρα μου στο αυτοκίνητο για να κατέβουμε στο λιμάνι του Ματιού στα 50 μέτρα .Το κάναμε για λόγους ταχύτητας και γιατί οι καπνοί ήταν εύτονοι. Δεν μπορούσαμε να κατέβουμε. Έκανα επιτόπου για Ραφήνα να πάμε στο σπίτι μας το χειμερινό. Βλέπω πολλά αυτοκίνητα ακινητοποιημένα. Ξέροντας το Μάτι, σε παραλιακό δρόμο, αφήνω το αυτοκίνητο πήρα τη μητέρα μου και κατεβήκαμε.. Εκείνη την ώρα άρχισε να βρέχει κάφτρες. Προσπαθούσαμε με τα πόδια μας να τις σβήσουμε. Δεν ξέρω πώς περπατήσαμε. Κάποια στιγμή η μαμά μου έπεσε. Ο άνδρας μου κατάλαβε ότι υπάρχει θέμα. Γυρίζει να με βοηθήσει να πάρουμε τη μητέρα μου. Εκείνη την ώρα μας έπιασε μεγάλη φωτιά, άρπαξα κι εγώ φωτιά, καιγόμουν και δεν υπήρχε κανείς κοντά. Ο άντρας μου δεν μπορούσε να τη μετακινήσει. Όταν ο άντρας μου είδε ότι δεν μπορούσαμε να σώσουμε τη μητέρα μου με άρπαξε για να σώσει εμένα. Με κατέβασε σε μια μικρή παραλία. Ήταν κάμποσος κόσμος εκεί. Με έβαλαν μέσα στη θάλασσα. Κάθισα λίγη ώρα κι επειδή είχα αφόρητους πόνους από το έγκαυμα βγήκα. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Άκουγα ανθρώπους να φωνάζουν ονόματα γιατί έψαχναν τους δικούς τους. Κι εμείς ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε. Έμεινα 6 ώρες εκεί».
Κλαίγοντας η μάρτυρας είπε:
«Ήμουν μόνη μου καμένη, πονεμένη. Και μετά συναντούσα φίλους καμένους, πονεμένους που είχαν χάσει φίλους και παιδιά. Κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει και γιατί. Χάσαμε φίλους, κινδύνεψα να χάσω τα παιδιά μου και δυστυχώς δεν έχω ακούσει από κανέναν καμία συγγνώμη. Όλα τα έκαναν καλά. Αν δεν ήταν καλά καμωμένα δεν ξέρω πόσους θα κλαίγαμε. Ήταν καλά καμωμένα και κλαίμε 104…»
«Φοβάμαι τη φωτιά… Δεν θέλω να καώ….»
Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες της μητέρας της Παναγιώτας Νικολάου που δεν γλίτωσε από τη μανία της φωτιάς.
Όπως κατέθεσε η μάρτυρας, έψαχνε μαζί με την αδελφή της την μητέρα τους επί μέρες. Τελικά ταυτοποιήθηκε 5 ημέρες μετά στο κτήμα Φράγκου.
«Συλλέξαμε το κορμάκι της μικρής Εβίτας»
Ο σύντροφός της γυναίκας που χάθηκε Άρης Γραικιώτης περιέγραψε τις απεγνωσμένες προσπάθειες που έκανε για να τη βρει. Αλλά και το σοκ που υπέστη όταν περισυνέλλεξαν την μικρή Εβίτα Φυτρου.
«Πηγαίνοντας σε κάποια βράχια μας φώναξαν κάποιοι άνθρωποι και πήγαμε προς τα εκεί. Ο ένας ήταν καμένος δεν ήξερα από πού να τον πιάσω, να μην πονάει. Ξαναγυρίσαμε στη Ραφήνα. Πήγαμε να επιστρέψουμε και ο λιμενικός που βρισκόταν στο φουσκωτό δέχτηκε κλήση να πάμε σε μια παραλία γιατί υπήρχε άνθρωπος που είχε πεθάνει. Ήταν το κοριτσάκι που είχε πέσει από τα βράχια. Πήγαμε εκεί, εγώ δεν άντεξα να βγω. Παραλάβαμε το κοριτσάκι. Το βάλαμε στο φουσκωτό. Πήγαμε στη Ραφήνα. Εγώ ρωτούσα αν είχε δει κανείς τη Στέλλα. Είχαν περάσει 2 με 2,5 ώρες».
Όλοι οι μάρτυρες κατέθεσαν ότι ο κρατικός μηχανισμός ήταν ανύπαρκτος.
naftemporiki.gr
