«Κάποτε λέγαμε ότι ήμασταν οργανωμένοι στην ομάδα μας και νιώθαμε περήφανοι. Κάποιοι όμως το κατάντησαν να μοιάζει με ντροπή». Αυτά είναι τα λόγια του κ. Γιώργου, παλιού οργανωμένου φιλάθλου μεγάλης αθηναϊκής ομάδας που παρακολουθεί με ντροπή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στον χώρο των οργανωμένων οπαδών.
Η δολοφονία του Άλκη θα πρέπει επιτέλους να μας ξυπνήσει όλους σαν κοινωνία λέει γιατί αλλιώς τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει. Μιλώντας στo naftemporiki.gr o κ.Γιωργος, 58 ετών σήμερα, αναπολεί τις όμορφες στιγμές που έζησε σαν οργανωμενος φίλαθλος σε μια από τις «σκληρές» θύρες και καταθέτει με πόνο ψυχής την άποψη του για όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα.
«Το να έλεγες κάποτε είμαι οργανωμενος, έκρυβε μια ολόκληρη ιεροτελεστία από πίσω του. Ας πούμε, έπαιζε η ομάδα μας; Θα φοράγαμε τις φορεσιές, θα βάζαμε τα κασκόλ θα δίναμε ραντεβού που θα συναντηθούμε για να παμε στο γήπεδο, να πούμε τα συνθήματα μας να εκτονωθουμε να το διασκεδάσουμε. Αν η ομάδα μας κέρδιζε θα φεύγαμε οργανωμένα να πάμε να τα πιούμε να γελάσουμε και να πούμε συνθήματα εναντίον των χαμένων. Αν χάναμε εμείς συνήθως καταλήγαμε σε κανένα καφενείο παρακμιακό όπου θα κάναμε κριτική στο τι έφτιαξε και όλοι θα το παίζαμε μικροί προπονητές. Σε καμία περίπτωση δεν θα βγαίναμε στους δρόμους με μαχαίρια και δρεπάνια να σπείρουμε τον θάνατο. Σίγουρα και στην εποχή μου υπήρχαν βρισιές και πιθανόν αν ήταν κανένας μεγάλος αγώνας κάποιοι να πιάνονταν και στα χέρια μέχρι να μπουν στη μέση οι ψυχραιμοτεροι και να τους χωρίσουν αλλά μέχρι εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν οπλοφορουσαμε κάνεις και δεν στέλναμε κάποιον στο νοσοκομείο».
Όσο για το ποια είναι η γνώμη του και το τι φταίει και θρηνεί όλη η Ελλάδα ένα 19χρονο παλικάρι που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή ο κ. Γιώργος είναι ξεκάθαρος:
«Οι περισσότεροι από αυτούς που το παίζουν φίλαθλοι σημερα αλλά στην ουσία ειναι χούλιγκαν και συμμορίτες, είναι άνθρωποι του περιθωρίου και το ποδόσφαιρο τους προσφέρει την δυνατότητα να νιώθουν ότι έχουν μια δύναμη που στην ουσία δεν έχουν στη ζωή τους. Είναι η δύναμη τους να μπουν στην καφετέρια και να μπορούν να πουν του γιατρού όταν κερδίζει η ομάδα τους “γιατρέ… Σας γ@@@@@. Γιατί απλά η ομάδα τους κέρδισε την ομάδα του γιατρού και η επιτυχία της ομάδας προβάλεται στο πρόσωπο τους. Να πουν του γιατρού ρε @@@ εμείς δώσαμε 3 εκατομμυρια για να πάρουμε τον τάδε παίκτη. Πρόσεξε δεν λένε ο πρόεδρος της ομάδας έδωσε τα 3 εκατομμύρια, λέει δώσαμε γιατί νιώθουν στο πρόσωπο τους μέλος μιας ομάδας, μιας οικογένειας που δεν έχουν. Νιώθουν δυνατοί μέσα από την δύναμη άλλων, νιώθουν θεοί ενώ στην ουσία δεν είναι τίποτα. Ομως εκείνη την ώρα αισθάνονται θεοί, αισθάνονται δυνατοί. Είναι τόσο πορωμενοι που λένε δώσαμε 3 εκατομμύρια για να πάρουμε τον τάδε παίκτη ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να χρωστούν και στη Μιχαλού. Να μην έχουν να πληρώσουν το ρεύμα τους το νοίκι τους, να ταΐσουν τα παιδιά τους. Εμείς δεν ήμασταν έτσι. Είχαμε την ομάδα ψηλά αλλά πιο ψηλά είχαμε τα παιδιά μας.
Σε αυτούς όταν βρεθεί και ο κατάλληλος “καθοδηγητής” τοτε τα πράγματα θα ξεφύγουν. Δεν θα αρκεστουν στα λόγια και στις βρισιές αλλά πριν καλά καλά το καταλάβουν θα βάλουν και μαχαίρι στη ζώνη τους . Και τοτε τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο, από κάθε λογική».
naftemporiki.gr
