Τις προσπάθειές τους να ξεφύγουν από την μανία της πύρινης λαίλαπας περιγράφουν λεπτό προς λεπτό οι εγκαυματίες στους δικαστές του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας.
Έντονα συναισθηματικά φορτισμένη η κ. Κάλλη Αναγνώστου αναφέρθηκε στις στιγμές φρίκης που έζησε όταν μαζί με τον μόλις 4,5 ετών γιο της προσπαθούσαν να γλιτώσουν. Όπως κατέθεσε, όταν κόπηκε το ρεύμα, αποφάσισε να πάρει το παιδί της και να τρέξει όσο γίνεται πιο μακριά.
«Από ένστικτο ανέβηκα επάνω και πήρα ρούχα για το παιδί. Έριξα μια ματιά έξω και είδα το μαύρο σύννεφο είχε φτάσει σε εμάς. Είδα τεράστιες φλόγες δεξιά μου και φώναξα το παιδί μου. Καιγόμαστε! Κλάματα! Δεν μπορεί να γίνεται αυτό! Είναι ταινία! Είναι όνειρο! Είναι εφιάλτης. Ήταν ο δικός μου εφιάλτης. Φώναξα στο παιδί μου «Κωνσταντίνε φεύγουμε τώρα!». Κανένας δεν μας είπε να φύγουμε. Να μη ζήσει το παιδί μου αυτό που έζησε. Αρχίζει να ουρλιάζει «μαμά μου τι θα κάνουμε; Μαμά μου θα πεθάνουμε; Και εγώ να του λέω ντύσου θα φύγουμε. Δεν έχουμε επιλογή. Τις φλόγες τις βλέπαμε στα δέντρα γύρω μας. Έξι και τέταρτο. Το ρολόι που φορούσα είχε μέταλλο και μου έκαψε το δέρμα μας. Με πάγωσε περισσότερο η θέα από τις φλόγες που έρχονταν πάνω μου».
«Τα παιδιά ούρλιαζαν για βοήθεια»
Η μάρτυρας ξεσπώντας σε λυγμούς, είπε: «μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει τη φρίκη; Κανένας. Γιατί δεν ήταν εκεί. Εμείς είμαστε εκεί και το ζήσαμε. Ξαφνικά το παιδί φωνάζει “μαμά!”. Και πέφτουμε και οι δύο κάτω και αρχίζει να ουρλιάζει! «Μαμά καίγομαι!!! Συνειδητοποίησα δεν είχε βάλει τη μπλούζα του. Καίγεται το δέρμα του και έχω βάλει τα νύχια μου μέσα στο σώμα του. Φωνάζω συνέχεια. Μην κοιτάς τίποτα μόνο τρέξε. Βρισκόμαστε ανάμεσα στο δρόμο…Όπως τρέχουμε λιώνουν τα πόδια του και εγώ δεν μπορώ να του πω τίποτα. Φωνάζει «μαμά βοηθά με, μαμά σώσε με». Εγώ δεν τον πήρα αγκαλιά γιατί αν το έκανα αυτό, θα είμαστε οι πρώτοι που θα έβρισκαν αγκαλιά. Ήμασταν μόνοι μας και καιγόμασταν. Η μόνη φωνή και τα ουρλιαχτά ήταν του παιδιού μου. Μια φωνή που την έχω μέσα μου ακόμα και τώρα φοβάμαι να τον πάρω αγκαλιά».
Συνεχίζοντας την κατάθεσή της, η μάρτυρας περιέγραψε τις προσπάθειες που έκαναν για να πάνε στην παραλία.
«Ο πεθερός μου με έβαλε πάνω στην πλάτη του. Η πεθερά μου πήρε τον μικρό και πήγαν σε έναν κολπίσκο. Ευτυχώς ήταν μια τουρίστρια και τύλιξε τα ποδαράκια του και αυτό τον βοήθησε.
Αν δεν ήταν εκείνη, το παιδί μου θα το είχα χάσει. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχε χάσει τα πόδια και τα χέρια του. Μου ζητά βοήθεια. Δεν μπορούσα να του μιλήσω, αλλά δεν ήθελα να καταλάβει ότι πέθαινα. Ο κόσμος ούρλιαζε για βοήθεια και να μην έρχεται η βοήθεια. Δεν υπήρχαμε έως τότε. Όμως δεν υπήρχαμε ούτε και μετά στη ουσία… Αμελητέες οι δικές μας οι απώλειες. Τα παιδιά να ουρλιάζουν».
«Υπήρχαν νεκροί…..»
Η μάρτυρας κατέθεσε ότι δεν είχαν βοήθεια από πουθενά. Δεν υπήρχε πυροσβεστικό όχημα ή εναέριο μέσο, ανέφερε και περιέγραψε τις εικόνες φρίκης που αντίκρυσε.
«Απέναντί μου είδα κάτι που νόμιζα ότι ήταν κορμός δέντρου. Δεν ήταν. Ήταν άνθρωπος που κάηκε. Αυτός ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε. Κάθισα σε κάτι σκαλάκια και είπα να κάτσω εκεί να περάσω το τέλος. Δεν μπορούσα να φύγω. Σωριάστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου. Κάποια στιγμή ξύπνησα. Είδα μια κυρία καμένη. Με βλέπει και την ακούω να λέει για εμένα, «έχει πεθάνει ή ζει;». Με όλα αυτά πλέον δεν ζούσα. Μου μιλάνε και λένε δεν θα την βγάλει…Περίμενα…Το τίποτα. Προσευχόμουν να φτάσει το λάδι μου, να αντέξει και να είμαι καλά».
Όταν έφθασε στο νοσοκομείο Σισμανόγλειο σε άθλια κατάσταση, η κ. Αναγνώστου προσπαθούσε να μάθει τι έχει γίνει ο γιος της.
«Δεν ξέρω αν έχει ζήσει, αν ξέρει για μένα και τι ξέρει. Τον έχουν πάει στο “Αγία Σοφία” στα επείγοντα να τον καθαρίσουν, να του περιποιηθούν της πληγές. Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Φοβάται και είναι μόνος του. Ένα μωρό 4,5 ετών. Μέχρι τότε ήξερε μόνο εμάς. Δεν ήξερε κανέναν. Έπρεπε να αφήσει άλλους ξένους να τον περιποιηθούν να τον ψαχουλέψουν, να του βάλουν σωληνάκια, να τον γδάρουν, όπως έγδαραν κι εμένα μετά. Ζητάει τη μαμά του και το μπαμπά του και δεν είμαστε εκεί. Κανένας δεν περίμενε ότι εγώ θα ζήσω. Για το παιδί μου το έκανα. Με είχαν σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που είχαν λοιμώξεις, εγώ να είμαι ανοιχτή. Με μια κουβέρτα.”
«Στείλτε με στη Βουλή να τους δείξω πόσο καλά τα κάνανε….».
Με έντονο ύφος η μάρτυρας είπε στο δικαστήριο: «Ακούω στην τηλεόραση “όλα τα κάναμε καλά και θα τα ξανακάναμε με τον ίδιο τρόπο”. Οι νεκροί κι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι όλα έγιναν καλά! Με τον ίδιο τρόπο θα τα ξαναέκαναν! Τους λέω στείλτε με μέσα στη Βουλή να δουν πόσο καλά τα κάνανε! Ήμουν καμένη σε όλο το σώμα. Το πρόσωπο παραμορφωμένο. Το μάτι έχει κλείσει δεν ξέρω αν θα έχω όραση. Να νιώθω τα πάντα να τεντώνουν, να μαζεύουν, να πετάνε οι φλέβες. Να τσούζω, να πονάω. Με είχαν γεμίσει με σωληνάκια. Δεν υπήρχε φλέβα να μην έχει χρησιμοποιηθεί. Και να καίνε όλα. Όλα αυτό που είχα εισπνεύσει είχε συγκεντρωθεί στα πνευμονία μαζί με τη λοίμωξη…»
Επί τρεις εβδομάδες ήταν διασωληνωμένη η κ. Αναγνώστου. «Όταν το παιδί βγήκε από το νοσοκομείο ήθελε να με δει. Εγώ δεν ήθελα. Ήμουν γεμάτη πληγές και σωληνάκια. Έκανα δεύτερο χειρουργείο. Ήλπιζα να φύγω και να πάω να τον δω από κοντά. Ένα παιδί 4,5 ετών που έχει μια ζωή που μόνο παιδική δεν είναι. Δεν μπορεί να αθληθεί, να παίξει. Ξυπνάει τα βραδιά, ουρλιάζει. Να το ζει ξανά και ξανά. Όπως κι εμείς. Ό,τι ζήσαμε εκεί και στα νοσοκομεία. Το παιδί μου δε θα έχει ζωή όπως τα αλλά παιδιά. Ξυπνάει και λέει «χεράκια μου, ποδαράκια μου δεν θα είστε ξανά τα ίδια». Θέλει να μάθει λεπτομέρειες. Πού είναι τα άλλα παιδάκια που χάθηκαν…. Ζούμε ζωές φυλακισμένες, ζούμε σε σώματα φυλακισμένα..
Τέσσερα χρόνια ουρλιάζουν όλα μέσα σου. Σωματική βλάβη. Και να ουρλιάζει το παιδί μου κάθε βράδυ και να το ζει ξανά και ξανά. Να κοιμάται με το μπαμπά του για να μη ξύνεται. Επί 2,5 χρόνια ξυπνούσε ματωμένος. Κάθε πρωί να αλλάζουμε σεντόνια και να είναι ματωμένο μέχρι το κρεβάτι. Ακόμα. Και τώρα γίνεται αυτό. Μπορεί να έχει φύγει το έντονο πρήξιμο αλλά είναι εκεί. Όσο μεγαλώνει, όσο ψηλώνει το δέρμα τεντώνει και σκίζεται. Αρνούμαι να κάνω χειρουργεία γιατί δε θέλω να με δει. Δε θα τα κάνω. Παίρνουμε αποφάσεις μόνοι μας. Μόνοι μας φροντίζουμε για όλα αυτά. Μόνοι μας κάναμε λίστες ο ένας για τον άλλο».
Ολοκληρώνοντας την κατάθεσή της, η μάρτυρας έβαλε ένα βιντεάκι με τον γιο της να ζητά δικαιοσύνη.
naftemporiki.gr
